Ο συνδικαλισμός στο στρώμα των μικροεπαγγελματιών, βιοτεχνών και εμπόρων ήταν πάντα μια δύσκολη υπόθεση για πολλούς -και αντικειμενικούς - λόγους. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, σημειώνεται παραπέρα απομάκρυνση αυτού του στρώματος από τη συλλογική δράση και από τα συνδικαλιστικά όργανα, παρόλο που οι δυσμενείς συνέπειες, τις οποίες υφίστανται εξαιτίας της εντεινόμενης επίθεσης από την οικονομική πολιτική και τα μονοπώλια, δημιουργούν την αίσθηση ότι θα πρέπει να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Οι αιτίες γι' αυτή την κατάσταση μπορεί βέβαια να αναζητηθούν στην ίδια την καθημερινότητα, που είναι ιδιαίτερα πιεστική για τον αυτοαπασχολούμενο και μικρό επαγγελματία, τον βιοτέχνη, τον έμπορο, αλλά κύρια εντοπίζονται στην ίδια τη δράση των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Οι ευθύνες των ηγεσιών, κύρια των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων των ΕΒΕ, της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου (ΕΣΕΕ) και της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών και Εμπόρων Ελλάδας (ΓΣΕΒΕΕ), είναι τεράστιες και καταλυτικές. Αυτές οι ηγεσίες, που αποτελούνται από τις προσκείμενες στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ παρατάξεις και συνεπικουρούνται πρόθυμα από τις παρατάξεις που στηρίζουν την ασκούμενη πολιτική η οποία απορρέει από τις εντολές της ΕΕ και των μονοπωλίων, καθόλου τυχαία με τη δράση τους έχουν επιχειρήσει να υποβαθμίσουν τον κατεξοχήν ρόλο του συνδικαλιστικού κινήματος, καλλιεργώντας την ηττοπάθεια, τη λογική του «μονόδρομου» και του ατομικού βολέματος. Μετατρέποντας το συνδικαλιστικό κίνημα σε πρόθυμο συνομιλητή των μεγαλοεργοδοτών και του μεγάλου κεφαλαίου και της κυβέρνησης, συναινώντας στην επιβολή όλο και σκληρότερων μέτρων σε βάρος των μικρών και αυτοαπασχολούμενων ΕΒΕ.

Τα συμφέροντα, όμως, των ΕΒΕ είναι μακριά απ' όλα αυτά, πολύ μακριά από ένα τέτοιο συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι όμως άρρηκτα δεμένα με ένα συνδικαλιστικό κίνημα αγωνιστικό, μαζικό, διεκδικητικό, ενάντια στις πολιτικές που τους αφανίζουν. Με ένα κίνημα που θα αναζητά τρόπους να συμπορευτεί σε κοινούς αγώνες με τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, με όλους εκείνους που έχουν ίδιες ανησυχίες και πλήττονται το ίδιο από τις ασκούμενες πολιτικές. Εδώ οι κομμουνιστές και στις σημερινές συνθήκες είναι παρόντες. Είναι, όμως, υπόθεση και του κάθε ΕΒΕ να συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα της συλλογικής δράσης και να απομονώσει τους συνδικαλιστές που με το ρόλο τους, με τη στάση τους έχουν πάρει θέση δίπλα στις πολιτικές που καθημερινά τους αφανίζουν.

Για την αναγκαιότητα της μαζικοποίησης του συνδικαλιστικού κινήματος ο Δ. Φέτσης, μέλος της Επιτροπής Πόλης της ΚΟΑ και υπεύθυνος για τη ΔΗΚΕΒΕ, δήλωσε στο «Ρ»:

«Να τονίσουμε ιδιαίτερα ότι το Κόμμα μας, οι κομμουνιστές σ' αυτές τις συνθήκες βρίσκονταν και θα βρεθούν στην πρώτη γραμμή σε κάθε προσπάθεια που θα γίνει από τον επαγγελματοβιοτέχνη, το μικρέμπορα, τον μικρό επαγγελματία, για λύση των προβλημάτων. Επίσης, όμως, πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η συνδικαλιστική του οργάνωση είναι απαραίτητη. Χρειάζεται να κατανοήσει ότι η συλλογική δραστηριότητά του είναι βασική προϋπόθεση ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει με καλύτερο τρόπο, πιο αποτελεσματικό, τα προβλήματα που σήμερα τον ταλανίζουν και τον γονατίζουν, θα έλεγα. Συνεπώς, σ' αυτή τη συλλογική προσπάθεια πρέπει να ξεσκεπάσει το ρόλο των συνδικαλιστών εκείνων που με τον ένα ή άλλο τρόπο έχουν κάνει την επιλογή τους, συμβαδίζουν και δε διαφοροποιούνται από την πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση με τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Πρέπει αυτή η κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα να αλλάξει, να έχει ένα διαφορετικό προσανατολισμό, αντιμονοπωλιακό το συνδικαλιστικό κίνημα και σ' αυτή την προσπάθεια, σ' αυτόν τον προσανατολισμό οι κομμουνιστές θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Ηδη έχουμε τα δείγματα αυτά. Υπάρχουν ιστορικά. Σήμερα είναι καθαρό στον κόσμο ότι πράγματι οι κομμουνιστές βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, συνεπώς και σ' αυτή την προσπάθεια - αυτό πρέπει να είναι ιδιαίτερα κατανοητό στον επαγγελματοβιοτεχνικό κόσμο - ότι οι κομμουνιστές δε μένουν στα λόγια, αλλά πράγματι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή στην πράξη γι' αυτό που λέμε: Για τον αγώνα λύσης των προβλημάτων, αλλά προπαντός για την προοπτική της θέσης εργασίας, του εισοδήματος. Μαζί, λοιπόν, να δώσουμε τη μάχη για την αλλαγή της πολιτικής στη χώρα μας, να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις να δημιουργηθεί εκείνο το κοινωνικοπολιτικό μέτωπο που θα είναι στον αντίποδα αυτής της πολιτικής που ασκείται σήμερα στη χώρα μας. Τέρμα η νεοφιλελεύθερη πολιτική».