Μια κομψή μικρή ανθολογία βρέθηκε πλάι μας. Πώς έφτασε κοντά μας αδύνατον να θυμηθούμε. Τη φυλλομετρούμε. Τουλάχιστον αυτή ήταν η αρχική πρόθεσή μας. Σιγά - σιγά, χωρίς να το πάρουμε είδηση, ξαναγυρίζουμε σε κάθε ποίημα και στεκόμαστε... Κάποιες λέξεις, φράσεις, αιχμάλωτους μας κρατάνε.
«Στη θλίψη των χωρισμών
Ούτε τη νύχτα, που μπαίνει στις μουσικές/ ούτε τη μέρα, που καθρεφτίζεται στα κορίτσια/ ούτε στον ύπνο/ ούτε στο χιόνι που δίνει/ στο χέρι μας την παλιά ευτυχία/ εγώ δε νιώθω χαρά./ Ανήκω μόνο στη θλίψη των χωρισμών/ κι είμαι σε εκείνη υπάκουος/ όπως το δέντρο στην ησυχία...».
Το ποίημα αυτό, όπως και άλλα πολλά, το ένα καλύτερο από το άλλο, ανήκουν στην ποιητική συλλογή του Χρήστου Αναγνωστόπουλου, που κυκλοφορεί από τις «Εκδόσεις: Τον κοινόν των Ωραίων Τεχνών», Αθήνα 2001, και έχει για τίτλο «Η σιωπηρή αναχώρηση των εσπερινών μουσικών». Αξίζει να το διαβάσετε.