Ζούμε σε σκοτεινούς καιρούς και τα βιβλία πρέπει να βοηθούν τα παιδιά στην ενηλικίωσή τους. Σίγουρα δεν είναι όλες οι ηλικίες ίδιες. Αλλιώς θα μιλήσεις σ' έναν έφηβο και αλλιώς σ' ένα μικρό παιδί προσχολικής ηλικίας που μπορεί να πιστεύει πως ο πόλεμος είναι ένα τέρας που ζει κάτω από το κρεβάτι του. Σε όποια ηλικία όμως κι αν απευθύνεσαι πρέπει να μιλήσεις γράφοντας για τη δική σου αλήθεια. Το βιβλίο δεν μπορεί να λύσει ως διά μαγείας όλα τα προβλήματα των παιδιών αλλά μπορεί να τα ταξιδέψει στη ζωή άλλων παιδιών, να γιατρέψει λίγο την αγωνία τους, να φωτίσει τα σκοτάδια τους ή ακόμα να τους κάνει να ξεχαστούν.
Ο Μπρεχτ έλεγε πως τον καιρό της φρίκης θα τραγουδάμε το τραγούδι της φρίκης. Δεν θα το έλεγα αυτό για ένα βιβλίο που έχει αποδέκτη ένα παιδί. Το βιβλίο περισσότερο θα ήθελα να τους ψιθυρίζει πως ακόμα και στα δύσκολα ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος. Η μόνη ευχή είναι να βρουν λύση και να παλέψουν για έναν κόσμο καλύτερο και δικαιότερο. Αλλά αυτό επιτυγχάνεται μόνο αν μπορέσεις και κατανοήσεις το πρόβλημα του άλλου και αναζητήσεις με τόλμη απαντήσεις. Μόνο αν γνωρίζεις κάτι καλά, μπορείς να το αλλάξεις.
Και ίσως, εύχομαι, το βιβλίο να είναι μια αγκαλιά, ένα φιλικό άγγιγμα στην πλάτη, μια πτήση στον κόσμο, μια θέση στο καράβι που θα σε πάει απέναντι σε καλύτερες μέρες.