Σε πολύ λίγα, ελάχιστα χέρια, βρίσκεται η βιομηχανία στη χώρα μας. Οπως προκύπτει από το σχετικό πίνακα που παραθέτει ο «Ρ» και στηρίζεται σε στοιχεία της εταιρίας ICAP για το έτος 1998, σε ένα σύνολο 4.404 βιομηχανικών επιχειρήσεων με τη νομική μορφή της Ανώνυμης Εταιρίας ή της ΕΠΕ, ο έλεγχος της παραγωγής και, κατά συνέπεια, των τιμών βρίσκεται στα χέρια 155 μονοπωλιακών επιχειρήσεων ή 3,5% του συνολικού δείγματος. Πρόκειται για απτό δείγμα για το βαθμό συγκέντρωσης κεφαλαίου στο χώρο της μεταποίησης, ο οποίος βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα. Τάση, η οποία ενισχύεται και επιταχύνεται, πράγμα που σημαίνει ότι ο τομέας της βιομηχανίας έχει υψηλό βαθμό συγκέντρωσης και κυριαρχείται ολοένα και περισσότερο από το μονοπωλιακό κεφαλαίο. Σαν φυσιολογική συνέπεια των εξελίξεων αυτών, η οικονομική - και όχι μόνο - πολιτική της σημερινής, αλλά και της αυριανής κυβέρνησης στο συγκεκριμένο τομέα και σε ό,τι έχει σχέση μ' αυτόν, χαράσσεται με βάση τα στενά και ιδιοτελή συμφέροντα της μονοπωλιακής αυτής ολιγαρχίας, ελληνικής και ξένης. Είναι γνωστό ότι στους πιο δυναμικούς κλάδους του βιομηχανικού κεφαλαίου έχει εισρεύσει και ξένο κεφάλαιο.

Ανάμεσα στις 155 μονοπωλιακές αυτές επιχειρήσεις, φιγουράρουν τα πιο δυναμικά ονόματα του ελληνικού βιομηχανικού κεφαλαίου, όπως η ΑΓΕΤ και ο ΤΙΤΑΝΑΣ στην τσιμεντοβιομηχανία, η ΠΕΣΙΝΕ, η ΙΝΤΡΑΚΟΜ, η ΔΕΛΤΑ και η ΦΑΓΕ στα τρόφιμα, η ΠΕΤΡΟΛΑ του Λάτση, η ΜΟΤΟΡ ΟΪΛ του Βαρδινογιάννη κλπ. Με βάση τις εσωτερικές διεργασίες συσσώρευσης του «ελληνικού» βιομηχανικού κεφαλαίου, προκύπτουν ορισμένα συμπεράσματα.

• Το πρώτο είναι ότι η λεγόμενη απρόσωπη αγορά κάθε άλλο παρά τέτοια είναι. Είναι πολύ ολιγάριθμη και πολύ προσωποποιημένη και όσοι εκ του πονηρού κάνουν λόγο για την επιβολή δικτατορίας των πανίσχυρων και ...αόρατων αγορών, στις οποίες πρέπει να υποταχθούμε για να μη μας συντρίψουν, αναφέρονται, στην πραγματικότητα, στα ελάχιστα αυτά ονόματα της οικονομικής ολιγαρχίας.
• Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι ο πληθωρισμός, η ακρίβεια και η κερδοσκοπία, η οποία έχει εκδηλωθεί αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια, είναι πολύ επώνυμα μεγέθη. Κερδοσκοπία ασκούν όσοι ελέγχουν την παραγωγή και την εμπορία των προϊόντων. Και αυτοί είναι, τελικά, ελάχιστοι. Αλλωστε, ποτέ δεν έκρυψαν, όσοι τους εκπροσωπούν, ότι ο πληθωρισμός είναι ένας βασικός μηχανισμός αύξησης των κερδών.
• Το τρίτο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι όταν οι κυβερνητικοί παράγοντες και οι οπαδοί της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, ισχυρίζονται ότι ένας από τους στόχους των εφαρμοζόμενων πολιτικών είναι η ενίσχυση του ανταγωνισμού, επιδιώκουν την ακόμη μεγαλύτερη ενίσχυση των μονοπωλίων. Εδώ επιβεβαιώνονται οι θέσεις του μαρξισμού, ότι ο κεφαλαιοκρατικός ανταγωνισμός, σε ένα χαμηλό επίπεδο, οδηγεί νομοτελειακά στη συσσώρευση του κεφαλαίου, στην απαλλοτρίωση των μικρότερων κεφαλαίων από τα μεγαλύτερα, στη δημιουργία, σε τελική ανάλυση, των μονοπωλίων, τα οποία έχουν μεν την τάση της κυριαρχίας, αλλά δεν καταργούν τον ανταγωνισμό, μα βρίσκονται πάνω σ' αυτόν,(μονοπωλιακός ανταγωνισμός), που οξύνεται στο έπακρο. Ο ανταγωνισμός, όπως προβάλλεται από την αστική προπαγάνδα, ότι, δηλαδή, συμβάλλει στην πτώση των τιμών, ή ότι μπορούν να υπάρχουν ελεύθερα δίπλα στα μονοπώλια οι μη μονοπωλιακές επιχειρήσεις, χωρίς εξάρτηση απ' αυτά, είναι μία αυταπάτη. Αφού και τις τιμές διαμορφώνουν όπως τα συμφέρει και τα μικρά κεφάλαια απαλλοτριώνουν ό,τι ώρα θέλουν. Τον επικαλούνται, όμως, όσοι θέλουν να συγκαλύψουν τη σημερινή κίνηση του κεφαλαίου, καθώς και εκείνοι, οι οποίοι υποκριτικά αναζητούν στοιχεία ελευθερίας στα πεδία εκείνα, που κατ' εξοχήν λειτουργούν πρακτικές του πιο βίαιου οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού εξαναγκασμού για τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και άκρατης έντασης της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.