Αναφερόμενος στην πείρα από τους αγώνες των λιμενεργατών της COSCO, επισήμανε ότι «αποτελεί κριτήριο για να διακρίνουμε εχθρούς και φίλους, για να διαλέξουμε ποιον δρόμο θα βαδίσουμε». Οι αγώνες αυτοί, είπε, «έγιναν πραγματικό σχολείο. Μάθαμε να παλεύουμε για το δίκιο μας, να μη συμβιβαζόμαστε με τον θάνατο και τα σακατεμένα κορμιά. Ενώσαμε τα χέρια μας, φτιάξαμε το σωματείο μας, που έγινε το σπίτι του κάθε συναδέλφου». «Ομως μαζί με όλα αυτά γνωρίσαμε καλύτερα και τους εχθρούς μας. Συνειδητοποιήσαμε ότι απέναντί μας δεν είχαμε μόνο την εργοδοσία αλλά και το κράτος της. Το κράτος της ΝΔ σήμερα και του ΣΥΡΙΖΑ πριν. (...) Είδαμε τα ΜΜΕ των καπιταλιστών να λοιδορούν και να συκοφαντούν τον αγώνα μας. Συνειδητοποιήσαμε δηλαδή ότι κάνουμε έναν αγώνα τάξης εναντίον τάξης».
Τόνισε πως «η τάξη των εργατών έχει και τη δύναμη της οργάνωσης, του συλλογικού αγώνα, το όπλο της αλληλεγγύης και αυτό είναι ένα σημαντικό σχολείο για όλους μας, και η συμμετοχή των κομμουνιστών, των μελών και φίλων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ είναι καθοριστική».
«Το μόνο νέο και ελπιδοφόρο βρίσκεται στον καθημερινό αγώνα, στη μαζική οργάνωση στα συνδικάτα και στην πρόταση του ΚΚΕ για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο», ανέφερε.