Στην πολιτική κηδεία που πραγματοποιήθηκε παρευρέθηκαν τα μέλη του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Σοφιανός, Κώστας Παρασκευάς, Λουίζα Ράζου και Θοδωρής Χιώνης, καθώς και τα μέλη της ΚΕ του Κόμματος Αλέκα Παπαρήγα, Δημήτρης Γόντικας, Χρήστος Κατσώτης και Γιώργος Καλύβας. Επίσης, ο Σπύρος Χαλβατζής, αντιπρόεδρος του ΣΦΕΑ.
Με την τιμητική φρουρά να έχει πάρει τη θέση της εκφωνήθηκαν οι επικήδειοι.
Η Αλέκα Παπαρήγα αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στο παράδειγμά του: «Ο Βασίλης δεν αρνήθηκε ποτέ κανέναν τομέα δουλειάς που είχε. Είχαμε στενή συνεργασία μέχρι το 1991. Μετά, λόγω των διαφορετικών καταμερισμών δουλειάς χάθηκαν τα ίχνη της στενής μας συνεργασίας. Είχε ένα χαρακτηριστικό ο Βασίλης, που πρέπει βεβαίως να το κατακτά ο κάθε κομμουνιστής και κάθε κομμουνίστρια. Δεν πρόκειται, όμως, για ένα χαρακτηριστικό δεδομένο, με την έννοια ότι μπορεί να έχεις όλα τα άλλα χαρακτηριστικά, όπως αφοσίωση στο Κόμμα, την πίστη στις ιδέες, τη συμμετοχή στη δράση. Είναι ένα χαρακτηριστικό που χρειάζεται να το κατακτάς και να το επανακατακτάς, μπορεί να το χάνεις σε μια πορεία για λίγο και αυτό ισχύει για όλους ανεξαρτήτως καταμερισμού δουλειάς. Και γι' αυτό χρωστάω πολλά στον Βασίλη γιατί ενώ με βάση το Καταστατικό η σχέση μας ήταν καθοδηγήτρια προς καθοδηγούμενο, επέδρασε πάνω μου και ως καθοδηγητής, διαπαιδαγωγητής. Του χρωστάω πολλά και θα τον αγαπάω πάντα γιατί έπαιξε έναν τέτοιο ρόλο. Αυτό το χαρακτηριστικό λοιπόν που είχε ο Βασίλης ήταν ότι γι' αυτόν το Κόμμα και η οικογένεια, η Κατερίνα, τα παιδιά του, ο οικογενειακός περίγυρος και οι φίλοι του, οι υποχρεώσεις τον δέναν στο Κόμμα και η συνέχιση των υποχρεώσεων στην οικογένεια, μια οικογένεια που πέρασε δύσβατους δρόμους με προβλήματα επιβίωσης, για τον Βασίλη λοιπόν όλα αυτά ήταν ένα ενιαίο σύνολο που ποτέ δεν έβαλε δίλημμα το πού θα δώσει βάρος. Για τον Βασίλη δεν υπήρχε διαχωριστική γραμμή, δεν είναι κάτι εύκολο για κανέναν μας και καμιά. Αντλούσε δύναμη από το Κόμμα για να αντιμετωπίζει τα προσωπικά του προβλήματα, δυσκολίες οικονομικές κ.λπ. Είναι ένα παράδειγμα πραγματικά ότι τέτοιες μεγάλες προκλήσεις, να είσαι μέλος του Κόμματος και να έχεις μια οικογένεια που έχει οικονομικά και άλλα προβλήματα, όπως μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού άλλωστε, ο Βασίλης τα κατάφερε, δεν έδειξε ποτέ την παραμικρή ταλάντευση».
«Γεννημένος το 1949 στην Υπάτη Φθιώτιδας, από βιοπαλαιστές αγρότες γονείς, γνώρισε από γεννησιμιού του τη φτώχεια και την αδικία. Το όνομά του το πήρε από τον θείο του Βασίλη, που σκοτώθηκε στη Μάχη της Φλώρινας. Και τον τίμησε τον μπάρμπα του. Δεκάξι χρόνων έρχεται στην Αθήνα, με μια κουβέρτα μόνο, προκειμένου να βγει στη βιοπάλη. Δουλεύει κατά κύριο λόγο σε οικοδομές. Εκεί μπαίνει στη Νεολαία Λαμπράκη και συμμετέχει σε πορείες ειρήνης. Το 1972 παντρεύεται την συντρόφισσα Κατερίνα, συνοδοιπόροι και σύντροφοι για μια ζωή, με την οποία αργότερα θα αποκτήσουν δύο γιους, τον Γιώργο και τον Κώστα. Συμμετέχει στις κινητοποιήσεις του Πολυτεχνείου και το 1974 οργανώνεται στο ΚΚΕ, όντας εργαζόμενος μαθητής νυχτερινού σχολείου.
Ο σ. Βασίλης πάλεψε μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, με αυταπάρνηση, από όλα τα μετερίζια. Από μέλος του Κόμματος, μέχρι καθοδηγητικό στέλεχος, δεν είχε σημασία για τον Βασίλη. Πάλευε με το ίδιο πάθος, δεν υπήρχε μεγάλη ή μικρή ευθύνη. Κράτησε ψηλά το κεφάλι με την επικράτηση της αντεπανάστασης το 1989, έδωσε με ορμή τη μάχη απέναντι στον οπορτουνισμό την περίοδο 1989 - 1991. Πάλεψε μαζί με τους συντρόφους του με πειθαρχία στις αρχές και τα ιδανικά του Κόμματος. Η δράση του αποτελεί μεγάλη παρακαταθήκη ειδικά στις Οργανώσεις του 5ου, του 7ου Διαμερίσματος Αθήνας όπου είχε καθοδηγητική ευθύνη, στους ΟΤΑ (...)».
Αποχαιρετώντας τον υπογράμμισε: «Σου δίνουμε τον λόγο μας ότι με όλες μας τις δυνάμεις και με το βάρος αυτό της ευθύνης θα συνεχίσουμε στα χνάρια σου, στα χνάρια κάθε κομμουνιστή συντρόφου μας που δεν συμβιβάζεται με το κακό και τ' άδικο».
Εκ μέρους της οικογένειας το στερνό «αντίο» είπε ο γιος του Γιώργος Σχίζας, σημειώνοντας: «Πατέρα, είναι μεγάλο το κενό που άφησες. Δεν μπορεί να αναπληρωθεί. Αλλά τώρα εσύ "έφυγες" και εμείς πρέπει να συνεχίσουμε και θα συνεχίσουμε, βαδίζοντας στον σίγουρο δρόμο που και εσύ βάδισες (...) Ακόμα και τον τελευταίο χρόνο που είχες χάσει τη φωνή σου και επικοινωνούσαμε γραπτώς. Με αυτόν τον τρόπο κατάφερες να υπερκαλύψεις το προσωπικό σου πλάνο με 160%. Πατέρα, σήμερα είμαστε όλοι εδώ, καλό ταξίδι».
Λίγα λόγια είπε ακόμη ο φίλος του και συγχωριανός του Χαράλαμπος Φίτσιος τονίζοντας: «Για εμάς που σε γνωρίζουμε από μικρό παιδί υπήρξες ένας πραγματικός άνθρωπος, ένας γνήσιος δημοκράτης, ένας αγνός κομμουνιστής».
Αντίστοιχα ο ξάδελφός του Παναγιώτης Ξανθόπουλος αναφέρθηκε στις στιγμές που έζησαν μαζί κατά τον ηρωικό ξεσηκωμό τού Πολυτεχνείου αλλά και για το πώς ο Βασίλης του πρότεινε να ενταχθεί και αυτός στις γραμμές του ΚΚΕ.