Οι καλλιτέχνες είναι φιλειρηνικοί και στέλνουν μήνυμα ειρήνης. Κι εγώ με τη συμμετοχή μου αυτό ήρθα να δηλώσω εδώ πέρα ότι έρχομαι να τραγουδήσω για την ειρήνη, έρχομαι να μιλήσω και να υπερασπιστώ τους πρόσφυγες, έρχομαι να μιλήσω ενάντια σε κάθε πόλεμο και έρχομαι να πω ότι εν τέλει όταν υπάρχει ειρήνη υπάρχει και ευημερία στους λαούς.

Τι μήνυμα στέλνουν οι καλλιτέχνες; Υπέρ της ειρήνης, τι άλλο; Εμείς δεν έχουμε πολλά περιθώρια, είμαστε με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας, που λέει ειρήνη. Και σε όλη αυτήν τη συζήτηση που έγινε απαντάμε ότι... εντάξει, εγώ δεν ξαναπληρώνομαι με ρούβλια, μου 'χει βγει η ψυχή να τα ανταλλάξω στην τράπεζα, τελευταία φορά και μεγάλη η χάρη της ειρήνης! Εντάξει; Εμείς πληρωνόμαστε σε ευρώ, λοιπόν φτάνει κάπου!

Δεν θα μπορούσαμε να λείπουμε απόψε από δω, γιατί είμαστε ενάντια όχι μόνο σε αυτή την εισβολή, είμαστε ενάντια σε κάθε είδους εισβολή. Γιατί αυτά τα παιδιά που φεύγουν πρόσφυγες από τα σπίτια τους, με τις οικογένειές τους, δυστυχώς θα το θυμούνται για πάρα πολλά χρόνια ακόμα. Είμαστε εδώ για τους γονείς, για τις οικογένειες που δέχονται επίθεση, για όλο τον κόσμο.

Στέλνουμε το μήνυμα που στέλνει ο απλός δημοκρατικός πολίτης: Οχι στον πόλεμο και για να το πούμε και καλύτερα, όχι στους πολέμους. Γιατί στους πολέμους υπάρχουν δυο στοιχεία, το χρήμα και το αίμα. Οσο υπάρχει πόλεμος δεν υπάρχει ζωή. Ετσι λοιπόν, το μίνιμουμ που μπορούμε να κάνουμε είναι τη φωνή μας να την ενώσουμε και με τη δύναμη των τραγουδιών - τα τραγούδια και η τέχνη δεν θα αλλάξει ποτέ μια κατάσταση, αλλά θα φέρει αποτελέσματα. Ολες οι επαναστάσεις είχαν κι ένα τραγούδι από πίσω.

Εδώ λοιπόν έχουμε αυτή τη στιγμή έναν πόλεμο - πήγα να πω άδικο, αλλά δεν υπάρχει πόλεμος που να μην είναι άδικος - μια εισβολή που έγινε και κάτι κακό, δηλαδή κατόρθωσε ο Πούτιν να ενώσει και να αναγεννήσει το ΝΑΤΟ στην Ευρώπη.

Δεύτερον οι πρόσφυγες τι φταίνε; Οι πρόσφυγες είναι η μεγάλη πίκρα, ο μεγάλος καημός. Γιατί πόσοι από αυτούς θα μπορέσουν να ξαναγυρίσουν κι όταν θα γυρίσουν τι θα βρούνε; Καμένη γη.

Επειδή αλλάζει ο κόσμος προς το χειρότερο, δεν ξέρω λοιπόν τι μέλλει γενέσθαι. Είμαι ένας αισιόδοξος άνθρωπος και εδώ νιώθω να χάνω την αισιοδοξία μου. Και τα παιδιά μας σε τι κόσμο θα ζήσουν; Ισως αυτό λέγαν και οι δικοί μου γονείς που περάσαν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν ξέρω... Αυτό που με σιγουριά θέλω να κάνω είναι με όση δύναμη έχω, να πολεμήσω όλο αυτό που μας συμβαίνει. Και ποτέ να μην ξεχνάμε ότι ένας ένας δεν κάνουμε τίποτα, όλοι μαζί προχωράμε.

Να υπάρχει ειρήνη, αυτό θέλουμε. Να μην υπάρχουν πόλεμοι πουθενά. Γιατί και μια ώρα νωρίτερα να τελειώσει ένας πόλεμος, φανταστείτε πόσες χιλιάδες ζωές θα έχουν σωθεί. Αυτό μόνο και τίποτε άλλο. Κι αυτά τα μίση που υπάρχουνε... αμάν πια! Εμείς οι Ελληνες χρόνια ο ένας μισεί τον άλλον. Καλό πάμε να κάνουμε, κακό βγαίνει στο τέλος! Επειδή δεν χρωστάω σε κανέναν τίποτε, λοιπόν, τους λέω ότι ο πόλεμος είναι πολύ άσχημο πράγμα.

Σήμερα στέλνουμε το μήνυμα της ειρήνης. Ενα πράγμα που μας εντυπωσιάζει όλους στην εποχή μας πόση αμηχανία, θυμό και επίθεση δέχεται ένα μήνυμα ειρήνης, αλλά θεωρώ ότι είμαστε εδώ για να το φωνάξουμε και να συσπειρώσουμε κι έναν κόσμο που μοιράζεται τα ίδια ιδανικά με εμάς.

Η απάντηση στη λάσπη είναι η δική μας καθαρότητα των ιδεών. Γιατί για μένα όλη αυτή η στάση είναι θέμα συνείδησης, είναι τι σου υπαγορεύει η συνείδησή σου. Οπότε νομίζω ότι η καθαρή συνείδηση είναι η απάντηση σε όλη αυτήν τη λάσπη.

Απέναντι στον πόλεμο μία είναι η θέση, δεν υπάρχει δίλημμα: Είμαστε απέναντι στον πόλεμο. Ανέκαθεν μέσα στις δεκαετίες, εκατονταετίες, ο πόλεμος είχε το χρώμα του αίματος και το χρώμα του χρήματος. Εμείς θέλουμε να σταματήσει να ρέει το αίμα των ανθρώπων. Αυτή είναι η θέση μας και δεν υπάρχει άλλη.

Είναι πολύ δύσκολοι οι καιροί και μας εντυπωσιάζει όλους ότι ακόμα το 2022 κατεβαίνουμε στους δρόμους και στις πλατείες για να μιλήσουμε για πράγματα που έπρεπε να έχουν εκλείψει. Κι αυτό σε μένα που το κάνω αυτό από 17 χρόνων στους δρόμους, στις πλατείες, στις διαδηλώσεις, στις συγκεντρώσεις... είναι μια πίκρα. Τίποτα δεν καταφέραμε στη ζωή μας, ο πόλεμος χτυπάει την πόρτα μας ακόμα.

Και δυστυχώς οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά του πολέμου από την ειρήνη. Παθιάζονται, οπαδοποιούνται και αλλοιώνουν το νόημα των λέξεων και των γεγονότων. Κι αυτό είναι πολύ ενοχλητικό. Ελεγε ο Μάνος Ελευθερίου ότι όταν αλλοιώνεις το νόημα των λέξεων, δημιουργείς δυστυχισμένες κοινωνίες. Γιατί εμείς εδώ υποτίθεται ότι έχουμε μια ακριβοδίκαιη γλώσσα που λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Οταν χάσουμε λοιπόν το αυτονόητο, χάνουμε πολλά πράγματα.

Μπορείτε εσείς να μου εξηγήσετε τι είναι όλος αυτός ο αχός, αυτό το χάος κι ο πανικός που δημιουργήθηκε αν θα παίξουμε για την ειρήνη ή όχι; Μας υποχρεώνουν να βάλουμε στο στόμα μας ονόματα ανθρώπων που μπορεί να μη θέλουμε καν να τα αναφέρουμε! Και το σπουδαιότερο απ' όλα και το πιο γελοίο μαζί - γιατί πολλές φορές το γελοίο και το σπουδαίο πάνε μαζί - είναι ότι κάποιος έγραψε ότι το 1970 - '71 ο Νταλάρας τραγουδούσε για τη χούντα και το 2022 τραγουδάει για τον Πούτιν. Εσείς θα το εξηγήσετε αυτό, εγώ δεν μπορώ να το εξηγήσω!

Το καλοκαίρι στη Σύρο διάβασα σε μια μάντρα - που ξέρετε η μάντρα είναι η σημαντικότερη εφημερίδα των ανθρώπων - να γράφει «ούτε το κατάλαβες πώς έγινες φασίστας, ήρθε και σε πήρε και δεν το πήρες είδηση». Αυτό έχω να απαντήσω.

Στέλνουμε το μήνυμα ότι αυτός ο πόλεμος δεν είναι ο πρώτος, έχουν προηγηθεί κι άλλοι πόλεμοι και σε όλη αυτή τη διάρκεια υπήρξαν νικητές και νικημένοι. Στα στρατόπεδα των νικητών πλήρωσε με πείνα και αίμα ο φτωχός λαός. Το ίδιο και στα στρατόπεδα των νικημένων. Το μήνυμα είναι ότι δεν πρέπει ποτέ να ξαναγίνει πόλεμος.