«Αν η ΕΕ δεν ενεργήσει και δράσει τώρα, διατρέχουμε τον κίνδυνο οι περιοχές αυτές να γίνουν θέατρα μεγάλων κρίσεων, όπως αυτή που αντιμετωπίζουμε στην Ουκρανία». Αυτή η δήλωση Δένδια για τις εξελίξεις στα Βαλκάνια, στη Μεσόγειο και στη Βόρεια Αφρική, στο περιθώριο του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη μετάφραση για να καταλάβει κανείς ότι η γενίκευση του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην περιοχή κρέμεται από μια κλωστή. Αλήθεια, όμως: Τι έγιναν όλοι αυτοί που τα προηγούμενα χρόνια μιλούσαν για ασφάλεια και σταθερότητα στην περιοχή, με την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Δυτικών Βαλκανίων και τα συνεργατικά σχήματα με ΝΑΤΟική ομπρέλα στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, μέχρι και στον Περσικό Κόλπο; Τι απέγιναν τα παραμύθια του ΣΥΡΙΖΑ για τις ΝΑΤΟικές συμφωνίες, όπως αυτή των Πρεσπών, με τις οποίες θα ερχόταν «επί Γης ειρήνη»; Πού χάθηκαν οι υποσχέσεις ότι τα σχέδια των μονοπωλίων για μετατροπή της Ελλάδας σε εμπορικό και ενεργειακό κόμβο θα μετέτρεπαν δήθεν την περιοχή από «ζώνη εντάσεων» σε «ζώνη συνεργασίας»;