Επιστρέφοντας στις ταινίες της βδομάδας επιφυλασσόμαστε για την κριτική του μιούζικαλ «West Side Story» του Στίβεν Σπίλμπεργκ για επόμενη στήλη, ενώ δεν θα αναφερθούμε στο «The Black Bachelor» του Γιάννη Παπαδάκου. Η «Δικαίωση 3368» της Ισμήνης Σακελλαροπούλου σκύβει με σεβασμό στην ιστορία της σφαγής των Καλαβρύτων από τους ναζί κατακτητές τον Δεκέμβρη του 1943. Ο τίτλος είναι δανεισμένος από τις 3.368 αγωγές για τις γερμανικές οφειλές που συγκεντρώθηκαν απ' τα θύματα του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος. Ενώ η ταινία εστιάζει στα γεγονότα και παρουσιάζει καλό υλικό και μαρτυρίες, δεν καταφέρνει να ξεφύγει από μια σχηματική και επιδερμική προσέγγιση. Αποδυναμώνεται αρκετά τόσο με την αισθητική προσέγγιση όσο και στο ίδιο το περιεχόμενο, καθώς, κατά τη γνώμη μας, απαιτείται μια πιο ουσιαστική και βαθιά ανάγνωση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, γύρω από τον χαρακτήρα και τα αίτιά του, αλλά και για τις δυνάμεις που συγκρούστηκαν.
Ο Ντάνιελ είναι ένας τέτοιος «παραβατικός» έφηβος, που φτάνοντας στην άλλη άκρη της Ευρώπης, αντιλαμβάνεται τις βάναυσες συνθήκες που βιώνουν οι πρόσφυγες και τις «συμφωνίες» μεταξύ των κυβερνήσεων για όσους βαφτίζουν «απόκληρους» της ζωής, αν και είναι ακόμα παιδιά... Με ένα μικρό προσφυγόπουλο αναπτύσσει μια ιδιαίτερα τρυφερή σχέση αγάπης και φιλίας, που τον ωθεί να απελευθερώσει τον αληθινά όμορφο εαυτό του και να δώσει την αγάπη που δεν εισέπραξε ο ίδιος στο πολλαπλό. Ο Κουτσιαμπασάκος αναδεικνύει μέσα από το δύσκολο θέμα που επιλέγει ένα άλλο σπουδαιότερο επίκαιρο θέμα, κρατώντας την πυξίδα της αλληλεγγύης, της οικουμενικότητας, και τελικά της ανθρωπιάς ψηλά. Μια πολύ καλή πρόταση για να τη δουν οι σινεφίλ με τα έφηβα παιδιά τους.
Ο σκηνοθέτης του «Το Μεγάλο Σορτάρισμα» επιστρέφει δριμύτερος κάνοντας μια σάτιρα για το αμερικανικό πολιτικό σύστημα με ένα ιδιαίτερο καστ οσκαρικών προσδοκιών κι ένα σενάριο για το τέλος του κόσμου που «αναπόφευκτα» έρχεται... Δυο αστρονόμοι έχουν ανακαλύψει ότι σε έξι μήνες ένας κομήτης χιλιομέτρων θα χτυπήσει τη Γη και το κάνουν αμέσως γνωστό στην Πρόεδρο των ΗΠΑ αλλά και τα αμερικανικά ΜΜΕ, προτείνοντας και λύση για την αποφυγή της καταστροφής της ανθρωπότητας. Αραγε θα τους πιστέψει κανείς;
Η σάτιρα ξεκινά σχεδόν από την αρχή και τελειώνει στους τίτλους τέλους, χωρίς να γλιτώνει σε όλες τις στιγμές την υστερία. Η ταινία δυστυχώς τελειώνει πολλή ώρα πριν τους τίτλους τέλους κι αυτό είναι και το μεγάλο μειονέκτημά της, γιατί προσπαθεί να δώσει μασημένη τροφή στους «αδαείς»... Αμερικανικών προδιαγραφών λοιπόν κι ο τρόπος να τη δουν όσοι θέλουν... Ποπ κορν και φασαρία.