Και μόνο η συζήτηση για τις προϋποθέσεις συγκρότησης μιας κυβέρνησης συνεργασίας την επομένη των εκλογών σημαίνει ότι υπάρχει αντικειμενικό έδαφος για να φτιαχτεί μια τέτοια κυβέρνηση. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το «κοινό» αντιλαϊκό πρόγραμμα όλων των αστικών κομμάτων, που σημαίνει προσήλωση στους στόχους του υπερμνημονίου του Ταμείου Ανάκαμψης, στη βαθύτερη εμπλοκή στον ΝΑΤΟικό σχεδιασμό. Οπότε, τίποτα καινούργιο δεν είπε ο Ανδρουλάκης στην προχτεσινή του συνέντευξη, όπου έθεσε τους όρους μιας μετεκλογικής συνεργασίας είτε με τη ΝΔ είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη, βέβαια, και μόνο ότι εξαρτά τη συνεργασία από το ποσοστό του την πρώτη Κυριακή, δείχνει το «χοντρό» παζάρι που παίζεται με τις ψήφους του λαού. Στην πραγματικότητα, λέει: «Ψηφίστε με για να διαπραγματευτώ με καλύτερους όρους τη θέση μου στη συγκυβέρνηση». Με άλλα λόγια - και με δεδομένη τη στρατηγική τους σύμπλευση - αντιμετωπίζουν την ψήφο των εργαζομένων, του λαού, της νεολαίας ως «μετοχή» στον ...κυβερνητικό συνεταιρισμό που «ψήνουν» για μετά τις εκλογές, ώστε να συνεχιστεί απρόσκοπτα η ίδια αντιλαϊκή πολιτική. Ολα τα άλλα, περί «διαχωριστικών γραμμών» και «αντιθέσεων», είναι πολιτικά μπαρμπούτσαλα. Ο λαός δεν έχει κανέναν λόγο να ανέχεται το παζάρι τους με «ποντάρισμα» τη δική του ψήφο. Μόνο ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ μπορεί να τους χαλάσει τα σχέδια και να κάνει πιο αδύναμη την όποια επόμενη κυβέρνηση, για την οποία δηλώνουν «διαθέσιμοι» ο ένας μετά τον άλλο.