Το ΚΚΕ έδινε πάντα όλες του τις δυνάμεις για την ανάπτυξη του αγροτικού κινήματος, το οποίο ξεκίνησε με τους μεγάλους αγώνες των κολίγων και την εξέγερση του Κιλελέρ το 1910, όπου μαζί με τους κολίγους συμμετείχαν και εργάτες.

Με την ίδρυσή του το 1918, αυτή η κοινή πάλη εργατιάς - αγροτιάς πήρε πιο οργανωμένη μορφή, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις εργατοαγροτικές κινητοποιήσεις που εκδηλώθηκαν σε διάφορες περιοχές της Θεσσαλίας και κορυφώθηκαν με τη μεγάλη εξέγερση στα Τρίκαλα τον Φλεβάρη του 1925, την οποία διοργάνωσαν από κοινού η Ενωση Παλαιών Πολεμιστών Τρικάλων και το Εργατικό Κέντρο Τρικάλων και συμμετείχαν χιλιάδες αγρότες και εργάτες.

Η «μάχη της σοδειάς», που έδωσε σύσσωμη η αγροτιά, όλη σχεδόν η ύπαιθρος της Θεσσαλίας το 1944, κατά τη διάρκεια της φασιστικής κατοχής και του απελευθερωτικού αγώνα, διεξάχθηκε υπό την οργάνωση και καθοδήγηση του ΚΚΕ.

Στη μεταπολεμική περίοδο, σε συνθήκες βαθιάς παρανομίας, το ΚΚΕ ανέδειξε έγκαιρα τον χαρακτήρα της ΕΟΚ ως ιμπεριαλιστικής συμμαχίας και στη συνέχεια, μετά το 1974 και τη συναινετική αλλαγή της χούντας με την κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», με την πολύμορφη δράση του συνέβαλε αποφασιστικά στην ουσιαστική ενημέρωση του αγροτικού κόσμου σχετικά με τις συνέπειες που θα είχε η ένταξη στην ΕΟΚ για την αγροτιά και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Αυτές οι εκτιμήσεις - προειδοποιήσεις του επιβεβαιώθηκαν στα χρόνια που η χώρα μας βρίσκεται πρώτα στην ΕΟΚ και μετά στην ΕΕ, αφού πάνω από 800.000 αγροτικά νοικοκυριά ξεκληρίστηκαν, με αποτέλεσμα από άνω του 36%, που ήταν το ποσοστό των αγροτών πριν την ένταξη στην ΕΟΚ, σήμερα να έχει πέσει κάτω από 10%.

Στους αγώνες κατά της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) της ΕΕ, που εκδηλώθηκαν στη Θεσσαλία και σε όλη την Ελλάδα ιδιαίτερα τη δεκαετία 1990 - 2000, το ΚΚΕ ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή, με τα μέλη και τα στελέχη του να πρωτοπορούν και να πρωτοστατούν. Αυτό το διάστημα, με τη «δουλειά μυρμηγκιού» των κομμουνιστών προχωρά ο συντονισμός του αγώνα της αγροτιάς σε πανθεσσαλικό και πανελλαδικό επίπεδο - πρωτοπόρα αναδεικνύεται η θρυλική Πανθεσσαλική Συντονιστική Επιτροπή (ΠΑΣΕ) - μέσω των Ομοσπονδιών Αγροτικών Συλλόγων και των Συντονιστικών Επιτροπών Αγώνα, που στήνονται σε πολλές αγροτικές περιοχές και σε σύγκρουση με τον εκφυλισμένο φιλο-ΕΟΚικό αγροτικό συνδικαλισμό των ΓΕΣΑΣΕ, ΣΥΔΑΣΕ, ΠΑΣΕΓΕΣ.

Στη συνέχεια δημιουργείται η Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων, όπου συμμετέχουν όλο και περισσότεροι Αγροτικοί Σύλλογοι και Ομοσπονδίες και η οποία συνεχίζει να λειτουργεί μέχρι σήμερα, αποτελώντας μια κατάκτηση πανελλαδικού συντονισμού του ριζοσπαστικού αγροτικού κινήματος.

Σταθμό στους αγροτικούς αγώνες αποτελούν τα 110 μπλόκα που στήθηκαν απ' άκρου σ' άκρο της Ελλάδας επί 43 μερόνυχτα το 2016, επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Μια τεράστια κινητοποίηση που κορυφώθηκε με τις συγκλονιστικές εικόνες της εισόδου των τρακτέρ των Θεσσαλών αγροτών στην Αθήνα, στην πλατεία Συντάγματος, όπου τους υποδέχτηκαν χιλιάδες εργατοϋπάλληλοι της Αττικής, και είχε ως αποτέλεσμα να ικανοποιηθούν κάποια σημαντικά αγροτικά αιτήματα, π.χ. το αφορολόγητο, το ακατάσχετο κ.ά., διαψεύδοντας έτσι και όλους εκείνους που ισχυρίζονταν - και συνεχίζουν να ισχυρίζονται - ότι τάχα οι αγροτικοί αγώνες δεν έχουν αποτελέσματα.

Ταυτόχρονα με την οργάνωση του αγώνα για την ικανοποίηση άμεσων, δίκαιων και ζωτικής σημασίας αγροτικών αιτημάτων, το ΚΚΕ δεν παρέλειπε να εξηγεί στους βιοπαλαιστές αγρότες ότι αν δεν λυθεί το κύριο πρόβλημα, που είναι ο καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης της αγροτικής παραγωγής, δεν υπάρχει σωτηρία γι' αυτούς. Και ότι τα άλλα κόμματα κοροϊδεύουν τους αγρότες, προσπαθώντας να αποκρύψουν το γεγονός ότι μέσα σ' αυτό το σύστημα η πρωτογενής παραγωγή είναι πλέον αντικειμενικά εξαρτημένη από τη βιομηχανία, καθορίζεται - υποτάσσεται τελικά στις σχέσεις που συμφέρουν τον μεγαλέμπορο, τον βιομήχανο, τις τράπεζες. Οτι το τι και πώς θα παραχθεί καθορίζεται από το κίνητρο του μεγάλου καπιταλιστικού κέρδους και όχι από την επιδίωξη ενός κέρδους του μικρού ή έστω σχετικά μεσαίου αγρότη παραγωγού και της οικογένειάς του, και επομένως η αγροτική παραγωγή δεν μπορεί να ικανοποιήσει πραγματικά τις διατροφικές ανάγκες του λαού.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στη χώρα μας παράγονται αγροτικά προϊόντα που προορίζονται κυρίως για εξαγωγές - στο πλαίσιο της λεγόμενης «εξωστρέφειας» - με αποτέλεσμα να έχουν συρρικνωθεί παραδοσιακές καλλιέργειες και βιομηχανικοί κλάδοι με πρώτη ύλη από την αγροτική παραγωγή, όπως είναι η ζάχαρη, ο καπνός, η κλωστοϋφαντουργία, η υποδηματοποιία κ.ά., και παράλληλα ενισχύθηκε η κυριαρχία των μονοπωλιακών ομίλων, ιδιαίτερα στην κτηνοτροφική παραγωγή, στη συγκέντρωση των αγροτικών προϊόντων, στην παραγωγή και εμπορία των τροφίμων.

Σήμερα οι βιοπαλαιστές αγρότες δεν παλεύουν για να αποκτήσουν γη, όπως στην εποχή του Κιλελέρ, αλλά για να μείνουν στη γη και την παραγωγή. Δίνουν αγώνα επιβίωσης. Το ΚΚΕ στέκεται πάντα στο πλευρό τους, υπογραμμίζοντας ότι δεν είναι η μοίρα τους να αφανιστούν από τις καπιταλιστικές αγροτικές επιχειρήσεις, τους βιομηχάνους, τις τράπεζες, το καπιταλιστικό κράτος. Υπάρχει διέξοδος και βρίσκεται στη συμμαχία με την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, στην κοινή πάλη σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, με στόχο όχι απλώς την επίλυση των προβλημάτων, αλλά που θα φτάνει μέχρι την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Διότι μόνο η εργατική εξουσία - διακυβέρνηση μπορεί να εξασφαλίσει μέλλον για τον βιοπαλαιστή αγρότη και κτηνοτρόφο. Κι αυτό θα γίνει με την κοινωνικοποίηση της γης, των βιομηχανικών - εμπορικών μονοπωλίων, των τραπεζών, της συγκεντρωμένης αγροτικής παραγωγής, των επιχειρήσεων της βιομηχανίας αγροτικών εφοδίων (λιπασμάτων, φυτοφαρμάκων, φυτικού και ζωικού γενετικού υλικού, ζωοτροφών, Ενέργειας, μηχανημάτων κ.ά.) και διατροφικών προϊόντων, με τον παραγωγικό συνεταιρισμό, στον οποίο θα εντάσσονται εθελοντικά οι αγρότες και κτηνοτρόφοι, με τον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό με εργατικό έλεγχο, ώστε να παράγονται εγχώρια φτηνά και ποιοτικά προϊόντα, που θα καλύπτουν τις διατροφικές και άλλες ανάγκες του λαού.

Ο βιοπαλαιστής αγρότης και κτηνοτρόφος δεν πρέπει να φοβούνται την κοινωνικοποίηση της γης και των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τη συνεταιριστικοποίηση της αγροτικής παραγωγής.

Ο παραγωγικός συνεταιρισμός θα ενοποιεί τις μικροϊδιοκτησίες στη μεγάλη συνεταιριστική, αφού οι κοινές καλλιεργητικές φροντίδες και συλλογή μπορούν να μειώσουν το κόστος παραγωγής, αξιοποιώντας καλύτερα τις παραγωγικές δυνάμεις, στην προοπτική της πλήρους μηχανοποίησης και άμεσης διασύνδεσης της αγροτικής παραγωγής με τη μεταποίηση, τη συγκέντρωση των αγροτικών προϊόντων μέσω κρατικού φορέα.

Με την κοινωνικοποιημένη μεγάλη παραγωγή, το κρατικό εμπόριο, τη συνδεδεμένη συνεταιριστική παραγωγή, μπορεί ο αγροτοπαραγωγός να προστατευτεί από τις καταστροφές, από τις σκληρές συνθήκες της δουλειάς στην ύπαιθρο, να αποκτήσουν μορφωτική - πολιτιστική ζωντάνια τα χωριά, υποδομές σε δημόσια Κέντρα Υγείας πλήρως εξοπλισμένα, να ανέβει το βιοτικό επίπεδο της αγροτικής οικογένειας.