Με άρθρο τους - ενόψει και της συνεδρίασης της ΕΚΤ αύριο που θα ασχοληθεί και με το ζήτημα της δημοσιονομικής πολιτικής - ο διευθυντής του τμήματος δημοσιονομικών υποθέσεων του ΔΝΤ, Βίτορ Γκασπάρ, ο ομόλογός του του ευρωπαϊκού τμήματος, Αλφρεντ Κάμερ και η επικεφαλής στρατηγικής, Τζεϊλά Παζαρμπασίογλου, σημειώνουν ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι «ζωτικής σημασίας για να αποτραπούν κρίσεις χρέους, που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο την ίδια την ΕΕ» και πως «εν μέσω αναπάντεχης οικονομικής αβεβαιότητας και δημοσιονομικών προκλήσεων που έρχονται, δεν μπορεί να περιμένει η μεταρρύθμιση του δημοσιονομικού πλαισίου της ΕΕ».

Προτείνουν τη δημιουργία ενός ταμείου στα πρότυπα του υπερμνημονίου του Ταμείου Ανάκαμψης και στόχο να συμβάλει κατά την περίοδο της καθόδου του οικονομικού κύκλου - των καπιταλιστικών κρίσεων - στην αποτροπή της περικοπής των «αναπτυξιακών δαπανών». Να τροφοδοτεί δηλαδή με φρέσκο χρήμα τους επιχειρηματικούς ομίλους, όπως και να εξασφαλίζει τη χρηματοδότηση για ένα «Ταμείο Κλιματικής Αλλαγής», μέσα από το οποίο οι λαοί θα πληρώσουν τις «πράσινες» μπίζνες.

Παράλληλα οι αναλυτές του Tαμείου τονίζουν πως ένας τέτοιος μηχανισμός θα συνέβαλλε στην αποτελεσματικότερη εφαρμογή των δημοσιονομικών κανόνων, στους «σιδερένιους» κανόνες δηλαδή των μνημονίων διαρκείας της ΕΕ, ενώ για τον σκοπό αυτό συστήνουν ενίσχυση των ρόλων των εθνικών δημοσιονομικών συμβουλίων που θα παρακολουθούν την εφαρμογή τους, αλλά και ένα νέο Ευρωπαϊκό Δημοσιονομικό Συμβούλιο που θα «αξιολογεί» τα μεσοπρόθεσμα δημοσιονομικά σχέδια.

Παράλληλα, η πρόταση του ΔΝΤ είναι η ταχύτητα και η ένταση της λεγόμενης «δημοσιονομικής προσαρμογής» σε κάθε χώρα να εξαρτάται από την ανάλυση βιωσιμότητας του χρέους τους. Τα στελέχη του ΔΝΤ προτείνουν «ευελιξία» που φανερά θα ευνοεί τις λιγότερο υπερχρεωμένες χώρες: Συγκεκριμένα κράτη - μέλη με εύθραυστα οικονομικά θα πρέπει να δημοσιεύουν για τρία έως πέντε έτη ισοσκελισμένο προϋπολογισμό ή πλεόνασμα, αξιοποιώντας το «εργαλείο» της «οροφής δαπανών», ενώ εκείνα με λιγότερα χρέη θα έχουν περισσότερη ευελιξία, ενθαρρύνοντας έτσι τις κυβερνήσεις να δημιουργούν «μαξιλάρια» ασφαλείας για το κεφάλαιο κατά την περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης.