Την Παρασκευή 2 Σεπτέμβρη συμπληρώνεται ένας χρόνος από τον θάνατο του μεγάλου μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη. Ενας χρόνος από τη μέρα που ο Μίκης Θεοδωράκης πέρασε στην αθανασία, αφήνοντας πίσω το σπουδαίο του έργο που μας συνοδεύει καθημερινά, στους αγώνες μας ώσπου «να σημάνουν οι καμπάνες» της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Την Παρασκευή 2 Σεπτέμβρη, ανήμερα της επετείου του θανάτου του, η ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ πραγματοποιεί συναυλία - αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη, στις 8 μ.μ., με τίτλο «Κοντά σας όλη μου η ζωή...».

Το αφιέρωμα αυτό επελέγη να γίνει στον χώρο των φυλακών Ωρωπού, εκεί όπου και ο ίδιος φυλακίστηκε από τον Οκτώβρη του 1969 μέχρι τον Απρίλη του 1970 από τη δικτατορία. Στον Ωρωπό, που και με δική του συμβολή, χάρη στα τραγούδια του, όπως το «Κι εσύ λαέ βασανισμένε μην ξεχνάς τον Ωρωπό» και «Διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις», χαράχτηκε στα χείλη, κάνοντας σύμβολο τους στίχους για τους χιλιάδες αγωνιστές που ήταν φυλακισμένοι και εξόριστοι, «πέρα απ' το γαλάζιο κύμα, τον γαλάζιο ουρανό», που ήταν «μες στα σύρματα κλεισμένοι, μα η καρδιά μας πάντα ορθή». Μάλιστα, την ημέρα της εκδήλωσης, το ιστορικό κελί του Μ. Θεοδωράκη θα είναι ανοιχτό για επίσκεψη από τις 5 μ.μ.

Στην εκδήλωση θα μιλήσει ο Θοδωρής Χιώνης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στη συναυλία - αφιέρωμα συμμετέχουν με αλφαβητική σειρά: Ρίτα Αντωνοπούλου, Βιολέτα Ικαρη, Δημήτρης Κανέλλος, Πολυξένη Καράκογλου, Μαριλίζα Λούντζη, Κώστας Τριανταφυλλίδης. Η καλλιτεχνική επιμέλεια είναι του Μανόλη Ανδρουλιδάκη.

Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο μέγιστος αυτός δημιουργός, κατόρθωσε να χωρέσει στο μεγαλειώδες έργο του όλο το έπος της λαϊκής πάλης του 20ού αιώνα στη χώρα μας, έπος στο οποίο εξάλλου και ο ίδιος πήρε μέρος.

«Τα πιο δυνατά και όμορφα χρόνια μου τα έζησα στις γραμμές του ΚΚΕ», είχε πει ο Μίκης στη μεγάλη συναυλία που είχε διοργανώσει το Κόμμα για τα 90χρονά του, συνοψίζοντας στη συνέχεια: «Εθνική Αντίσταση, Εμφύλιος Πόλεμος, οι διώξεις που ακολούθησαν την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού, η βαθιά παρανομία με την ένοπλη προσπάθεια το 1944 μέσα στην Αθήνα, που πνίγηκε στο αίμα, η Ικαρία και η Μακρόνησος, η αναγεννητική προσπάθεια μέσα από την ΕΔΑ και τους Λαμπράκηδες. Η παράνομη δράση με την ίδρυση του Πατριωτικού Μετώπου, δέκα μέρες μετά την επικράτηση της χούντας. Αργότερα, υποψήφιος δήμαρχος του ΚΚΕ στην Αθήνα και τέλος η εκλογή μου ως βουλευτής του Κόμματος το 1981 και 1985».

Αυτά αξιολόγησε ο ίδιος ως κύριο και στην πολιτική του διαθήκη, όπου σημείωσε: «Τώρα στο τέλος της ζωής μου, την ώρα των απολογισμών, σβήνουν απ' το μυαλό μου οι λεπτομέρειες και μένουν τα "μεγάλα μεγέθη". Ετσι βλέπω ότι τα πιο κρίσιμα, τα δυνατά και τα ώριμα χρόνια μου τα πέρασα κάτω από τη σημαία του ΚΚΕ. Για το λόγο αυτό θέλω να αφήσω αυτόν τον κόσμο σαν κομμουνιστής».

Και η επιθυμία του έγινε πράξη. Ρίγη συγκίνησης σκόρπισε ο επικήδειος του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, πάνω από το φέρετρο του μεγάλου μουσικοσυνθέτη στην τελετή αποχαιρετισμού του στη Μητρόπολη, εκφράζοντας όλους τους Ελληνες που αποχαιρέτησαν τον δικό τους, τον σπουδαίο Μίκη Θεοδωράκη.

«Δίχως άλλο, χωρίς εσένα οδηγητή και πρωτεργάτη αυτής της νέας τέχνης, η μουσική θα ήταν αλλιώς», είχε πει μεταξύ άλλων ο Δ. Κουτσούμπας, μιλώντας για τον βαθύ και ανεξερεύνητο ακόμα ποταμό του έργου του και δίνοντας υπόσχεση «να φροντίσουμε να ανοιχτούν διάπλατα στον κόσμο όλοι οι θησαυροί της μουσικής σου. Σου το χρωστάμε να συνεχίσουμε να διεκδικούμε το μεγάλο όνειρό σου να φτάσουν στον λαό οι θησαυροί σε όλη την ιστορία της μουσικής, μέχρι αυτό ατόφιο να εκπληρωθεί σε μια ανώτερη μορφή κοινωνίας, όπου όλα τα μέλη της θα μπορούν να κατανοούν και να απολαμβάνουν την τέχνη».

Ετσι το ΚΚΕ συνεχίζει και θα συνεχίζει πάντα να τιμά και να αναδεικνύει το απέραντο έργο του Μίκη Θεοδωράκη. Εργο που συναντιέται με τη συνείδηση του λαού μας, όπως τη διαμορφώνουν τα ιστορικά γεγονότα, οι κοινωνικές συνθήκες και οι πολιτικές εξελίξεις. Συναντιέται με τα βάσανα του λαού και τους καημούς του, αλλά κυρίως με τα όνειρα και τους αγώνες του, γιατί μέσα από την Τέχνη του ο Μίκης τον λαό και τους αγώνες του θέλησε να υπηρετήσει, ξεδιπλώνοντας τον πλούτο του ταλέντου του, καινοτομώντας δημιουργικά στα μουσικά πράγματα της χώρας μας, αλλά και κατακτώντας τη διεθνή αναγνώριση και καταξίωση, τραγουδώντας τελικά για τους λαούς όλου του κόσμου και γενόμενος και γι' αυτούς σύμβολο Τέχνης και Αγώνα. «Είναι οι αγώνες και η μουσική τόσο δεμένα πια μέσα μου, ώστε δεν μπορώ να φανταστώ ούτε αγώνες χωρίς τραγούδι ούτε τραγούδι χωρίς αγώνα», όπως έλεγε χαρακτηριστικά.

Η μεγάλη του τομή έγινε το 1958 - 1960, που μελοποίησε και κυκλοφόρησε τον «Επιτάφιο» του Γιάννη Ρίτσου. Από τότε και στο εξής έβαλε στο στόμα του λαού τη μεγάλη ποίηση, κάνοντάς την τραγούδι, παντρεύοντας παράλληλα τη συμφωνική με τη λαϊκή μουσική. Ακολούθησαν δεκάδες κύκλοι τραγουδιών τη δεκαετία του '60, αλλά και η μελοποίηση του «Αξιον Εστί», της «Ρωμιοσύνης» κ.ά. Ο Θεοδωράκης ήταν ο πρώτος που ξεκίνησε τις συναυλίες σε γήπεδα και στάδια, εκεί όπου συνέρρεαν οι μάζες του κόσμου και ο λαός ερχόταν πλατιά σε επαφή με την Τέχνη.

Από τότε μέχρι σήμερα, στα τραγούδια του συντονίζονται όλα τα στόματα, περνάνε σαν σκυτάλη από γενιά σε γενιά, γίνονται άλλοτε φάρος ελπίδας, άλλοτε μοιρολόι μνήμης, άλλοτε απάγκιο ανακούφισης ή ενδοσκοπικού προβληματισμού και άλλοτε εγερτικοί ύμνοι εφόδου στον ουρανό... Γίνονται μάθημα Ιστορίας και ντοκουμέντα μνήμης των πιο μεγάλων στιγμών του λαού μας. Συνεχίζουν να συγκινούν σήμερα τους πάντες, ακόμα και πολύ νέα παιδιά, και θα συμβαίνει αυτό και στο μέλλον, για τις επόμενες γενιές, γιατί θα μείνουν αθάνατα. Οπως και ο ίδιος είχε πει σε συνέντευξή του στον «Ριζοσπάστη»: «Από όλα τα είδη ζωής, ποιο είναι αυτό που αντέχει περισσότερο στον χρόνο; Η πνευματική, το πνευματικό δημιούργημα. Αυτό αντέχει. Και η αντοχή του, η διάρκειά του, δεν είναι παρά μια μορφή αθανασίας. Μια νίκη στον θάνατο, τον τελικό μας νικητή».