«Μάχη της δημοκρατίας απέναντι στον ολοκληρωτισμό». Ετσι παρουσιάζεται από τα αστικά κόμματα και επιτελεία ο πόλεμος στην Ουκρανία, και με αυτό το επιχείρημα γίνεται προσπάθεια να δικαιολογηθεί η τεράστια στρατιωτική στήριξη της ουκρανικής κυβέρνησης από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για να αντιμετωπίσει «στο πεδίο» τη Ρωσία.

Αλλά να δικαιολογηθεί και η ελληνική εμπλοκή στον πόλεμο, που δεν περιορίζεται στην αποστολή στρατιωτικού υλικού. Αντίθετα, περιλαμβάνει τις «διευκολύνσεις» στα αμερικανοΝΑΤΟικά στρατεύματα να προωθηθούν προς την Ανατ. Ευρώπη, τη συμμετοχή στις ευρωατλαντικές κυρώσεις, τη «ΝΑΤΟικότερη των ΝΑΤΟικών» υπεράσπιση όλων των ιδεολογημάτων που στόχο έχουν να στρατεύσουν τον λαό στον πόλεμο «για τις αξίες της Δύσης», όπως παρουσιάζεται η ιμπεριαλιστική αναμέτρηση στο έδαφος της Ουκρανίας.

Το κάλπικο δίπολο «δημοκρατία - ολοκληρωτισμός» κυριαρχεί στον παράλληλο πόλεμο της προπαγάνδας από την πρώτη μέρα του πολέμου. Στην πιο χυδαία εκδοχή του μεταφράζεται ως εξής από τις δυνάμεις του ευρωατλαντικού τόξου: «Οποιος δεν είναι με το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και την ΕΕ σ' αυτόν τον πόλεμο, είναι με τον ολοκληρωτισμό της Ρωσίας και συντάσσεται με τους εχθρούς της δημοκρατίας».

Οι αστοί και τα επιτελεία τους βέβαια δεν ανακάλυψαν ...τον τροχό της προπαγάνδας περί «ολοκληρωτισμού» με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Η έννοια του ολοκληρωτισμού διαμορφώθηκε τη δεκαετία του 1930, περίοδο που προετοιμαζόταν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, και επιχείρησε να «ενοποιήσει» προπαγανδιστικά τον εχθρό της αστικής δημοκρατίας, ταυτίζοντας δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα: Τον φασισμό - ναζισμό από τη μια και τον κομμουνισμό - σοσιαλισμό από την άλλη.

Αξιοποιήθηκε ιδιαίτερα στα τέλη της δεκαετίας του '30, όταν δηλαδή, σε απάντηση της Συμφωνίας του Μονάχου, με την οποία η ναζιστική Γερμανία σπρώχτηκε «προς ανατολάς», ενάντια στην ΕΣΣΔ, η αντίδραση του πρώτου εργατικού κράτους ήταν το Σύμφωνο μη επίθεσης Ρίμπεντροπ - Μόλοτοφ. Η θεωρία αυτή αποθεώθηκε μεταπολεμικά και σήμερα βρίσκει την έκφρασή της στην εξίσωση φασισμού - κομμουνισμού, που είναι επίσημη ιδεολογία της ΕΕ.

Η πραγματικότητα βεβαίως είναι εντελώς διαφορετική. Ο φασισμός δεν γεννήθηκε έξω από τον καπιταλισμό, αλλά μέσα στους κόλπους του ως πολιτικό - ιδεολογικό ρεύμα. Στηρίχθηκε από επιφανείς πολιτικούς και οικονομικούς εκπροσώπους του. Μεγάλοι επιχειρηματίες, αστοί πολιτικοί απ' όλο το πολιτικό φάσμα, ενώσεις εργοδοτών, βιομηχάνων, τραπεζιτών, επένδυσαν πάνω στον φασισμό και τον ναζισμό. Τον στήριξαν και τον βόηθησαν να ανέλθει στη Γερμανία και στην Ιταλία, με νόμιμο μάλιστα, κοινοβουλευτικό τρόπο, μέσα από τους κόλπους της ίδιας της αστικής δημοκρατίας, ως επιλογή.

Η στήριξη του γερμανικού και ιταλικού φασισμού υπήρξε επιλογή και δυνάμεων άλλων δυτικών αστικών δημοκρατιών, όπως η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία και οι ΗΠΑ, προκειμένου να αποτελέσει μια ισχυρή αντικομμουνιστική και αντισοβιετική δύναμη.

Αυτά που εξασφάλισαν ο φασισμός και ο ναζισμός στις αστικές τάξεις των χωρών τους ήταν το τσάκισμα του εργατικού κινήματος, το χτύπημα των κομμουνιστών, η στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και η ολόπλευρη προετοιμασία για τον νέο πόλεμο. Σε αυτήν την κατεύθυνση, πέρασε και σε ανοιχτά δικτατορική άσκηση της εξουσίας της αστικής τάξης.

Αυτό όμως δεν υπήρξε χαρακτηριστικό μόνο των φασιστικών καθεστώτων. Η επιβολή καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης και οι καθιέρωση σκληρών μέτρων ενάντια σε όσους αντιδρούν στον πόλεμο ήταν και είναι πάντα χαρακτηριστικά της πολεμικής προετοιμασίας. Ας δούμε για παράδειγμα τι χαρακτηριστικά έχει το καθεστώς στην Ουκρανία, που πολεμάει σήμερα «στο όνομα της παγκόσμιας δημοκρατίας», όπως λένε.

Πρόκειται για καθεστώς «έκτακτης ανάγκης», που έχει σημαία τον αντικομμουνισμό. Εχει απαγορεύσει το ΚΚ Ουκρανίας, αλλά και 11 τουλάχιστον αστικά κόμματα τα οποία θεωρεί «φιλορωσικά». Εχει αναγνωρίσει, συγκροτήσει και εκπαιδεύσει μαζί με τους ΝΑΤΟικούς τα ναζιστικά τάγματα εφόδου τύπου «Αζόφ» και «Δεξιός Τομέας», που πλέον έχουν ενταχθεί στον στρατό και στον κρατικό μηχανισμό. Για ποια «φιλελεύθερη δημοκρατία» μιλάνε λοιπόν;

Για να «θωρακίσουν» μάλιστα το επιχείρημα περί «ολοκληρωτισμού», και δείχνοντας τι είναι αυτό που τους «πονάει» πραγματικά, δεν διστάζουν να παρουσιάζουν τη σημερινή καπιταλιστική Ρωσία και την κυβέρνηση Πούτιν ως συνέχεια της σοσιαλιστικής ΕΣΣΔ!

Η σημερινή Ρωσία, όμως, είναι το είδωλο της καπιταλιστικής «δημοκρατικής» Δύσης στον καθρέπτη. Τον Πούτιν βλέπουν ως αντανάκλασή τους ο Μπάιντεν, ο Σολτς, ο Τζόνσον και οι άλλοι. Αυτόν στήριξαν στις αρχές της πολιτικής του καριέρας οι ΗΠΑ και η ΕΕ, για να προωθήσει τη «φιλελευθεροποίηση» της ρωσικής οικονομίας, ανοίγοντας νέα κερδοφόρα πεδία δράσης στους μονοπωλιακούς τους ομίλους.

Δικός τους είναι ο Πούτιν, «σάρκα από τη σάρκα» της «δημοκρατίας» τους, που «θριάμβευσε» μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην πρώην ΕΣΣΔ και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες!

Η καπιταλιστική Ρωσία όμως του 1991, ακόμα και του 2000, δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή. Η εξέλιξη της οικονομικής και στρατιωτικής της δύναμης την καθιστά σήμερα «στρατηγικό αντίπαλο» του ΝΑΤΟ, το οποίο απειλεί με πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης. Κάπως έτσι, ο παλιός «εταίρος» έγινε «εχθρός». Και για την αντιμετώπισή του, ξέθαψαν το τσεκούρι του «ολοκληρωτισμού», δίνοντας στη μεταξύ τους ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση για τις σφαίρες επιρροής, τους δρόμους και τις πηγές Ενέργειας χαρακτηριστικά πολέμου για την υπεράσπιση τάχα της δημοκρατίας.

Για να έχουμε πάντως μια καλύτερη εικόνα τού τι και ποιος συγκρούεται πραγματικά στην Ουκρανία, αξίζει να αναφέρουμε ορισμένα στοιχεία που δείχνουν ότι και στη «δημοκρατική» Ουκρανία και στην «ολοκληρωτική» Ρωσία το κεφάλαιο κερνάει και το κεφάλαιο πίνει, σε βάρος του ουκρανικού, του ρωσικού και των άλλων λαών.

Στη Ρωσία, το 13% του πληθυσμού ζούσε το 2020 κάτω από το όριο της φτώχειας, 1,2 εκατ. άνθρωποι περισσότεροι σε σχέση με το 2019. Το ελάχιστο όριο διαβίωσης στην πανίσχυρη στρατιωτικά και ενεργειακά χώρα ήταν 168,2 ευρώ για τους εργαζόμενους και 103 ευρώ για τους συνταξιούχους.

Στην Ουκρανία, αντίστοιχα, ένας στους τέσσερις ζει κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας. Αλλες πηγές ανεβάζουν αυτό το ποσοστό τρεις φορές πάνω, δείχνοντας και τη σχετικότητα που έχουν αυτοί οι δείκτες σε σύγκριση με την πραγματικότητα που ζουν εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά. Πόσο μάλλον σε σύγκριση με το πώς θα μπορούσαν και θα έπρεπε να ζουν, με βάση τις πραγματικές δυνατότητες.

Στη Ρωσία, το 3% του πληθυσμού κατέχει περίπου το 90% όλων των χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων, καταθέσεων και μετρητών. Το 2018, στα χέρια του 10% των πιο εύπορων Ρώσων συγκεντρωνόταν το 82% όλου του πλούτου της χώρας. Σε διάστημα ενός χρόνου οι εκατομμυριούχοι σε δολάρια στη Ρωσία αυξήθηκαν κατά 30%.

Αντίστοιχα, στην Ουκρανία, η φτώχεια σαρώνει τον λαό μιας πλούσιας χώρας, που καταγράφει τις εξής εντυπωσιακές επιδόσεις: Είναι 1η στην Ευρώπη σε αναλήψιμα αποθέματα ορυκτού ουρανίου, 2η στην Ευρώπη και 10η στον κόσμο σε αποθέματα τιτανίου, 1η στην Ευρώπη σε επιφάνεια αρόσιμης γης. Αυτοτελώς, η παραγωγή της Ουκρανίας θα μπορούσε να καλύψει τις διατροφικές ανάγκες 600 εκατομμυρίων ανθρώπων! Εξίσου εντυπωσιακές είναι οι επιδόσεις της στη βιομηχανική παραγωγή.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, και με στοιχεία που δεν αντέχουν σε καμία σύγκριση, βαθαίνουν οι κοινωνικές - ταξικές αντιθέσεις σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, είτε μιλάμε για τις ΗΠΑ και την ΕΕ, είτε για τη Ρωσία και την Κίνα. Μήπως όμως, παρά το κοινό στοιχείο της εκμετάλλευσης σε Δύση και Ανατολή, οι εργαζόμενοι απολαμβάνουν μεγαλύτερες ελευθερίες στις «δημοκρατικές» ΗΠΑ και ΕΕ απ' ό,τι στα «αυταρχικά» καθεστώτα της Ευρασίας ή του Ινδο-Ειρηνικού;

Για να δούμε λοιπόν πόσο «πλέρια» είναι η δημοκρατία της Δύσης, που καλεί τους λαούς να χύσουν το αίμα τους στο πλευρό του ΝΑΤΟ προκειμένου να την υπερασπιστούν από τον «αυταρχισμό» και τον «ολοκληρωτισμό»...

• Ξεκινώντας από την ίδια την Ουκρανία, η «δημοκρατική» Δύση επέβαλε πραξικοπηματικά την απομάκρυνση της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς το 2014 και εγκατέστησε φιλοαμερικάνικη - φιλοΕΕ κυβέρνηση, εξαπολύοντας πογκρόμ σε βάρος ρωσόφωνων και ρωσογενών πληθυσμών, με την αξιοποίηση και των υπολειμμάτων των ναζί, τους οποίους ανασυγκρότησε, εκπαίδευσε και εξόπλισε.
• Στη σημερινή «δημοκρατική» Ουκρανία, που δηλώνει υποψήφια για ένταξη στην ΕΕ, η ρωσική γλώσσα δεν αναγνωρίζεται επίσημα, παρά το γεγονός ότι το 1/3 του πληθυσμού της χώρας τη θεωρεί μητρική του γλώσσα! Αντίστοιχα, το 2014 είχε ψηφιστεί νόμος από την ουκρανική Βουλή με τον οποίο απαγορευόταν η «χρήση μειονοτικών γλωσσών, όπως τα Ελληνικά, τα Ρωσικά και τα Ουγγρικά», με την ελληνική ομογένεια να καταγγέλλει τότε την «παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων», που αποτελεί «"προνόμιο" ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος»!
• Στις «δημοκρατικές» βαλτικές χώρες, που είναι και μέλη της ΕΕ, όπως και σε άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες, εδώ και χρόνια εξελίσσεται ένα πογκρόμ διώξεων ενάντια στους κομμουνιστές, με πολύχρονες φυλακίσεις υπερήλικων βετεράνων της αντιφασιστικής πάλης, απαγόρευση των Κομμουνιστικών Κομμάτων και των κομμουνιστικών συμβόλων, της κομμουνιστικής ιδεολογίας και δράσης. Αποκαθηλώνονται μνημεία του Κόκκινου Στρατού και αντίστροφα αναγνωρίζονται ως «αντιστασιακοί ήρωες» οι εγκληματίες που στελέχωσαν τις φασιστικές συμμορίες των «Waffen SS» και άλλοι διαβόητοι συνεργάτες του ναζισμού.
• Οι ΗΠΑ, που παρουσιάζονται ως το επίκεντρο της δυτικής δημοκρατίας, έχουν στηρίξει ή ενορχηστρώσει στρατιωτικά πραξικοπήματα και ανατροπές καθεστώτων στη Λατινική Αμερική, στην Αφρική, στην Ασία και σε άλλα μέρη του κόσμου, σε συνεργασία με αστικές δυνάμεις στις χώρες αυτές. Πικρή πείρα έχει και η χώρα μας από την 7ετία της χούντας. Επίσης η «Αραβική Ανοιξη», μέρος του ευρωατλαντικού σχεδίου για τη «νέα Μέση Ανατολή», εγκαινίασε μια νέα φουρνιά αλλαγών σε «μη αρεστά» καθεστώτα, με τις λεγόμενες «πολύχρωμες επαναστάσεις». Τέτοια ήταν και η «πορτοκαλί επανάσταση» που έγινε στην Ουκρανία το 2004, ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου, που μας έφερε ως εδώ.
• Στη «δημοκρατική» ΕΕ και στις ΗΠΑ, στο όνομα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», μια σειρά «αντιτρομοκρατικοί» νόμοι αναστέλλουν ή απειλούν με κατάργηση ακόμα και στοιχειώδη λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες. Νόμοι ενάντια στη ριζοσπαστικοποίηση γίνονται άλλοθι για να τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί εργαζόμενους κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές, επειδή πρωτοστατούν στις διεκδικήσεις. Προωθείται παράλληλα η παραπέρα στρατιωτικοποίηση των Σωμάτων Ασφαλείας και ο συντονισμός τους - με ΝΑΤΟικά πρότυπα - ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό». Με τον ίδιο στόχο, ο στρατός εξασκείται σε αστικό περιβάλλον για την αντιμετώπιση διαδηλωτών!
• ΗΠΑ και ΕΕ μοιράζουν πιστοποιητικά δημοκρατικότητας και αυταρχισμού, σε σύμμαχα και αντίπαλα καθεστώτα, ανάλογα με το τι επιβάλλει το συμφέρον τους την κάθε στιγμή, στο έδαφος των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που οξύνονται. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση Ερντογάν κατατασσόταν μέχρι πριν λίγους μήνες στον ...«άξονα του κακού» μέσα στην ευρωατλαντική συμμαχία, με την ίδια να καταγγέλλει ανάμειξη των ΗΠΑ στο πραξικόπημα του 2016. Σήμερα όμως, που ο ρόλος της Τουρκίας αναβαθμίζεται στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία, ΑμερικανοΝΑΤΟικοί αξιωματούχοι «στάζουν μέλι» για την κυβέρνηση Ερντογάν. Μέχρι και οι διώξεις και οι «εκκαθαρίσεις» αντικαθεστωτικών εξαφανίστηκαν από το λεξιλόγιό τους.
• Και ένα ακόμα παράδειγμα: Στη Γαλλία, οι φιλελεύθερες αστικές πολιτικές δυνάμεις της ΕΕ καλούν σε «δημοκρατική πανστρατιά» για να αντιμετωπιστεί η Λεπέν στον δεύτερο γύρο των εκλογών, αποδίδοντάς της σχέσεις με την «αυταρχική Ρωσία». Στην Ουκρανία όμως ξεπλένουν και ταΐζουν τους νεοναζί του Αζόφ, τους οποίους παρουσιάζουν σαν πατριώτες!

Καμία σύγκρουση δεν υπάρχει λοιπόν ανάμεσα στη «δημοκρατία» και στον «ολοκληρωτισμό», στο «φως» και στο «σκότος». Αυτό που συγκρούεται είναι καπιταλισμός με καπιταλισμό, για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, ανεξάρτητα από τις διαφορετικές μορφές που επιβάλλεται η εξουσία τους σε κάθε χώρα και σε κάθε ιστορική στιγμή. Με αυτά τα ψευτοδιλήμματα καμία σχέση δεν έχει ο λαός!

Η δική του σωστή πλευρά της Ιστορίας δεν είναι με τον έναν ή τον άλλο πόλο στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, με τις ΗΠΑ και την ΕΕ απέναντι στην Κίνα και στη Ρωσία ή το αντίστροφο. Δεν είναι να διαλέγει ληστή. Η σωστή πλευρά της Ιστορίας είναι να οργανώσει τη δική του αυτοτελή πάλη, με κριτήριο τις δικές του σύγχρονες ανάγκες και στόχο την ανατροπή της δικτατορίας του κεφαλαίου, τον σοσιαλισμό.