Γιατί η πείρα όλων των τελευταίων χρόνων δείχνει ότι ακόμα και για να αποκρουστεί ή να καθυστερήσει μια αρνητική εξέλιξη, ακόμα και για την παραμικρή ανακούφιση, πολύ περισσότερο για να υπάρξουν κάποιες νίκες και ακόμα περισσότερο για να ανοίξει ο δρόμος να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα, απαιτείται οργάνωση και ενεργή συμμετοχή, από όσο το δυνατόν περισσότερους από αυτούς που έχουν κοινά ή παρεμφερή συμφέροντα.

Με άλλα λόγια, από τη θέση του θεατή δεν έβαλε γκολ ποτέ κανείς...

Εδώ υπάρχει και η θετική και η αρνητική πείρα.

Για παράδειγμα, αρνητική πείρα είναι ότι μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων και της νεολαίας από το 2012 και μετά τήρησε στάση αναμονής και εναπόθεσε τις ελπίδες του στην κυβερνητική εναλλαγή, σε μια αριστερή κυβέρνηση, όπως έλεγε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ μάλιστα είχαν προηγηθεί μεγάλοι αγώνες, απεργίες, συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις.

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: Οχι μόνο δεν έσκισε, όπως έλεγε, τα δύο μνημόνια, αλλά έφερε και τρίτο και χειρότερο και σήμερα περηφανεύεται ότι έβγαλε την Ελλάδα από τα μνημόνια. Τι ειρωνεία και τραγωδία μαζί. Γιατί όλοι οι μνημονιακοί νόμοι, πάνω από 700, ισχύουν και δεν έχουν καταργηθεί.

Το αποτέλεσμα ήταν επίσης η απογοήτευση που έσπειρε, ειδικά στους νέους και τις νέες.

Εφερε υποχώρηση του κινήματος. Παρά τις δυσκολίες όμως το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ, μαζί και κάποιες συνεργαζόμενες δυνάμεις συνέχισαν να δίνουν τη μάχη για να κρατηθούν αναμμένες εστίες αντίστασης, κάτι που τώρα είναι πολύτιμο.

Αν πάμε σε μικρότερο επίπεδο, αυτό μιας επιχείρησης, θα βρούμε πολλά παραδείγματα που η πλειοψηφία των εργαζομένων, κάτω και από τον βρώμικο ρόλο του εργοδοτικού συνδικαλισμού, «έβαλε πλάτη» στα σχέδια της εργοδοσίας, δέχθηκε ακόμα και να θυσιάσει μισθούς και δικαιώματα στο όνομα του «να σωθούν η επιχείρηση και οι θέσεις εργασίας». Το αποτέλεσμα ποτέ δεν δικαίωσε αυτή τη στάση.

Θα ρωτήσει κανείς: «Καλά, και όσοι αγωνίστηκαν, πέτυχαν πάντα τα αιτήματά τους»;

Η απάντηση είναι όχι πάντα, αν και πρέπει να θυμόμαστε ότι ένας αγώνας πάντα αφήνει αποτελέσματα, δυναμώνει την οργάνωση, προσφέρει συμπεράσματα που μπορούν να πάνε τη συνείδηση ένα βήμα παραπέρα, ακόμα και αν δεν καταφέρεις να πάρεις κάτι εκείνη τη στιγμή «στο χέρι».

Εμείς λέμε, απευθυνόμενοι σε κάθε νέο και νέα: «Είναι πολύ σημαντική η συμβολή σου, η δράση σου, η συμμετοχή στην πολιτική δράση, στο σωματείο, στον φοιτητικό σύλλογο κ.ο.κ.».

Γιατί αυτά είναι τα όπλα σου για να παλέψεις για τη ζωή σου, τη Συλλογική σου Σύμβαση, τον μισθό σου, το ωράριο, για να έχεις εστία να μείνεις, για να έχεις βιβλία, καθηγητές, χώρους να αθληθείς κ.λπ.

Γιατί εκεί μπορεί να γίνει πράξη το «ένας για όλους και όλοι για έναν», να εκφραστεί η αλληλεγγύη στον φοιτητή που δεν έχει πόσιμο νερό στην εστία, στον εργαζόμενο που απολύεται, όπως γίνεται τώρα με τον αγώνα των εργαζομένων στη «Μαλαματίνα».

Και αφού είδαμε το γιατί «με εσένα», ας δούμε και το άλλο μισό του σημερινού τίτλου, δηλαδή «γιατί ΚΚΕ»:

Σε όλους τους παραπάνω αγώνες που αναφέραμε, αλλά και σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή.

Τα μέλη τους, οι κομμουνιστές σε κάθε χώρο δηλαδή, συνέβαλαν με όλες τους τις δυνάμεις - στις περισσότερες περιπτώσεις έπαιξαν ηγετικό και καθοδηγητικό ρόλο - στη διαμόρφωση εύστοχων αιτημάτων, στην επιλογή των κατάλληλων μορφών πάλης, στη διαμόρφωση προϋποθέσεων για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή, την αντοχή αυτών των αγώνων.

Το ΚΚΕ αποτελεί την ελπίδα και την εγγύηση, ώστε αυτοί οι αγώνες να συνενωθούν σε ένα πανελλαδικό, συντονισμένο ορμητικό κίνημα, που έχει πραγματικά τη δύναμη να σαρώσει τα πάντα.

Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΠΑΜΕ που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνη με συμμετοχή ρεκόρ, πάνω από 500 Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών και πρωτοβάθμιων σωματείων.

Το ΚΚΕ, φυσικά, στήριξε ως Κόμμα τους αγώνες αυτούς και με όποιο μέσο διαθέτει.

Με παρεμβάσεις στη Βουλή, προτάσεις νόμων για την ανακούφιση του λαού που κανένα κόμμα δεν τους ψήφισε, με τα στελέχη και τους βουλευτές του παρόντα στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους, με τα μέσα ενημέρωσης που έχει.

Θυμίζω, για παράδειγμα, τις ειδικές εκδόσεις του «Ριζοσπάστη» για τους αγώνες στην COSCO και τη ΛΑΡΚΟ, την ώρα που όλες οι υπόλοιπες εφημερίδες είτε τα έθαβαν, είτε συκοφαντούσαν.

Πολύ σημαντική πλευρά είναι ότι οι κομμουνιστές δίνουν τη μάχη ώστε οι αγώνες που οργανώνονται να αξιοποιούν την πείρα των προηγούμενων, ώστε να γίνονται πιο αποτελεσματικοί.

Η προηγούμενη μεγάλη κρίση, για παράδειγμα, μας διδάσκει ότι δεν αρκεί η θολή αγανάκτηση, ούτε καν η στοχοποίηση μόνο της μιας ή της άλλης κυβέρνησης, τους ενός ή του άλλου αστικού κόμματος, ακόμα χειρότερα των «300 της Βουλής», «των Γερμανών» και πάει λέγοντας.

Κομβικής σημασίας είναι οι αγώνες, εκτός φυσικά από το να στριμώχνουν την κάθε κυβέρνηση που εκείνη τη στιγμή υλοποιεί μια πολιτική, να βάζουν στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο του λαού και της νεολαίας, δηλαδή την αστική τάξη και την εξουσία της, το ίδιο το βάρβαρο το καπιταλιστικό σύστημα.

Φυσικά αυτό δεν γίνεται μια και έξω, ούτε εξασφαλίζεται μονάχα με το να το γράψεις σε ένα χαρτί. Θέλει σκληρή δουλειά με υπομονή, ακόμα και με κλιμάκωση, για να γίνει συνείδηση σε αυτούς που παίρνουν μέρος στο κίνημα. Και αυτή τη δουλειά θέλουν και μπορούν να την κάνουν μόνο οι κομμουνιστές.

Σήμερα χρειάζεται η νεολαία, ιδιαίτερα όσοι ήδη κινητοποιούνται, αλλά και οι πολλοί που θα αναγκαστούν να κινητοποιηθούν όσο τα πράγματα θα δυσκολεύουν, να απορρίψει την άποψη που λέει ότι η ανταγωνιστικότητα και η αντοχή της οικονομίας είναι η αξία που πρέπει πίσω από αυτήν να κινούνται οι ανάγκες μας.

Δείτε, για παράδειγμα, ότι και τώρα που μιλάμε, οι αριθμοί της καπιταλιστικής οικονομίας ευημερούν, αλλά οι πολλοί στενάζουν από την ακρίβεια και τον πληθωρισμό.

Απέναντι στις «λελογισμένες παροχές» που λέει η κυβέρνηση της ΝΔ και στα διάφορα pass που δίνουν - αυτοί οι σφοδροί πολέμιοι των επιδομάτων και των δελτίων - πρέπει να αντιπαραβάλουμε τα αιτήματα για 825 ευρώ βασικό μισθό εδώ και τώρα, για ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις, για κατάργηση των άδικων φόρων κ.λπ.

Αντίστοιχα, πρέπει να απορρίψουν την άποψη ότι τη λύση θα δώσει μια κυβέρνηση της σοσιαλδημοκρατίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ.

Είπαμε ήδη κάποια παραδείγματα και από τα κυβερνητικά τους πεπραγμένα και από τη στάση τους τα τελευταία 3 χρόνια ως αντιπολίτευση.

Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες για όλα αυτά που έχουν στηρίξει. Το ΚΙΝΑΛ ψήφισε το 75% των νομοσχεδίων της ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ το 50%. Το τελευταίο διάστημα ψήφισαν μαζί την παράδοση των Ναυπηγείων Ελευσίνας στους Αμερικανούς επενδυτές, τη διεύρυνση της πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ με δύο ακόμα χώρες, τη Σουηδία και τη Φιλανδία.

ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΚΙΝΑΛ το καλοκαίρι ψήφισαν όλοι μαζί τη διατήρηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα, ποτά και καπνό.

Ψήφισαν μαζί και οι τρεις τη διατήρηση αφορολόγητου πετρελαίου για τους εφοπλιστές.

Ο πιο σημαντικός, ίσως, λόγος που πρέπει να δυναμώσει η συμπόρευση με το ΚΚΕ, είναι αυτό που λέει το σύνθημα του Φεστιβάλ.

Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που έχει απάντηση στα μεγάλα προβλήματα και ερωτήματα του 21ου αιώνα, η οποία βγαίνει έξω από τα όρια της μίας ή της άλλης διαχείρισης αυτού του σάπιου συστήματος και είναι βέβαια η σοσιαλιστική - κομμουνιστική προοπτική.

Αν αυτή η προοπτική δυναμώσει στις συνειδήσεις και στις καρδιές περισσότερων νέων, αν γίνει κίνητρο και δύναμη για αγώνα, τότε θα μπορέσουμε πραγματικά, όλους αυτούς που μας τρομοκρατούν ότι αυτόν τον χειμώνα θα παγώσουμε λες και ζούμε στον μεσαίωνα, να τους βάλουμε μια και καλή στην «κατάψυξη» και να ζήσουμε πολύ καλύτερα, με βάση τις τεράστιες δυνατότητες της εποχής μας.