Ηρθε η εικόνα με τη σημαία φτιαγμένη από γυναικεία μακριά μαλλιά, κομμένα και δεμένα στον ψηλό ιστό της οργής για την νεαρή Αμινί, την Ιρανή που έσπασαν στο ξύλο οι μπάτσοι της θρησκευτικής ηθικής αστυνομίας επειδή δεν φόραγε σφιχτά το χιτζάμπ, αυτό το ίδιο σχεδόν με των καλογραιών ράσο - μαντίλα, που φυλακίζει τις τρίχες από τα κακά βλέμματα του κόσμου. Και είναι κι εκείνη η ρημάδα και ευλογημένη εμπειρία, καθώς είμαι στο Ιράν το 1979, όταν η θρησκευτική δικτατορία του Χομεϊνί εγκαθίσταται και επιβάλλει στις γυναίκες το χιτζάμπ. Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, να εξηγήσω, μετά από σαράντα τόσα χρόνια δυτικής μόνο προσέγγισης των κοσμογονικών αλλαγών στη χώρα και στην περιοχή. Τότε οι γυναίκες, πρωτοστατώντας στην ανατροπή της βασιλικής δυτικού τύπου δικτατορίας του Σάχη, παγιδεύτηκαν στο τσαντόρ (που αντίθετα με το χιτζάμπ αφήνει ελεύθερο το πρόσωπο, αλλά σκεπάζει οπωσδήποτε τα μαλλιά), φορώντας το περήφανα ως σύμβολο της επανάστασης. Αλλωστε τότε οι άντρες μαζί τους ξαναφόρεσαν σαρίκι, κρύβοντας κι εκείνοι το τριχωτό της κεφαλής τους. Τότε είχα γράψει γι' αυτό το καθ' ημάς παράδοξο ένα άρθρο που παραδόξως μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στα Αγγλικά, σε ένα κοσμοπολίτικο περιοδικό, όπου εξηγούσα πως η αντίληψη της ιρανικής κοινωνίας για τα μαλλιά ως ερωτικό στοιχείο του σώματος «φυλασσόταν» για τις προσωπικές στιγμές και τον χώρο της ιδιωτικής ζωής. Είχα προσπαθήσει να καταλάβω.
Προσπαθώ με τούτα και με κείνα να εξηγήσω ότι η προσέγγιση και η συζήτηση αυτής της σημαίας από μαλλιά, ναι, η συζήτηση για τις τρίχες, μόνο για τρίχες οφείλει να μην είναι. Την ώρα που οι γυναίκες στο Ιράν ξαναπιάνονται συμβολικά απ' αυτές για να αντισταθούν και εμείς παλεύουμε να απελευθερωθούν οι άντρες ναυτικοί αιχμάλωτοι των πετρελαίων, αμφότεροι θύματα των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών και των ιμπεριαλιστικών παιχνιδιών στη σκακιέρα των συμφερόντων, οι λαοί και οι κοινωνίες εξοπλίζονται με ό,τι έχουν. Εν προκειμένω, οι γυναίκες με τα μαλλιά τους. Και αυτό είναι έως υποδειγματικό. Και πρέπει να προφυλαχτεί από επιδερμικές αναλύσεις lifestyle και ψευδοκοσμοπολίτικες, τάχα μου δήθεν διεθνιστικές ανατριχίλες αλληλεγγύης. Οταν χρειάζεται μια κοινωνική οργάνωση να μαζεύει αλογοουρές γυναικών για φτηνότερες φυσικές περούκες πασχουσών γυναικών, βγάζοντας και από την ακτινοβολημένη τρίχα ξίγκι ψυχολογικής επιβίωσης, αντιστεκόμενες στην κερδοσκοπία της τρίχας, τότε οι Ιρανές δικαιούνται μια σοβαρή πολιτική ανάλυση για τις διεργασίες που συντελούνται σε μια περιοχή του κόσμου πάμπλουτη και ταυτόχρονα πάμφτωχη, και πρακτικά και ιδεολογικά.