Συγχαίρω το Τμήμα για την έκδοση αυτού του βιβλίου. Με αφορμή το τελευταίο κεφάλαιο για τις ψυχικές επιπτώσεις στους ανθρώπους που υπέστησαν τους αποκλεισμούς και περιορισμούς θα μιλήσω για την τηλεκπαίδευση. Ολη αυτή η ιστορία επέτεινε την αδράνεια και τον ατομικισμό που είναι ολέθριος και για την εκπαιδευτική διαδικασία, γιατί ουσιαστικά με την τηλεκπαίδευση που γενικεύτηκε και στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και κυρίως στην Κλινική Ιατρική, οι φοιτητές δεν είχαν επαφή με τους αρρώστους, οπότε έχασαν το αντικείμενο της γνώσης. Αυτό θεωρήθηκε ότι ήταν αναπόφευκτο, παρ' όλα αυτά στα δικά μας μαθήματα καταφέραμε τηρώντας όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα να κάνουμε δοκιμαστικά μαθήματα και είδαμε ότι μπορεί να γίνει αυτό. Ολη αυτή η εμμονή στην ατομική προσπάθεια με βρίσκει τελείως αντίθετο, γιατί η Εκπαίδευση δεν είναι ατομική υπόθεση, δεν πιστεύω στο δόγμα ότι «όποιος θέλει θα μάθει», αλλά σε ένα σύστημα που πρέπει να υποστηρίζει τη γνώση και την Εκπαίδευση. Το ερώτημα δεν είναι ποια Εκπαίδευση είναι καλύτερη, σίγουρα είναι η διά ζώσης, το πιο βασικό είναι ποια Εκπαίδευση είναι σωστή, η απλώς διεκπεραιωτική ή η ουσιαστική.