κλιμακώνεται μέρα με τη μέρα η εμπλοκή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, προμηνύοντας ότι το επόμενο διάστημα αυτή θα γίνει ακόμα βαθύτερη, εντείνοντας τη λαϊκή ανησυχία, τη δυσαρέσκεια των εργαζομένων για τους κινδύνους που μεγαλώνουν, για τις επιπτώσεις που έχουν οι θανάσιμοι σχεδιασμοί σε κάθε πλευρά της ζωής τους.
Αυτήν τη δυσαρέσκεια που φουντώνει, εκφράζουν αγωνιστικά οι πολύμορφες δραστηριότητες σε όλη τη χώρα από το εργατικό - λαϊκό κίνημα ενάντια στην εμβάθυνση της εμπλοκής. Πρωτοβουλίες, οι οποίες αποτελούν ταυτόχρονα την πιο χειροπιαστή έκφραση αλληλεγγύης στον ουκρανικό λαό που υποφέρει, σε όλους τους λαούς, που με ευθύνη των κυβερνήσεων και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών τους βρίσκονται διαρκώς στο στόχαστρο, μετατρέπονται σε «σάκους του μποξ» των ανταγωνισμών.
Είναι μια πάλη που δίνει αγωνιστική διέξοδο στην απορριπτική στάση ευρύτερων εργατικών - λαϊκών δυνάμεων απέναντι στον ευρωατλαντισμό, κάτι που καταγράφεται ακόμα και από το ίδιο το ΝΑΤΟ, προκαλώντας «πονοκέφαλο» στην κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, στους μηχανισμούς τους.
Παρά την προπαγανδιστική ομοβροντία για να στοιχηθεί ο λαός με τα πολεμοκάπηλα ιμπεριαλιστικά σχέδια, για να επικρατήσει η ανοχή στην εμπλοκή της χώρας μας, το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν το βάζει κάτω.
Το μεγαλειώδες απεργιακό συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, την περασμένη Τετάρτη, που κατέληξε στο λιμάνι της πόλης, με τα δεκάδες σωματεία και τους συγκεντρωμένους να παρακάμπτουν τον αστυνομικό κλοιό και να προσεγγίζουν τις ΝΑΤΟικές πολεμικές μηχανές, ήταν ένας μεγάλος σταθμός αυτής της πάλης, που περιλαμβάνει διάφορες μικρές και μεγάλες πρωτοβουλίες, οι οποίες στηρίζονται ευρύτερα μέσα στον λαό. Η άμεση παν-κινητοποίηση ενάντια στην καταστολή και τις διώξεις γι' αυτήν την κινητοποίηση, με εκατοντάδες εργατόκοσμου και νεολαίας να συρρέουν στην απογευματινή συγκέντρωση στην Αθήνα σε ένδειξη αλληλεγγύης, η ασταμάτητη «ροή» ψηφισμάτων καταδίκης από κάθε σωματείο και φορέα, οι δηλώσεις καλλιτεχνών, όλα εκείνα που μέσα σε λίγες ώρες διαμόρφωσαν κλίμα αποφασιστικής στήριξης, έδειξαν τη δύναμη που έχει ο λαός για να απαντήσει στον αυταρχισμό και την καταστολή.
Πρωτοβουλίες, επίσης, όπως των εργατών της ΤΡΑΙΝΟΣΕ που αρνήθηκαν να ακολουθήσουν το πολεμικό δρομολόγιο, αναγκάζοντας, με τη στήριξη που είχαν από σωματεία και φορείς, τη διοίκηση να αναδιπλωθεί. Αλλες δράσεις, συμβολικές αλλά ταυτόχρονα ουσιαστικές, όπως το «μπλόκο» στα τρένα με τα τεθωρακισμένα του ΝΑΤΟ στην Αλεξανδρούπολη, την πόλη που όλο και περισσότερο βρίσκεται στο στόχαστρο των οξυμένων ανταγωνισμών.
Συγκίνηση προκαλούν οι
επιστολές στρατευμένων, με τις οποίες καταγγέλλουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εμπλοκή, όπου δηλώνουν ότι αρνούνται να συμπράξουν σε αυτήν τη βαρβαρότητα, βγάζοντας στην επιφάνεια τη γνήσια πατριωτική και διεθνιστική στάση.
Ξεχωρίζει ακόμα η συμβολή ανθρώπων των Γραμμάτων και των Τεχνών, που δεν σωπαίνουν μπροστά στο έγκλημα, που στηρίζουν με κάθε τρόπο, είτε με το έργο τους είτε με παρεμβάσεις τους, την πάλη για την απεμπλοκή. Αντιπολεμικές συναυλίες, δηλώσεις καταδίκης της κρατικής καταστολής, όπως της πρόσφατης στη Θεσσαλονίκη, κείμενα υπογραφών και αλληλεγγύης, που διακινούνται σε τέτοιους χώρους συγκεντρώνοντας χιλιάδες ονόματα συμβάλλουν στην ενίσχυση του αγώνα. Ανθρωποι που δεν μασάνε τα λόγια τους, αντίθετα κατονομάζουν όλους τους θύτες του μακελειού, αρνούμενοι να «μετατρέψουν» την αλληλεγγύη στον ουκρανικό λαό σε «ξέπλυμα» της ουκρανικής κυβέρνησης και των συμμάχων της.
Ταυτόχρονα, ξεδιπλώνονται κι άλλες πρωτοβουλίες, που κουρελιάζουν κάθε προσπάθεια «ξεπλύματος» των Ευρωατλαντικών και της κυβέρνησης, όπως των εργαζομένων στην Εθνική Λυρική Σκηνή, στην Κρατική Ορχήστρα, στη Συμφωνική της ΕΡΤ που αρνούνται να γίνουν καλλιτεχνικό «ντεκόρ» σε φιέστες ντροπής σαν αυτές στη Βουλή με τον Ζελένσκι και τα φασιστοειδή πρωτοπαλίκαρά του.
Μέσα σε αυτήν την πάλη αποδεικνύεται ότι κανένας λαός δεν είναι μόνος του, αφού παρόμοια δράση αναπτύσσεται και στο εξωτερικό. Στην
Ιταλία, το Συνδικάτο USB βρέθηκε στο αεροδρόμιο της Πίζας εμποδίζοντας να σταλεί στρατιωτικός εξοπλισμός στην Ουκρανία. Οργάνωσε επίσης απεργία και συγκέντρωση στη Γένοβα ενάντια στην άφιξη πλοίου, φορτωμένου με αμερικανικά όπλα.
Ολα τα παραπάνω αποτελούν ένα μικρό δείγμα της πλούσιας δράσης που αναπτύσσεται, εκφράζοντας τον πόθο του λαού να ζήσει ειρηνικά, να μην μπλέκεται στο κουβάρι των αντιθέσεων ανάμεσα στις αστικές τάξεις, που τον μετατρέπουν σε «κρέας για τα κανόνια τους». Γι' αυτό και προκαλούν το μένος της κυβέρνησης, την άγρια καταστολή, όπως στη Θεσσαλονίκη, την κατασυκοφάντηση ή την αποσιώπηση από τους προπαγανδιστές της «ΝΑΤΟικής ομοφωνίας». Από εκείνους δηλαδή που δεν αφήνουν σε «χλωρό κλαρί» τον εργαζόμενο λαό, που λοιδορούν κάθε διεκδίκησή του για να ζήσει καλύτερα, που του κουνάνε το δάχτυλο όταν ζητάει αυξήσεις στους μισθούς, όταν αντιδρά στην ακρίβεια που τον τσακίζει. Και όσο διευρύνεται η στήριξη κινητοποιήσεων και παρεμβάσεων όπως οι παραπάνω, τόσο περισσότερο λυσσάνε βλέποντας τις δυσκολίες να «μαντρώσουν» τον λαό στους εγκληματικούς τους σχεδιασμούς.
Ταυτόχρονα, δίνουν απάντηση και στις προσπάθειες διαφόρων να φτιάξουν
δήθεν «νέα κινήματα ειρήνης», που στην πραγματικότητα θα είναι
πλυντήρια της ΝΑΤΟικής εμπλοκής και των ιμπεριαλιστικών διευθετήσεων, με τους λαούς πάντα στο «στόχαστρο».
Τα ακόμα πιο δύσκολα είναι μπροστά για τον λαό στην Ελλάδα, όπως και για όλους τους λαούς. Μπροστά σε αυτά τα δύσκολα, η στήριξη και η αλληλεγγύη, η συμμετοχή σε αγωνιστικές πρωτοβουλίες που δείχνουν τον πραγματικό ένοχο για το μακελειό, αποτελούν το «κλειδί» για να τα καταφέρει ο λαός, για να μην επικρατήσουν ο φόβος και η αναδίπλωση, αλλά η αγωνιστική διεκδίκηση.
Η δραστηριότητα αυτή πάει μαζί με την ενίσχυση του μαζικού αγώνα, με τις κινητοποιήσεις για να σταματήσει η εμπλοκή, να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου, για να μη συμμετάσχει κανένας ένστολος σε αποστολές εκτός συνόρων, να πάψουν οι ΝΑΤΟικοί εξοπλισμοί.
Εκεί βρίσκεται το δίκιο, αυτή είναι η ηθική υποχρέωση που έχει κάθε λαϊκός άνθρωπος, καθένας που δεν ανέχεται είτε τον ζόφο της «πολεμικής οικονομίας» είτε τους βομβαρδισμούς, καθένας που δεν εφησυχάζει με τους πρόσκαιρους «συμβιβασμούς», που δεν θεωρεί «δικό του όραμα» την Ελλάδα - προμαχώνα του ΝΑΤΟ.