Η Μαρ. Αβραμίδου έχασε τη μητέρα της, την αδελφή της, τον γαμπρό της και τον ανιψιό της. «Θα ήθελα να τιμωρηθεί αυτός που δεν έκανε καλά τη δουλειά του, δεν είναι δυνατόν να ζούμε στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, στον νομό Αττικής και να έχουν χαθεί τόσοι άνθρωποι...», είπε μεταξύ άλλων.

Ο Δημ. Κατσουλάκης, ανιψιός της, τότε ήταν 17,5 χρόνων: «Με ενημέρωσε η θεία μου ότι ταυτοποιήθηκαν οι γονείς μου. (...) Δεν είχα δει κανέναν. Αυτό ήταν το σκληρό. Απλά ήταν ένα χαρτί, τίποτα. Επρεπε να αποδεχτώ το γεγονός. Δεν υπήρχε βοήθεια από κανέναν, ούτε Πυροσβεστική ούτε τίποτα. Ηταν μόνοι τους και εγώ έπρεπε να συνεχίσω»...

Για δόλο μίλησε στην κατάθεσή της στο δικαστήριο η μάρτυρας Aνδρ. Καλεγιαννάκου, που έχασε τον γιο της, τους γονείς της και τον αδερφό της στις φλόγες. Ανάμεσα σε άλλα είπε: «Είμαστε μόνιμοι κάτοικοι στην περιοχή πάνω από 40 χρόνια. Είναι τραγικό να βρίσκεσαι πάνω σε έναν άξονα και να μην υπάρχει τρόπος διαφυγής».

Από την πλευρά του, ο Αναστ. Αλεξόπουλος, ανέφερε στην κατάθεσή του ότι αρχικά πίστευε πως η έκβαση της πυρκαγιάς δεν είχε καταστροφικό αποτέλεσμα. «Πολιτισμένη χώρα είμαστε και θα έχουν αναλάβει υπηρεσίες. Δεν μπορούσα να φανταστώ κάτι άλλο... Είχαν δύο ώρες καιρό και δεν έκαναν τίποτα (...) Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι συνέβαινε αυτό»...

«Επρεπε να είχε ειδοποιηθεί ο κόσμος να έχει φύγει εγκαίρως, να υπήρχε μια οργάνωση. Ούτε καμπάνες ούτε σειρήνες, έγιναν λάθη, δεν έκαναν τα αναγκαία για να σωθεί ο κόσμος», ανέφερε ο μάρτυρας Δημ. Βονικόπουλος, ενώ δεν παρέλειψε να μιλήσει για τη βοήθεια που δέχθηκε ο κόσμος εκείνη τη μέρα από ψαράδες της περιοχής. «Μας έδωσαν υψηλό μάθημα ανθρωπιάς. Περισυνέλεξαν την κόρη μου. Πήγα να τους ευχαριστήσω και δεν δέχθηκαν ούτε ένα συμβολικό αντίτιμο», είπε χαρακτηριστικά, ενώ η σύζυγός του, Ελ. Κουτσίκου, μίλησε στο δικαστήριο για τις προσπάθειες που έκανε για να βρει το παιδί της, κολυμπώντας επί ώρες: «Πυροσβεστική, Αστυνομία, Περιφέρεια δεν υπήρχε. Δήμος πουθενά, ενημέρωση καμία. Ο κόσμος έτρεχε πανικόβλητος. Κολυμπούσαμε και βγαίναμε λίγο έξω να αναζητάμε τους ανθρώπους μας. Υπήρχαν καμένοι που κολυμπούσαν... Οταν βγήκαμε στη Ραφήνα δεν υπήρχε ούτε ένα λεωφορείο. Προσπαθούσαμε ο ένας με τον άλλον. Δεν είχα τίποτα μαζί μου...».

Εχοντας χάσει στις φλόγες τη μητέρα της, σε ηλικία μόλις 46 χρόνων, η Αγγ. Γαβάκη είπε στο δικαστήριο: «Ηταν 46 ετών, νεότατη, θα μπορούσε να τρέξει αν είχε ειδοποιηθεί... Θα μπορούσε να είχε γλιτώσει (...) Γιατί δεν τους είπε κανείς τίποτα; Γιατί δεν ενημέρωσε κανείς; Ενα τέταρτο νωρίτερα να είχε ενημερωθεί και θα είχε γλιτώσει και χάθηκε έτσι μια ζωή και πόσες άλλες (...) Μακάρι να αποδοθεί δικαιοσύνη. Ηταν άδικο να πεθάνει με αυτόν τον τρόπο. Σε κανέναν δεν αξίζει αυτό», τόνισε.