Δεν χρειαζόταν να «ταξιδέψει» το Μουντιάλ στην πετρελαιομοναρχία του Κατάρ για να καταλάβουμε ότι η κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση είναι μια παγκοσμίων διαστάσεων «μπίζνα», με τεράστιο μπάτζετ επενδύσεων και ανάλογες προσδοκίες για κέρδη όλων των ειδών (οικονομικά, γεωπολιτικά κ.λπ.). Η διαφορά του φετινού Μουντιάλ σε σύγκριση με όλα τα προηγούμενα είναι ότι τα μεγέθη ζαλίζουν. Για παράδειγμα, το κόστος των υποδομών που φτιάχτηκαν με αφορμή τη διοργάνωση (αυτοκινητόδρομοι, νέο αεροδρόμιο, πολυτελείς κατοικίες, στάδια κ.λπ.) υπολογίζεται σε 220 με 300 δισ. δολάρια, όσο είναι το ΑΕΠ της Ελλάδας ή όσο κόστισαν όλα μαζί τα 21 προηγούμενα Μουντιάλ! Ποσά διόλου ευκαταφρόνητα σε εποχές δύσκολες για την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία, που αναζητεί «χοάνη» για συσσωρευμένα κεφάλαια με κερδοφόρες αποδόσεις. Αυτό έκαναν για παράδειγμα τα γερμανικά μονοπώλια που κατασκεύασαν το Μετρό της Ντόχα έναντι 36 δισ. δολαρίων, ή οι μεγαλοκατασκευαστικές εταιρείες που έναντι 15 δισ. δολαρίων έχτισαν το περίφημο συγκρότημα καταλυμάτων «The Pearl». Απ' όλα αυτά το Κατάρ προσδοκά ρυθμούς ανάπτυξης 4,1% μέχρι το τέλος του χρόνου και 17 δισ. δολάρια «ταμείο», αν και η «επένδυση» που έκανε το καθεστώς έχει πιο μακροπρόθεσμες στοχεύσεις και κυρίως τη γεωπολιτική αναβάθμισή του στην περιοχή του Κόλπου. Η FIFA έβαλε στα ταμεία της περίπου 7,5 δισ. δολάρια την τετραετία από το προηγούμενο Μουντιάλ και οι 32 Εθνικές ομάδες της τελικής φάσης μοιράστηκαν 440 εκατ. δολάρια. Ολοι πήραν δηλαδή το μερτικό τους και με το παραπάνω. Εκτός από τους χιλιάδες ξένους φτωχοδιάβολους που δούλεψαν στην κατασκευή των υποδομών, μέσα σε άθλιες συνθήκες, και άφησαν πίσω 6.500 συναδέλφους τους νεκρούς.