«Σήμερα μιλάμε εμείς, οι εργαζόμενοι! Σήμερα ακούγονται οι δικές μας φωνές, οι διεκδικήσεις μας, για τις ανάγκες μας. Φτάνει πια με τους σωτήρες...»: Ακούγοντας κάτι τέτοιες κουβέντες στην Ομόνοια, πρωί Σαββάτου, σε «πηγαδάκι» που έχουν στήσει 3 - 4 εργαζόμενοι φορώντας φόρμες της δουλειάς, γίνεται από νωρίς καθαρό ότι αυτό το συλλαλητήριο θα είναι κάτι το διαφορετικό από παρόμοιες συγκεντρώσεις των τελευταίων χρόνων.

Και πράγματι, όσο περνούσε η ώρα, όσο «φούσκωναν» οι προσυγκεντρώσεις των σωματείων και των μαζικών φορέων με κόσμο που κατέφτανε από κάθε δρόμο φαινόταν να δικαιώνονται και οι πιο συγκρατημένες εκτιμήσεις για τη μαζικότητα του συλλαλητηρίου. Τα μηνύματα άλλωστε έφταναν από τις προηγούμενες μέρες, όταν κάθε μεσημέρι ανακοινωνόταν από τους διοργανωτές ο αριθμός των σωματείων που καλούν και συμμετέχουν. Ετσι, την Παρασκευή, μια μέρα πριν από το μεγάλο αγωνιστικό ραντεβού, ο αριθμός αυτός είχε ξεπεράσει τις 400 συνδικαλιστικές οργανώσεις και μαζικούς φορείς, δίνοντας «σήμα» ότι η επόμενη μέρα θα σημαδευόταν από μια σημαντική παρέμβαση του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Το Σάββατο φάνηκε στην πράξη η δύναμη του συντονισμένου, κοινού αγώνα, ανάμεσα σε Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, ανάμεσα σε εκατοντάδες πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, χιλιάδες εργαζόμενους που δίνουν μάχη ενάντια στην ακρίβεια, στους μισθούς πείνας, στα ψίχουλα κοροϊδίας που μοιράζουν οι κυβερνήσεις ή τάζουν τα κόμματα του κεφαλαίου. Που μετά από δύο χρόνια πανδημίας βλέπουν νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας σε ακόμα χειρότερη κατάσταση, ενώ η επιχειρηματική δράση στην Υγεία εντείνεται.

Κάθε διεκδίκηση, κάθε αίτημα που διατυπώνεται στις πικέτες και τα πανό, στις ανακοινώσεις και στα συνθήματα γίνεται υπόθεση όλων των συγκεντρωμένων. Η εικόνα που σιγά σιγά διαμορφώνεται είναι συγκλονιστική:

Βιομηχανικοί εργάτες από στρατηγικούς κλάδους και χώρους δουλειάς βαδίζουν μαζί. Μπορεί να συναντιούνται πρώτη φορά, όμως χαιρετιούνται σαν να γνωρίζονται χρόνια, υψώνουν τις γροθιές τους. Βρέθηκαν μαζί στον δρόμο του αγώνα, στον οποίο τους βγάζει μια πολιτική που τους τσακίζει για τα κέρδη των λίγων. Τους ενώνει η μάχη για το μεροκάματο, για να μείνουν ανοιχτά τα εργοστάσια, για να δουλεύουν με Συλλογική Σύμβαση που κατοχυρώνει σύγχρονα δικαιώματα, για να μη ζουν μέσα στην ανασφάλεια της εργολαβικής εργασίας και των απολύσεων. Για να μην εξανεμίζεται ο μισθός στο πρώτο 10ήμερο κάθε μήνα, για να έχουν δωρεάν πρόσβαση σε σύγχρονα νοσοκομεία και υπηρεσίες Υγείας. Για να πηγαίνουν τα παιδιά τους σε ασφαλή σχολεία. Για όλα εκείνα δηλαδή που τους στερούν διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις.

Εργατικό δυναμικό που παράγει τεράστιο πλούτο, από την Ενέργεια και τα ορυκτά, μέχρι τις μεταφορές και τις τηλεπικοινωνίες, από τις κατασκευές μέχρι τα ναυπηγεία και από το Φάρμακο μέχρι τα Λιπάσματα. Χιλιάδες εργατοϋπάλληλοι που η δουλειά τους δίνει ζωή σε ό,τι κινείται, που μπορεί όχι απλά να θρέψει τις οικογένειές τους αλλά να εξασφαλίσει ευημερία συνολικά για τον λαό. Κι όμως, είναι διαρκώς στην ανασφάλεια, στην αναμέτρηση με κάθε είδους κίνδυνο, ζουν τις επιπτώσεις της «πράσινης ανάπτυξης», της στρατηγικής ενίσχυσης των επιχειρηματικών ομίλων στους κλάδους τους, που είτε τους αφήνει χωρίς δικαιώματα είτε απαξιώνει σημαντικές υποδομές.

Εκεί, στο κέντρο της Αθήνας, συναντιούνται οι εργάτες με τους βιοπαλαιστές μικροεπαγγελματίες και ΕΒΕ από μια σειρά κλάδων, που τα δύο χρόνια πανδημίας τούς πρόσθεσαν νέα βάρη, ενώ πολλοί από αυτούς δέχθηκαν τη χαριστική βολή, με την «επόμενη μέρα» να προδιαγράφεται ακόμα πιο δύσκολη. Συγκροτούν την κοινή τους διαδήλωση με μαθητές και φοιτητές, με τους συνταξιούχους, με τα μπλοκ του οργανωμένου γυναικείου κινήματος.

«Αυτοί μιλάνε για κέρδη και ζημιές - Εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές!»: Με το σύνθημα αυτό να είναι ένα από όσα αντηχούν σε όλη τη Σταδίου και αργότερα σε όλο το κέντρο της Αθήνας γίνεται ξεκάθαρο τι ενώνει τους δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές.

Από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που μαίνεται στην Ουκρανία, την ελληνική εμπλοκή και τις τραγικές συνέπειες που θα έχει για τον λαό, μέχρι τα πετσοκομμένα μεροκάματα, το άδειο πορτοφόλι και το άγχος για το πώς θα βγει ο μήνας. Για όλες τις καταστροφές που το σημερινό σάπιο σύστημα φορτώνει στη λαϊκή πλειοψηφία, συλλαλητήρια σαν αυτά που έγιναν το Σάββατο στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα και άλλες πόλεις δίνουν απάντηση: Ο λαός μπορεί να «βρει την άκρη», μπορεί να οργανωθεί και να περάσει στην αντεπίθεση, στηριγμένος στις δικές του δυνάμεις, στην οργάνωσή του σε κάθε χώρο δουλειάς και κλάδο.

Το μεγάλο συλλαλητήριο φανέρωσε νέες δυνατότητες για κλιμάκωση της πάλης και με απεργιακό αγώνα το επόμενο διάστημα, σε μια περίοδο που η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα το έχουν ανάγκη όσο ποτέ τα τελευταία χρόνια. Αφήνει παρακαταθήκη, δίνει τον τόνο, προσφέρει αυτοπεποίθηση ότι ο λαός θα τα καταφέρει!