Από το βήμα του, με αναφορές στα όρια του σουρεαλισμού περί... «σοσιαλισμού ή βαρβαρότητας», ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έδινε μία προς μία τις διαβεβαιώσεις στο στρατόπεδο της βαρβαρότητας, στην αστική τάξη δηλαδή, ότι το κόμμα του, που «είναι πολιτική δύναμη εγγυημένης αξιοπιστίας» για τα συμφέροντά της, μπορεί και πάλι «μπροστά στο ενδεχόμενο σοβαρής κοινωνικής και πολιτικής κρίσης» να γίνει ο στυλοβάτης του σάπιου συστήματος και της ΕΕ, για «τα θεμέλιά τους που θα δοκιμαστούν αν ατροφήσουν κοινωνικά στηρίγματά» τους.

Διαβεβαίωνε δηλαδή πως στον γνώριμο ρόλο της, η σοσιαλδημοκρατία είναι και πάλι ετοιμοπόλεμη για να γίνει η «προτιμητέα» αστική πολιτική δύναμη και να απορροφήσει την κοινωνική δυσαρέσκεια, να διασφαλίσει την απρόσκοπτη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής. Να «εγγυηθεί» την «κοινωνική συνοχή», την υποταγή δηλαδή των εργαζομένων στην «κανονικότητα» της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και τους στόχους της αστικής τάξης, στη νέα πλέον φάση των «επαναλαμβανόμενων κρίσεων».

Για «διαβατήριο», άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει όχι μόνο τις «εγνωσμένης αξίας» υπηρεσίες της κυβέρνησής του στην εφαρμογή των μνημονίων και των πιο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, που έδωσαν τη σκυτάλη στη σημερινή κυβέρνηση, ούτε μόνο την «υπεύθυνη στάση» του τα τρία τελευταία χρόνια, όπου έβαλε απλόχερα πλάτη για να «τρέξουν» οι «εθνικοί» στόχοι του κεφαλαίου. Η στάση του αυτή εκφράζεται ακόμα και στις ψηφοφορίες σε κυβερνητικά νομοσχέδια, όπως το αντεργατικό έκτρωμα Χατζηδάκη, όπου ψήφισε περισσότερα από τα μισά του άρθρα.

Κυρίως, όμως, προβάλλει τη σημερινή του δέσμευση να «τρέξει» το «κοινό πρόγραμμα» όλων των αστικών κομμάτων - την πολιτική του «πράσινου new deal» και του υπερμνημόνιου του Ταμείου Ανάκαμψης - με τρόπο που θα ενσωματώνει ή και θα διασφαλίζει την ενεργό στήριξη του λαού στην πολιτική που τον τσακίζει. Γιατί «αυτή η μεγάλη προσπάθεια (...) δεν μπορεί να πετύχει χωρίς τη συμμετοχή της κοινωνίας», όπως είπε από το Συνέδριο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε αυτόν τον στενό κορσέ της καπιταλιστικής κερδοφορίας, των «αντοχών» της οικονομίας, της ανταγωνιστικότητας, των δημοσιονομικών ορίων και των κατευθύνσεων της ΕΕ, που «αποτελεί αμετάθητη και αμετακίνητη επιλογή», ξεδιπλώνεται και το πραγματικό νόημα των «δεσμεύσεων» που παρουσίασε ο ΣΥΡΙΖΑ από το συνέδριο. Ορισμένα ενδεικτικά παραδείγματα:

• Ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται για «μέτρα αντιμετώπισης της ακρίβειας», όπως κάνει άλλωστε και η κυβέρνηση, αλλά «στα κατώτατα επίπεδα που προβλέπει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή». Δηλαδή, με «ταβάνι» κι εδώ τις «αντοχές» τις οικονομίας, που «σηκώνουν» 4 δισ. για εξοπλιστικές δαπάνες του ΝΑΤΟ, αλλά όχι την κατάργηση φόρων και «καπέλων» στις τιμές, για να ανασάνει ο λαός. Την ίδια ώρα, μάλιστα, που θα συνεχίζεται η πολιτική που τροφοδοτεί από δέκα μπάντες τη λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος και την ενεργειακή φτώχεια...
• Ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται για επιτάχυνση των επενδύσεων ΑΠΕ και συνολικότερα για την προώθηση της στρατηγικής της «πράσινης» ανάκαμψης, που μαζί με την απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας έχουν οδηγήσει στα σημερινά αδιέξοδα, με τις τιμές ...«στο θεό» και την έκρηξη της ενεργειακής φτώχειας. Η δέσμευση αυτή προς τους μεγάλους, «πράσινους» ενεργειακούς ομίλους σε τίποτα δεν αντισταθμίζεται για τον λαό με την πρόταση να επιβραδυνθεί η απολιγνιτοποίηση (στην οποία προχωράει και η κυβέρνηση της ΝΔ υπό το φως των εξελίξεων), για να αφομοιώνεται αποτελεσματικότερα η δυσαρέσκεια από τις δυσβάσταχτες συνέπειες που έχει για τους εργαζόμενους και τον λαό.
• Οι δεσμεύσεις τους για «ανάκτηση της εργασίας» συνοδεύονται με τις ανάλογες εγγυήσεις προς το κεφάλαιο ότι δεν θα θιχτεί, αντίθετα θα τονωθεί η ανταγωνιστικότητά του, με τα 35ωρα - μαϊμού που ανακοίνωσε ο Αλ. Τσίπρας από το συνέδριο, ως «ελιξίριο» για την αύξηση της παραγωγικότητας, αλλά και ως πολιορκητικός κριός για την περαιτέρω διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Ούτε όμως η αύξηση του κατώτερου μισθού στα όρια που προτείνει, ανησυχεί το κεφάλαιο, αφού ταυτόχρονα εγγυάται τη διατήρηση του εγκληματικού νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου και όλου του υπόλοιπου αντεργατικού πλέγματος, που είναι ικανό να απορροφήσει εν ριπή οφθαλμού - σε συνδυασμό με την ακρίβεια - τις όποιες αυξήσεις στον κατώτερο μισθό.
• Παρόμοια αξία έχουν και οι διαβεβαιώσεις περί στήριξης των αυτοαπασχολούμενων με «άμεση ρύθμιση των χρεών τους». Προτείνει δηλαδή ευκολίες πληρωμής για τα χρέη που θα συνεχίσουν να συσσωρεύονται, ως αποτέλεσμα της πολιτικής στήριξης των μεγάλων επιχειρήσεων. Αλλά και για την υποτιθέμενη «στήριξη» των αγροτών, για τους οποίους βέβαια μόνο το τελευταίο διάστημα έχει αρνηθεί να ψηφίσει ακόμα και τα στοιχειώδη μέτρα για κατάργηση του ΦΠΑ σε αγροτικά εφόδια και ζωοτροφές, εργαλεία και μηχανήματα, για να μπορέσουν να μείνουν στη γη τους και να καλλιεργούν.
• Οσο για τα «περί ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους», με διακηρύξεις όπως για το «νέο ΕΣΥ», για την «προοδευτικότητα» των προτάσεών του μιλάει από μόνο του το γεγονός ότι τις ίδιες ακριβώς μπορεί κανείς να βρει αυτούσιες και στα όσα υλοποιεί σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, με «ευκαιρία» και την πανδημία.

Κατά τα άλλα, στη διάρκεια μιάμισης ώρας ομιλίας, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν βρήκε να πει ούτε μια λέξη για το γεγονός ότι ολόκληρη η χώρα έχει μετατραπεί σε αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο, αφού οι σχετικές αποφάσεις φέρουν φαρδιά πλατιά και τη δική του υπογραφή.

Αντίθετα βρήκε τον χρόνο να εκφράσει την απογοήτευσή του επειδή ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ «δεν έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αποτρέψουν τον πόλεμο», οικοδομώντας τάχα «μια αδιαίρετη αρχιτεκτονική ασφαλείας με τη Ρωσία». Παρουσιάζει δηλαδή τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και τα σχέδιά τους ως εν δυνάμεις «εγγυητές» της ειρήνης, την ώρα που αυτές εγγυώνται μόνο το μακέλεμα των λαών για το μοίρασμα της «λείας». Κάτι παραπάνω θα τους έχει εξηγήσει και ο Πάιατ στις αλλεπάλληλες συνεργασίες του με τα στελέχη και τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.

Να λοιπόν ποιο είναι το πραγματικό περιεχόμενο της υποτιθέμενης «προοδευτικής» διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ: Η «προοδευτική» θωράκιση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και η βαθύτερη εμπλοκή στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, είναι ο πυρήνας της στρατηγικής του και η κοινή βάση με όλα τα άλλα αστικά κόμματα για συναινέσεις και συνεργασίες, που μπορεί να φτάσουν μέχρι και σε κυβέρνηση συνεργασίας, αν αυτό απαιτούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και η «πολεμική οικονομία».

Ολο αυτό το πλέγμα των σκουριασμένων και επικίνδυνων για τον λαό πολιτικών προτάσεων παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ ως «πλαίσιο ρεαλιστικού ριζοσπαστισμού». Ούτε με το... κιάλι ριζοσπαστισμός, αλλά σίγουρα «ρεαλισμός» της υποταγής των εργαζομένων στα «όρια των αντοχών» του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, με στόχο να κόψει τα ποδάρια σε εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, ώστε η δυσαρέσκεια και η οργή να μην συναντηθούν με τον πραγματικό ριζοσπαστισμό και ρεαλισμό του αγώνα για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Πρόκειται για υπόδειξη στον λαό να συνεχίσει να αναζητάει «διέξοδο» στην κυβερνητική εναλλαγή, να χάνει πολύτιμο χρόνο στην αναζήτηση σωτήρων, πληρώνοντας με νέες ήττες και βάσανα την αυταπάτη πως μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, που θα υπηρετήσει ταυτόχρονα τα συμφέροντα των εργαζομένων και τα κέρδη των ομίλων, θα «μεταμορφώσει» σε φιλολαϊκό το αστικό κράτος και το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα.

Να δεχτεί ως «σύγχρονο» και «προοδευτικό» τον συμβιβασμό με τα ψίχουλα, την επιλογή στρατοπέδου ληστών στο ιμπεριαλιστικό μακελειό. Να δεχτεί ως μονόδρομο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και ως «θέσφατο» ότι η λαϊκή ευημερία περνάει μέσα από την επίτευξη των στόχων της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που τσακίζει τον λαό και τα δικαιώματά του.

Στον ακριβώς αντίθετο δρόμο βρίσκεται όμως για τον λαό το πραγματικά σύγχρονο και ριζοσπαστικό: Οχι στην αναμονή για κυβερνητικούς σωτήρες, αλλά στη συμπόρευση με το ΚΚΕ, στην αντεπίθεση μέσα από το οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που το υπηρετούν. Για να ανοίξει ο ελπιδοφόρος δρόμος της ανατροπής του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.