Αν και αρχικά φάνταζε πολλά υποσχόμενη αυτή η βδομάδα για τους λάτρεις του «εμπορικού» κινηματογράφου, Χριστούγεννα γαρ, εντούτοις δεν είναι. Μόλις τέσσερις ταινίες βγαίνουν στις αίθουσες. Ελπίζουμε την τελευταία βδομάδα της χρονιάς να έχουμε να μιλήσουμε για κάτι πραγματικά όμορφο. Η παιδική ταινία της βδομάδας «Φεγγαρόσκονη» δεν καταφέρνει να πει κάτι συναρπαστικό στους μικρούς σινεφίλ, κρίμα γιατί οι γιορτινές μέρες είναι ιδανικές για σινεμά με τα παιδιά. Το ντοκιμαντέρ «Gunda» του Βίκτορ Κοσακόφσκι, που αναφέρεται στη ζωή των ζώων της φάρμας, με κεντρικό πρωταγωνιστή μια μητέρα γουρούνι, ενώ έχει υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία και ποιητική κινηματογράφηση, δεν έχει καθόλου αφήγηση και δεν καθίσταται σαφές τι θέλει να πει...

Επιστροφή σε έναν κόσμο με δύο πραγματικότητες. Η μία είναι η καθημερινότητα. Η άλλη κρύβεται πίσω της. Για να ανακαλύψει αν η δική του πραγματικότητα υφίσταται ή είναι ένα νοητικό κατασκεύασμα, για να γνωρίσει τον πραγματικό του εαυτό, ο κύριος Αντερσον πρέπει να ακολουθήσει ξανά τον λευκό λαγό...

Οταν πρωτοεμφανίστηκε το «Matrix» στο κινηματογραφικό στερέωμα, «έγραψε ιστορία» από πολλές απόψεις. Εισήγαγε σε μεγάλη κλίμακα - όχι ότι δεν υπήρχαν αντίστοιχες ταινίες νωρίτερα - την εικόνα της δυστοπίας, που έμελλε να καθιερωθεί σαν τάση στο σινεμά και όχι μόνο. Κατάφερε να περάσει αριστοτεχνικά το «κυρίαρχο αφήγημα», τις «πολλαπλές πραγματικότητες», την εξάρτηση του ανθρώπου από την τεχνολογία, το εικονικό σύμπαν, δίνοντας μια καλή αφορμή για κουβέντα γύρω από αυτά τα ζητήματα. Πρέπει, όμως, να παραδεχτούμε ότι η τριλογία έκανε τον κύκλο της. Το «Matrix Resurrections» δεν έχει κάτι άλλο να δώσει, είναι ένα deja vu, ένα «Matrix» μέσα στο «Matrix», στηριγμένο στις «παλιές καλές εποχές» της τριλογίας. Κάνει την προσπάθεια να αναστήσει την χαμένη αίγλη της σειράς ταινιών, αλλά δεν τα καταφέρνει. Είναι αρκετά αδύναμο, εκτός από ελάχιστες στιγμές «αλήθειας» στο πρώτο μέρος της ταινίας, ακόμα και για τους λάτρεις του, πόσο μάλλον για τους πολέμιούς του.

H Φιλιώ Μπαλτατζή, μία ηλικιωμένη Ελληνοαμερικανίδα, σπεύδει στη Μυτιλήνη με την εγγονή της, για να συμπαρασταθεί στους Σύρους πρόσφυγες. Κανείς δεν ξέρει την καταγωγή της, κανείς δεν ξέρει ότι η Σμυρνιά γιαγιά της βρέθηκε κάποτε στο ίδιο νησί κατατρεγμένη και προσφυγοπούλα...

Αναμφισβήτητα πρόκειται για μια πολυδάπανη και ιδιαίτερα ολοκληρωμένη παραγωγή, από αυτές που δεν συναντάς εύκολα στον ελληνικό κινηματογράφο. Λιτή, όπως έπρεπε, η σκηνοθετική προσέγγιση του Καραντινάκη, φωτεινή και ρομαντική η φωτογραφία του Σίμου Σαρκετζή, υπέροχα και προσαρμοσμένα στην εποχή τα κουστούμια και οι χώροι. Προσεγμένο πρωταγωνιστικό καστ, αποτελούμενο από Ελληνες και ξένους ηθοποιούς. Η Μιμή Ντενίση βασιζόμενη στο ομώνυμο βιβλίο και θεατρικό έργο έχει καταφέρει να φτιάξει ένα αρκετά δομημένο σενάριο, με κάποιες υπερβολές βέβαια, αλλά σχεδόν κάθε πρωταγωνιστικός ρόλος εκπροσωπεί έναν διαφορετικό φορέα της Ιστορίας.

Ανεξαρτήτως πάντως της ταινίας και επειδή η επέτειος της συμπλήρωσης 100 χρόνων από το 1922 είναι μπροστά μας και θα απασχολήσει, σίγουρα, και σε καλλιτεχνικό επίπεδο - ήδη ανακοινώθηκε από το ΥΠΠΟ ότι «όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός» για το 2022 που θα είναι αφιερωμένο στη Μικρασιατική Καταστροφή - χρειάζεται οι καλλιτέχνες να στρέψουν τη ματιά τους, να διοχετεύσουν το ταλέντο και την ευαισθησία τους στην ανάδειξη των βαθύτερων αιτιών, στην αποκάλυψη των βαθύτερων συμφερόντων της άρχουσας τάξης της Ελλάδας που οδήγησαν στην καταστροφή του 1922...