«Και το πλοίο φεύγει», όχι χωρίς εμάς φυσικά γιατί είναι το δικό μας πλοίο, το πλοίο της φαντασίας μας. Ευτυχώς τελευταία στιγμή, σηκώσαμε άγκυρα.

Ναι, «και το πλοίο φεύγει», ενώ απαλά χαϊδεύει τα γαλάζια, τα ήρεμα, τα φιλικά νερά του Αργοσαρωνικού. Τα πέντε κύρια νησιά Σαλαμίνα-Αίγινα, Πόρο, Υδρα, Σπέτσες υπομονετικά μάς περιμένουν. Ομως, σήμερα, εμείς δε θα κατέβουμε, χρόνο δεν έχουμε. Θα περιοριστούμε να απολαύσουμε τη διαδρομή και την υπέροχη θέα από το κατάστρωμα. Τι κι αν αυτά τα στολίδια τα έχουμε επισκεφτεί αμέτρητες φορές; Συνεχίζουν να μας μαγεύουν, να μας ενδιαφέρουν, να μας γοητεύουν, να μας αιχμαλωτίζουν, να μας συναρπάζουν.

Την ιστορία των νησιών τη γνωρίζουμε... Ετσι νομίζουμε τουλάχιστον. Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που το αεράκι φυσά γλυκά νιώθουμε την ανάγκη να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας. Η Σαλαμίνα, που να την στην είσοδο του κόλπου της Ελευσίνας, είναι στενά συνυφασμένη με τη γειτονική της Αίγινα μέχρι που προσαρτήθηκε από το Σόλωνα στο κράτος της Αθήνας. Το νησί αυτό έχει συνδέσει το όνομά του με μια από τις μεγαλύτερες ναυμαχίες της παγκόσμιας ιστορίας, που διαδραματίστηκε στα νερά του το 480 π.Χ. ανάμεσα στον ελληνικό στόλο και τον περσικό.

Η Σαλαμίνα, ο υγρός τάφος του στόλου του Ξέρξη, παρουσιάζεται μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας, κοντινή αλλά και μακρινή συνάμα, αινιγματική, σιωπηλή, μυστικοπαθής. Εχει πολλά να αποκρύψει, πολλά να λησμονήσει αλλά και πάρα πολλά να διηγηθεί.

Η Αίγινα, γραφική, τρυφερή, λαλίστατη αλλά και ειδυλλιακή, είναι εκεί. Θα μπορούσε να είναι ένα προάστιο της Αθήνας. Ευτυχώς όμως δεν είναι. Διότι διατηρεί το χρώμα της, το ρυθμό της, το θαλασσινό ύφος της. Η μυθική ιστορία της Αίγινας αρχίζει με το βασιλιά Αιακό, γιο του Δία και πατέρα του Πηλέα και του Τελαμώνα. Στο νησί εγκαταστάθηκαν αργότερα οι Δωριείς. Από τον 6ο π.Χ. αιώνα, η Αίγινα αναπτύχθηκε σε μεγάλη εμπορική και ναυτική δύναμη και διακρίθηκε για τα κεραμικά της, για το ισχυρό νόμισμά της και την καθιέρωση του μετρικού συστήματος μέτρων και σταθμών. Οι Δωριείς Αιγινήτες τάχτηκαν με το μέρος των Σπαρτιατών στον Πελοποννησιακό Πόλεμο και τελικά νικήθηκαν από τους Αθηναίους, οι οποίοι τούς εκδίωξαν από το νησί και το κατοίκησαν οι Αθηναίοι κληρούχοι. Αργότερα η Αίγινα περιήλθε στην εξουσία των Μακεδόνων και τελικά πουλήθηκε στο βασίλειο του Πέργαμου. Κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους, ενώ στους Βυζαντινούς Χρόνους αποτέλεσε επισκοπική έδρα, λεηλατήθηκε από τους Σαρακηνούς, έπεσε στα χέρα των Βενετών και τελικά, το 1718 την πήρανε οι Τούρκοι. Οι κάτοικοι της Αίγινας πήραν ενεργό μέρος στην επανάσταση του 1821 και αποτέλεσε την προσωρινή πρωτεύουσα και έδρα της ελληνικής κυβέρνησης, της πρώτης κυβέρνησης του νεοσύστατου κράτους.

Ξαναγυρίζουμε στο σήμερα, στο σήμερα που κάνει την Αίγινα να μοιάζει με παράδεισο, που απέχει λίγη ώρα από την Αθήνα αλλά που με το που θα πατήσεις εκεί το πόδι σου νιώθεις ότι είσαι μακριά. Εχουμε λουστεί στις ωραίες παραλίες της, και φέτος το καλοκαίρι θα ξαναβουτήξουμε στα γαλανά ήρεμα νερά της. Προς το παρόν ας ανοίξουμε τα μάτια μας για να χωρέσει όλο το τοπίο που ξανοίγεται μπροστά μας. Κάποια φωνή, εσωτερική θα είναι, μάς ρωτά αν έχουμε επισκεφτεί το Αρχαιολογικό Μουσείο που τα εκθέματά του, γλυπτά και ανάγλυφα, είναι από το ναό της Αφαίας, αν έχουμε διαβεί την πόρτα της βιβλιοθήκης που διαθέτει 7.000 τόμους και στεγάζεται στο Κυβερνείο του Καποδίστρια, το σπίτι που φιλοξένησε για χρόνια τον Νίκο Καζαντζάκη, με βιβλία, φωτογραφίες και προσωπικά αντικείμενα του συγγραφέα ή τα ερείπια του ναού του Ελάνιου Δία. Οχι, αλλά το καλοκαίρι θα πάμε. Τώρα θα κάνουμε μια βόλτα μέχρι το μικρό, γραφικό, ειδυλλιακό και καταπράσινο Αγκίστρι. Τίποτε δε μας βιάζει. Δικό μας είναι το πλοίο, δική μας η Κυριακή.