Η άνοιξη μπήκε επισήμως στη ζωή μας και επηρεάζει πολύ τη διάθεσή μας, την ψυχή μας. Και, φυσικά, θα τρέξουμε στη βεράντα. Θα βγούμε λοιπόν έξω, για να μετρήσουμε τα θύματά μας, τους ασθενείς μας, τους «νεκρούς» μας, δηλαδή τις απώλειες που προκάλεσε ο χειμώνας στα φυτά μας, επιχειρώντας να σώσουμε ό,τι έχει απομείνει από το φονιά - χιονιά του Γενάρη, αξέχαστος θα μας μείνει. Ισως κάποια από τα φυτά μας δεν έχει πεθάνει. Και ίσως μας στέλνει ένα μήνυμα σιωπηλό, με μια ανεπαίσθητη, πράσινη ελπίδα, πάνω στο ταλαιπωρημένο, σχεδόν αποξηραμένο, κορμάκι του. Ενα κλαράκι, ένα ζωντανό τοσοδά φυλλαράκι, κάτι τέλος πάντων.

Αμέσως μόλις αποκρυπτογραφήσουμε το μήνυμα, θα του δώσουμε το φιλί της ζωής, αλλά και τις πρώτες βοήθειες: θα αλλάξουμε γλάστρα, θα βάλουμε καινούριο χώμα, θα πετάξουμε τα κίτρινα φύλλα, θα ραντίσουμε τις τριανταφυλλιές για να προλάβουμε τη μελίγκρα και θα φυτέψουμε βολβώδη καλοκαιρινής άνθησης: κρίνους, βεγκόνιες, ντάλιες, πανσέδες, γλοξίνες, πελαργόνια. Με μεγάλη υπομονή και ανάλογη στοργή θα δούμε πράματα και θαύματα, χρώματα και αρώματα να πλημμυρίζουν τη βεράντα μας. Αξίζει ο κόπος.