Την εποχή της εικόνας, του έξυπνου κινητού, του τάμπλετ, τα παιδιά εθίζονται από μικρά στο να «παρακολουθούν». Η εικόνα απαιτεί ουσιαστικά έναν παθητικό δέκτη, που βλέπει και πάει παρακάτω. Το τι μένει στο παιδί είναι θέμα προς εξερεύνηση. Νομίζω πάντως όχι πολλά.

Η ανάγνωση βιβλίων πιθανώς να θεωρείται σήμερα «αρχαία ιστορία» και τα βιβλία ένα παρωχημένο είδος που τείνει να εκλείψει. Η ζημιά όμως που μπορεί να προκαλέσει αυτή η θεώρηση είναι τεράστια. Σε αντίθεση με την εικόνα, η ανάγνωση χρειάζεται την ενεργή συμμετοχή του αναγνώστη, ενώ ταυτόχρονα οι χρόνοι είναι εντελώς διαφορετικοί. Ο αναγνώστης μπορεί να ακολουθήσει τον δικό του χρόνο. Να σταθεί σε κάποια φράση που του έκανε εντύπωση, να γυρίσει πίσω και να ξαναδιαβάσει κάποια σελίδα, να κλείσει το βιβλίο και να επανέλθει αργότερα. Η εικόνα τρέχει και σε αναγκάζει να τρέχεις μαζί της. Το γραπτό κείμενο είναι ο φίλος που θα σταθεί δίπλα σου και θ' ακολουθήσει τους ρυθμούς σου ανταποκρινόμενο στη διάθεσή σου.

Το διάβασμα όμως είναι μια συνήθεια που αν δεν την αποκτήσει κανείς από μικρός είναι δύσκολο να την αποκτήσει μεγάλος. Για τούτο η παιδική λογοτεχνία προσφέρει μεγάλη υπηρεσία. Το παιδικό βιβλίο φέρνει το παιδί κοντά στο διάβασμα και του δίνει την ευκαιρία να διασκεδάζει και να μαθαίνει, κάνοντάς το έναν μελλοντικό ενήλικα αναγνώστη. Διασκεδάζοντας τα παιδιά μπορεί να έρχονται σε επαφή με πολύ σοβαρά θέματα, με σπουδαίες ιδέες, με θέματα ηθικής και αρχών. Καλλιεργείται η φαντασία τους και η σκέψη τους και ταυτόχρονα σφυρηλατείται η επαφή τους με τη γλώσσα, πλουτίζεται το λεξιλόγιό τους και οικοδομείται η σχέση τους με την ορθή γραφή μια που η εικόνα της τυπωμένης λέξης μένει στο μυαλό τους.

Ο γονιός που φέρνει το παιδί του σε επαφή με το βιβλίο, βάζει τις βάσεις για να δημιουργήσει έναν σκεπτόμενο άνθρωπο και το παιδικό βιβλίο είναι ο βοηθός του.