Για το Κόμμα μας, ο αθλητισμός αποτελεί κοινωνική ανάγκη όλων των ανθρώπων και ιδιαίτερα όσων κάνουν κοπιαστική δουλειά, μιας και έχει πολλαπλά οφέλη για την υγεία. Μεγάλος αριθμός διεθνών επιστημονικών μελετών επισημαίνουν τα οφέλη της σωματικής άσκησης σε όλους, όπως υψηλότερη οστική μάζα, μεγαλύτερη αντοχή, βελτιωμένη καρδιοαναπνευστική και νευρομυική ικανότητα, που στη συνέχεια σχετίζονται με καλύτερο έλεγχο του σωματικού βάρους, καταπολέμηση της παχυσαρκίας. Αντίστοιχα οφέλη υπάρχουν και για την ψυχική υγεία, με μείωση του άγχους και της κατάθλιψης για αυτούς που αθλούνται, ενώ στα παιδιά και τους εφήβους η υιοθέτηση ενός δραστήριου τρόπου ζωής μπορεί να λειτουργεί προληπτικά απέναντι στον εθισμό στο ίντερνετ και στα ηλεκτρονικά παιχνίδια.

Το ερώτημα όμως που εύλογα γεννάται είναι: Γιατί τότε η πλειονότητα του λαού καταλήγει να μην αθλείται;

Ας θυμηθούμε τι έγινε το προηγούμενο χρονικό διάστημα, όταν κατά τη διάρκεια των lockdowns που επιβλήθηκαν από την κυβέρνηση περιορίστηκαν οι μετακινήσεις των πολιτών, με σκοπό να αποφευχθεί η άμεση κατάρρευση του δημόσιου συστήματος Υγείας (κάτι που βέβαια συνέβη λίγο αργότερα, ως αποτέλεσμα της διαχρονικής πολιτικής εμπορευματοποίησης, απαξίωσης και υποχρηματοδότησης της δημόσιας Υγείας). Εκείνη την περίοδο του περιορισμού μετακινήσεων, όσοι έχουν την τύχη να κατοικούν σε περιοχές που έχουν έστω και λιγοστό δημόσιο ελεύθερο χώρο, που μπορεί να αξιοποιηθεί για άθληση, παρατήρησαν να κατακλύζεται από δεκάδες ανθρώπους που έκαναν κάθε είδους γυμναστική και δραστηριότητα.

Το παραπάνω γεγονός αποδεικνύει ότι τελικά από τον λαό δεν λείπει σε καμία περίπτωση η διάθεση ούτε η ανάγκη για μια πιο υγιή και ποιοτικά καλύτερη ζωή. Το πρόβλημα έγκειται στους ασφυκτικούς και πιεστικούς ρυθμούς της καθημερινότητας, στην εντατικοποίηση της εργασίας, στην απομάκρυνση του ανθρώπου από τη φύση, με αποτέλεσμα η άθληση να φαντάζει πολυτέλεια, αλλά και στη ραγδαία υποχρηματοδότηση των δήμων, που έχουν επωμιστεί ένα τμήμα των δημόσιων δομών.

Η έλλειψη χώρων πρασίνου και αθλητικών υποδομών, με ελεύθερη πρόσβαση για τον λαό για να αθληθεί, ανοίγει ένα μεγάλο πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο, ακόμα και σε αυτό το σημαντικό για την υγεία μας ζήτημα.

Τη θέση του «αρμόδιου» για την «ψυχαγωγία» και την «αναψυχή» των εργαζομένων, στον κλάδο του Τουρισμού, παίρνουν συχνά οι εργοδότες. Δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπουμε προγράμματα - τουρνουά, ομάδες να δημιουργούνται μέσα στους χώρους δουλειάς και να συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον των εργαζομένων. Αυτό από μόνο του φυσικά δεν είναι κακό, όμως η μεγαλοεργοδοσία εντάσσει τέτοιες δραστηριότητες στο πλαίσιο της «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης». Προσπαθεί να καλλιεργήσει τη λογική ότι «είμαστε όλοι μια οικογένεια», ότι ο εργασιακός χώρος δεν είναι πάντα και μόνο απαραίτητα ...ο εργασιακός χώρος, αλλά πρέπει οι εργαζόμενοι να νιώθουν «συνδεδεμένοι» με πολλούς τρόπους. Ενας απ' αυτούς φυσικά είναι και ο αθλητισμός.

Την ίδια στιγμή, βέβαια, ακόμα και σ' αυτήν την ...παροχή της εταιρείας δεν έχουν όλοι οι εργαζόμενοι δυνατότητα συμμετοχής, μιας και ειδικά σε τμήματα όπως οι όροφοι οι συναδέλφισσες είναι σακατεμένες από την εντατικοποίηση, και με κατεστραμμένα πνευμόνια από τα χημικά που εισπνέουν.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα επιχειρηματικών κολοσσών στον κλάδο του Τουρισμού οι οποίοι λαμβάνουν μέρος ή και οργανώνουν «φιλανθρωπικούς» μαραθώνιους και φιέστες, στις οποίες μας καλούν να τρέξουμε για τον καρκίνο του μαστού, για το περιβάλλον και με άλλες αφορμές, πάντα φυσικά με απώτερο στόχο να εκτονώσουν την αγανάκτηση των εργαζομένων, να ενσωματώσουν τη συνείδησή τους σε ανώδυνα μονοπάτια, να δημιουργήσουν δεσμούς που δύσκολα σπάνε αργότερα και η ανάγκη σου να απεργήσεις ή να αντιδράσεις έρχεται σε σύγκρουση με την προσωπική σχέση! Οι εργαζόμενοι, σαν να μην τους έφτανε η κουραστική βάρδια, καλούνται να τρέξουν μαζί με τους προϊσταμένους και τους διευθυντές τους, για να αποδείξουν ότι οι φιλάνθρωπες απόψεις τους ταυτίζονται με το προφίλ της εταιρείας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της «Hilton», που το προηγούμενο διάστημα - πριν πετάξει στον δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενους - παρείχε δωρεάν Yoga & Pilates sessions. Καλούσε τα «μέλη της ομάδας Hilton» να συμμετέχουν στα μαθήματα στον ειδικό χώρο Pilates του 5άστερου ξενοδοχείου, παραγνωρίζοντας βέβαια ότι οι ώρες των μαθημάτων δεν είχαν καμία συνοχή με τα ελαστικά ωράρια της συντριπτικής πλειοψηφίας του προσωπικού, «βόλευαν» κυρίως το διοικητικό προσωπικό και τους εργαζόμενους από τα γραφεία. Την ίδια ώρα οι εργαζόμενοι είχαν ζητήσει επανειλημμένα από την εταιρεία να τους διαθέσει μία κλειστή αίθουσα και τα σχεδόν καινούργια όργανα γυμναστικής, που μόλις είχε πετάξει σε ανακαίνιση, και να τα αξιοποιήσουν για την άθλησή τους πριν ή μετά τη βάρδια. Φυσικά, η απάντηση ήταν ένα ηχηρό «όχι».

Είναι ένα μόνο από τα δεκάδες παραδείγματα που υπάρχουν στον κλάδο και αποδεικνύουν ότι όσα προγράμματα δωρεάν άθλησης κι αν παρέχουν οι εργοδότες στους εργαζόμενους, όσο κι αν πασπαλίσουν τον εργασιακό μεσαίωνα που ζούμε με κορόνες περί ευγενούς άμιλλας, οικογενειακού κλίματος κ.λπ., τα συμφέροντά τους ποτέ δεν θα συμβαδίσουν με τα δικά μας. Πάντα πίσω από τις παροχές θα κρύβονται νέοι τρόποι ενσωμάτωσης της δυσαρέσκειάς μας, και ποτέ το ενδιαφέρον για την υγεία και την ευεξία μας. Το μόνο ενδιαφέρον είναι στην ανάγκη να αναπαράγουμε την εργατική μας δύναμη, ώστε και αύριο να είμαστε ικανοί να παρέχουμε την εργασία μας για το κέρδος τους.

Φαντάζει οξύμωρο τα καλοπληρωμένα στελέχη ομίλων να τρέχουν μαζί με τους ξεθεωμένους εργάτες, όμως στη λογική του ομίλου αυτό σημαίνει ισότητα, οικογένεια, ισοτιμία στον χώρο εργασίας. Μια βόλτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα πείσει, με φωτογραφίες ντυμένες με μια ιδιαίτερα ενωτική λεζάντα, που προβάλλει ότι «εδώ είμαστε όλοι μια οικογένεια: Ολοι μαζί δουλεύουμε και όλοι μαζί αθλούμαστε».

Τέτοιες πρακτικές, σαν κι αυτές που περιγράψαμε παραπάνω, τις συναντάμε συχνά πλέον και σε μια σειρά από δραστηριότητες που στηρίζονται από την αστική τάξη και οι οποίες έχουν σκοπό να αποπροσανατολίσουν την εργατική τάξη και να ενσωματώσουν συνειδήσεις. Προβάλλουν κατά κόρον συνθήματα του τύπου «όλοι μαζί μπορούμε», αφήνοντας εσκεμμένα στην άκρη τον όποιο ταξικό διαχωρισμό.

Η δική μας αντίληψη είναι εκ διαμέτρου αντίθετη! Πιστεύουμε ότι τίποτα δεν μας δένει με την εργοδοσία και τους ανθρώπους της. Καμία «σύνδεση» δεν μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στη λαϊκή οικογένεια, που πληρώνει «χρυσές» τις αθλητικές δραστηριότητες των παιδιών της, και στα χλιδάτα ιδιωτικά γήπεδα όπου αθλούνται οι μεγαλοεπιχειρηματίες του κλάδου. Την ίδια στιγμή όμως παλεύουμε ώστε ο αθλητισμός να είναι δικαίωμα και όχι ακριβοπληρωμένο χόμπι, έχοντας την πεποίθηση ότι σε μία άλλη κοινωνία, σοσιαλιστική, όλοι οι άνθρωποι θα απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα απέναντι στον αθλητισμό και την αναψυχή.