Πόσο υποκριτικές και αναποτελεσματικές είναι απειλούμενες κυρώσεις της ΕΕ, μεταξύ άλλων, γίνεται ολοφάνερο και από το γεγονός ότι αυτοί που έχουν να πουν, και μάλιστα σοβαρό λόγο, είναι οι κυρίαρχοι της οικονομίας.

Και ακριβώς εδώ έχουμε την απόδειξη. Δεν πρόφτασαν οι κύριοι Σρέντερ - ο σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος - και ο ΥΠΕΞ -«πράσινος» - Γιόσκα Φίσερ να δηλώσουν ότι συμφωνούν και υπερψηφίζουν τις κυρώσεις, και ακολούθησε η δήλωση του εκπροσώπου του Γερμανικού Ομοσπονδιακού Συνδέσμου του «Μεγάλου και Εξωτερικού Εμπορίου», ότι αποκλείεται να επιβάλει κυρώσεις και να εφαρμόσει μποϊκοτάζ κατά της Αυστρίας. Ο εκπρόσωπός του, Φόλκερ Τσιρχ, δήλωσε κατηγορηματικά ότι «δεν υπάρχει κανένας λόγος να διαγράψουμε τόξο γύρω από την Αυστρία». Με άλλα λόγια, να διακόψουν τις οικονομικές και εμπορικές συναλλαγές. Και ας μην ξεχνάμε ότι μεγάλο μέρος του αυστριακού Τύπου και τομείς της αυστριακής οικονομίας είναι στα χέρια αντίστοιχων γερμανικών επιχειρήσεων.

Κοντά σ' αυτά δεν πρέπει καθόλου να εντυπωσιάζουν και να αποκοιμίζουν μερικές επιδεικτικές - για τα μάτια του κόσμου - δηλώσεις και χειρονομίες του νέου καθολικού καγκελάριου, Βόλφγκανγκ Σίσελ, και του Προέδρου της Δημοκρατίας, Τόμας Κλέστιλ, ότι πιστεύουν στις αρχές της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Γιατί είναι γεγονός ότι και τους δύο τους έχει ο Χάιντερ «στο χέρι». Τον καγκελάριο γιατί χάρη στην υποστήριξή του έγινε καγκελάριος - με αντάλλαγμα ένα καθόλου φιλελεύθερο και δημοκρατικό πρόγραμμα διακυβέρνησης, αλλά, αντίθετα, ένα πρόγραμμα υποχωρήσεων στις φασίζουσες ιδέες του Χάιντερ.

Και ο Πρόεδρος Κλέστιλ είναι του χεριού του Χάιντερ, γιατί, όπως γράφει η «Νόιες Ντόιτσλαντ» (5/6 Φλεβάρη), ο Χάιντερ -μετά από συνομιλίες και συμβιβασμούς - έκανε τον εξής ελιγμό: «Πριν τις προεδρικές εκλογές του 1998, ο Χάιντερ απέσυρε την τελευταία στιγμή την πολιτικά θετή κόρη του - Σουζάνα Ρις Πάσερ - από υποψήφια. Ο αρχηγός του FPO (δηλαδή ο Χάιντερ) αποφάσισε στα γρήγορα να συστήσει στους οπαδούς του να ψηφίσουν για Πρόεδρο τον Τόμας Κλέστιλ». Και η «πολιτικά θετή κόρη» του Χάιντερ δεν είναι άλλη από την ορκισθείσα στη θέση του αντικαγκελάριου της νέας κυβέρνησης, κ. Σουζάνα, που της έχει δοθεί η προσωνυμία «βασιλική κόμπρα» και στον Τύπο αναφέρεται ως «πολιτική σκιά» του Χάιντερ.

Τι σημασία μπορεί να έχει η μη προσωπική συμμετοχή του Χάιντερ στη νέα αυστριακή κυβέρνηση, που προσπαθούν να την παρουσιάσουν σαν επιτυχία της δημοκρατίας; Ο Χάιντερ, που εξακολουθεί να παραμένει ο πανίσχυρος πρωθυπουργός της Καρινθίας με υπουργούς και με άλλα υψηλά πόστα οπαδών του σε άλλα αυστριακή κρατίδια, θα είναι μελλοντικά ο άνθρωπος που θα κινεί τα νήματα όχι μόνο των υπουργών του, αλλά - σίγουρα - και άλλων μελών του Υπουργικού Συμβουλίου στη Βιέννη.

Αν πιστέψει κανείς τα λόγια του Αυστριακού ιστορικού και δημοσιολόγου Φραντς Σαντλ (κύριο άρθρο στη «Νόιες Ντόιτσλαντ», 5/6 Φλεβάρη), το κόμμα του Χάιντερ θεωρεί τον νέο καγκελάριο Σίσελ έναν «ζωντανό - νεκρό», που τον ανέσυρε από τον τάφο ο Χάιντερ και θα τον ξαναστείλει εκεί, πάλι ο Χάιντερ. Αυτά τα έχει γράψει, κατά τον Σαντλ, στη βιεννέζικη εφημερίδα «Ντι Πρέσε», ο τωρινός υπουργός Υποδομής (του κόμματος του Χάιντερ), Μίχαελ Σμιτ, πρωθυπουργός του κρατιδίου με πρωτεύουσα το Γκρατς.

Ο ίδιος ιστορικός κρίνει ότι αυτή τη στιγμή «περνάει κρίση η Αυστρία, όπως επίσης και το Λαϊκό Κόμμα (OVP, του Σίσελ), όχι όμως οι "Ελευθερόφρονες" του Χάιντερ, και με τις επιθέσεις που γίνονται (από το εξωτερικό) κατά του FPO, αυτό έχει κατακτήσει στις δημοσκοπήσεις την πρώτη θέση». Ο Χάιντερ, μένοντας έξω από την κυβέρνηση, έχει το πλεονέκτημα τις τυχόν επιτυχίες της να τις εισπράττει σαν επιτυχίες του κόμματός του. Τις αποτυχίες όμως να τις φορτώσει στο κόμμα του νέου καγκελάριου.

Ο Δυτικογερμανός φιλόσοφος και οικονομολόγος Ρόμπερτ Κουρτς είναι ένας γνωστός αριστεροφιλελεύθερος θεωρητικός, που παρουσιάζει τις απόψεις του κάθε δεκαπενθήμερο στην εφημερίδα «Νόιες Ντόιτσλαντ». Αυτή τη φορά βρήκε αφορμή από τις εξελίξεις στην Αυστρία και εκθέτει τις αντιλήψεις του (4 Φλεβάρη), εντοπίζοντας τις κρίσεις του, όχι μόνο σ' αυτή τη χώρα, αλλά γενικότερα στις χώρες της «οικονομίας της ελεύθερης αγοράς». Αρχίζει, λοιπόν, το άρθρο του με τα εξής λόγια:

«Πάλι υποκρίνονται οι δημοκράτες. Η ακατάσχετη άνοδος του Γιεργκ Χάιντερ και του δεξιολαϊκίστικου κόμματός του φορτώνεται στην καταδιωκόμενη δημοκρατική αγνότητα, κατά κάποιο τρόπο, σαν εξωγήινος κίνδυνος - σαν να μην ήταν η ίδια η δημοκρατία της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς που από τον κόρφο της βγήκε αυτό το τέρας. Δεν πρόκειται βέβαια για μια απλή επανάληψη των δαιμόνων του παρελθόντος (σ.σ. των χιτλερικών)... αλλά για ένα ειδικό φαινόμενο της κρίσης του καπιταλισμού στον 21ο αιώνα που άρχισε».

Στη συνέχεια, υποστηρίζει πως «είναι ολοφάνερο ότι οι οικονομίες της αγοράς, σε παγκόσμια κλίμακα, διασπώνται όλο και περισσότερο σε μία μειοψηφία αυτών που κερδίζουν και σε μία πλειοψηφία αυτών που χάνουν... Το κεφάλαιο δεν ενδιαφέρεται πια για εθνικές αυτοκρατορίες ή για ζώνες επιρροής, αλλά για ένα διεθνή ιμπεριαλισμό ασφαλείας, που να εγγυάται την ανεμπόδιστη ροή του κεφαλαίου. Η διάσπαση της κοινωνίας σε κερδισμένους και χαμένους συμπίπτει συνεπώς με τη διάσπαση σε παγκοσμιότητα και εθνικότητα. Από τη μια αναπτύσσεται μια διεθνιστική κουλτούρα μιας μειοψηφίας, που είναι κοινωνικά ανίδεοι και κερδίζουν αδρά, και από την άλλη ανθεί μέσα στους χαμένους, που κάθονται πάνω στα ερείπια της εθνικής οικονομίας, ένας υπόκωφος ρατσισμός και εθνικισμός...».

Για την Αυστρία ειδικά ο Κουρτς γράφει: «Ο επί πολλά χρόνια συνασπισμός Σοσιαλδημοκρατών και Χριστιανοδημοκρατών δεν έφερε μόνο έναν ανυπόφορο σωρό προβλημάτων αλλά και απομόνωσε τον αυστριακό καπιταλισμό από τη διεθνοποίηση: Μεγάλες τράπεζες, η βιομηχανία χάλυβα και πετρελαίου βρίσκονται πλειοψηφικά στην ιδιοκτησία του κράτους και επιδοτούνται. Γενικά ο κρατικός τομέας είναι ποσοστιαία ο μεγαλύτερος από όλες τις χώρες της ΕΕ... Ετσι, όλοι γνωρίζουν ή προαισθάνονται ότι επέρχεται, και στην Αυστρία, η "στροφή" και τα θύματα των ιδιωτικοποιήσεων και των συγχωνεύσεων θα περάσουν από την κόψη του μαχαιριού... Ετσι, το σύνδρομο Χάιντερ μπόρεσε, μπροστά σ' αυτό το στάδιο, πριν την κρίση, να αναπτυχθεί σημαντικά. Μεμονωμένα στοιχεία του προγράμματος Χάιντερ συναντώνται και στον Μπλερ, στον Σρέντερ, στον Φίσερ, στον Σίλι και άλλους, ενώ άλλα έχουν παρθεί από το οπλοστάσιο των νεοναζί... Η κάπου αλλού έμμεση σύμπραξη μεταξύ διεθνοποίησης και εθνικισμού, μεταξύ δημοκρατών και ρατσιστών, έφτασε στον Χάιντερ στην άμεση συγχώνευση».

Τη στιγμή που γραφόταν αυτή η ανταπόκριση, σε εκατομμύρια Γερμανών τηλεθεατών παρουσιαζόταν, στο Βερολίνο, από τις κάμερες μεγάλου ιδιωτικού καναλιού ο Χάιντερ, που έκανε μαθήματα περί ελευθερίας και δημοκρατίας και δημαγωγούσε εκτοξεύοντας άσφαιρα πυρά κατά του εκμεταλλευτικού καπιταλισμού!