Ανάγκη να δυναμώσει ο αγώνας για ολοκληρωμένη αντιπλημμυρική προστασία

Η κακοκαιρία των τελευταίων ημερών έδειξε και πάλι τη γύμνια σε υποδομές, αποτέλεσμα της εγκληματικής, ταξικής - αντιλαϊκής πολιτικής του αστικού κράτους

Σάββατο 27 Αυγούστου 2022 - Κυριακή 28 Αυγούστου 2022

Η Πειραιώς για άλλη μια φορά λίμνη
Μια αυγουστιάτικη κακοκαιρία με ισχυρές βροχοπτώσεις - και ο χειμώνας είναι μπροστά - στάθηκε ξανά αφορμή για να μετατραπούν σε επικίνδυνα ποτάμια δρόμοι και λεωφόροι στο λεκανοπέδιο (Πειραιώς, Βουλιαγμένης, Ποσειδώνος), να πλημμυρίσουν σπίτια και μαγαζιά, να πληγούν βιοπαλαιστές σε πολλές περιοχές της χώρας, να γίνουν ζημιές σε Χαλκιδική, Σποράδες, Φθιώτιδα και αλλού.

Η κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα και τα ΜΜΕ, κρατικά και των μεγαλοεπιχειρηματιών, αποδίδουν τις καταστροφές στην «ένταση των φαινομένων» και στην κλιματική αλλαγή και αρκούνται σε επικλήσεις στην «ατομική ευθύνη» των πολιτών. Πίσω από τις περιγραφικές αναφορές, όλοι τους επιχειρούν να συγκαλύψουν το βασικό: Οτι η χώρα είναι αθωράκιστη λόγω της ανυπαρξίας ολοκληρωμένης αντιπλημμυρικής προστασίας και πρόληψης, ως αποτέλεσμα της εγκληματικής για τα λαϊκά συμφέροντα πολιτικής που έχουν εφαρμόσει όλες οι αστικές κυβερνήσεις, όπως βλέπουμε άλλωστε να συμβαίνει και σε άλλες, πιο ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Ετσι, αφού όπως λένε υπάρχει «κλιματική κρίση» και εντονότερα φαινόμενα απ' ό,τι στο παρελθόν, θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν τα σύγχρονα και πολύ πιο εξελιγμένα επιστημονικοτεχνικά μέσα για την έγκαιρη προετοιμασία, για κατασκευή των απαραίτητων υποδομών που μπορούν να τα αντιμετωπίσουν. Το γεγονός ότι αυτό δεν συμβαίνει οφείλεται στο ότι αυτά τα απαραίτητα έργα ολοκληρωμένης αντιπλημμυρικής θωράκισης δεν αποτελούν προτεραιότητα για το αστικό κράτος, διότι δεν δίνουν κέρδη στους καπιταλιστές και στους μονοπωλιακούς ομίλους τους.

Ειδικότερα τα αντιπλημμυρικά έργα δεν χρηματοδοτούνται από την ΕΕ, που συστήνει στις κυβερνήσεις ότι είναι προτιμότερο να δίνουν αποζημιώσεις - ψίχουλα μετά τις καταστροφές στα λαϊκά στρώματα παρά να κατασκευάζουν υποδομές. Η μόνη περίπτωση να γίνουν κάποια έργα είναι αν συνδυάζονται με μεγάλες επενδύσεις επιχειρηματικών ομίλων, αν και ούτε αυτό είναι σίγουρο, όπως βλέπουμε στους μεγάλους οδικούς άξονες.

Κυρίως τα κονδύλια που εμφανίζονται στον κρατικό προϋπολογισμό, στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, στους προϋπολογισμούς των Περιφερειών της χώρας, για αντιπλημμυρική προστασία, είναι ανεπαρκέστατα, όπως και για την αντιπυρική και την αντισεισμική. Τα όποια έργα εξαγγέλλονται με φανφάρες, συνήθως μετά από μεγάλες καταστροφές, πυρκαγιές ή πλημμύρες, στην πορεία και αν γίνουν, με περικοπές στα κονδύλια, αποτελούν «μπαλώματα», συνιστούν αποσπασματικές παρεμβάσεις και πολλές φορές μεταφέρουν το πρόβλημα από τη μία περιοχή στην άλλη, αφού δεν είναι ολοκληρωμένα, με βάση τη λεκάνη απορροής. Ελάχιστα είναι και τα κονδύλια που τελικά δίνονται για τα δασικά συστήματα, την πρόληψη και την αποκατάσταση μετά από καταστροφικές πυρκαγιές.

Απτά παραδείγματα γιατί οι πλημμύρες επαναλαμβάνονται

Ενδεικτικά είναι συγκεκριμένα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν το διαρκές ταξικό έγκλημα το οποίο συντελείται από τις αστικές κυβερνήσεις, αλλά και από την Τοπική Διοίκηση που εφαρμόζει την αντιλαϊκή πολιτική σε Περιφέρεια και δήμους:

Διέξοδος μόνο σε ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου

Αυτό που αποδεικνύεται, τελικά, είναι ότι όσο κριτήριο της χρήσης γης, του χωροταξικού σχεδιασμού και των υποδομών Πολιτικής Προστασίας είναι το κέρδος, δεν μπορεί να υπάρξει ολοκληρωμένος σχεδιασμός αντιμετώπισης των πλημμυρικών φαινομένων. Απέναντι στην ταξική αυτή πολιτική όλων των αστικών δυνάμεων, τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει ούτε στιγμή να σταματήσουν να διεκδικούν, μέσα από το εργατικό - λαϊκό κίνημα, μέτρα για την ουσιαστική προστασία της ζωής και της περιουσίας τους. Η διασφάλιση ολοκληρωμένης διαχείρισης και αντιπλημμυρικής προστασίας, ο σχεδιασμός και η υλοποίηση των απαραίτητων αντιπλημμυρικών έργων για τη συνδυασμένη κάλυψη των κοινωνικών αναγκών, προϋποθέτουν μια ριζικά διαφορετική διέξοδο, για την οποία παλεύει το ΚΚΕ. Μπορούν να διασφαλιστούν μόνο στο έδαφος της κοινωνικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού, της εργατικής εξουσίας, του σοσιαλισμού.


Δ. Κ.