Οταν ζεις με έναν άνθρωπο σχεδόν δώδεκα χρόνια, όταν συνδέεις τη ζωή σου μαζί του και δεν εννοώ μόνον επαγγελματικά, όταν γεύεσαι ταυτοχρόνως χαρές, λύπες, μεγάλα γεγονότα της ζωής, τότε όχι απλώς συγγενεύεις μαζί του, αλλά κατά κάποιον τρόπο - και χωρίς πρόθεση ή προσπάθεια, ταυτίζεσαι.

Αν όλα τα παραπάνω θέλουν επιπλέον εξηγήσεις, τότε δεν θα καταφέρω ποτέ να δώσω το στίγμα αυτής της οικογενειακής σχέσης, με ό,τι αυτή συνεπάγεται.

Περιστατικά χιλιάδες, όσες και οι μέρες που ήμασταν σε καθημερινή βάση μαζί. Ούτε διακοπές μόνοι...

Κάθε δίσκος δικός μου ή δικός του, από το επίπεδο της προετοιμασίας ή της εγγραφής, ήταν κοινή μας υπόθεση. «Σου λείπει ένα συναυλιακό τραγούδι», «σκέψου πως οι φίλοι μας θα τραγουδούν αυτό ή εκείνο», «σου λείπει μια συμμετοχή ενός συναδέλφου σ' αυτό». Εγραψες ή έγραψα μια «τραγουδάρα» (αγαπημένη του έκφραση) και «θα πω στο Μήτσο (τον Μητροπάνο φυσικά) να το πούμε μαζί».

Κοινές αγωνίες μετά την έκδοση μιας δουλειάς και θυμός με όλους τους κακεντρεχείς που κάθε φορά που η κυκλοφορία των δίσκων μας συνέπιπτε, προσπαθούσαν να πουν καλά λόγια για τον έναν και κακά για τον άλλον στην προσπάθειά τους να σπείρουν μεταξύ μας διχόνοιες και ανταγωνισμούς. Ποιος τους θυμάται όλους αυτούς τώρα...

Αυτό που έμεινε ήταν τα τραγούδια και το δέσιμο που απέχτησαν αυτά με τις νεανικές κυρίως αγωνίες.

1992 - αν θυμάμαι καλά... Η ΚΝΕ μού προτείνει συμμετοχή στο Φεστιβάλ στα πρώτα χρόνια της ανασυγκρότησής της. Κανένα από τα λαμπερά ονόματα της εποχής εκείνης που τους έγινε πρόταση δεν έδειξε ενδιαφέρον για συμμετοχή.

«Λαυρέντη έχουμε πρόταση για το Φεστιβάλ της ΚΝΕ»

«Το συζητάς; Και βέβαια θα πάμε».

Οχι δεν νιώσαμε μοναξιά, που ανεβήκαμε μόνοι στην κεντρική εξέδρα. Η ελπίδα μιας επιστροφής έπαιρνε σάρκα και οστά. Χιλιάδες νέες και νέοι, δήλωναν τραγουδώντας και φωνάζοντας τα συνθήματά τους, ότι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ είναι εδώ, δεν διαλύονται, δεν συνθηκολογούν.

Λίγα χρόνια μετά, το διασκευασμένο τραγούδι από τη Λίνα Δημοπούλου, έγινε κεντρικό πολιτικό σύνθημα στις εκλογές «Ρίξε κόκκινο».

Στις εκλογές που πέρασαν, μετά το τέλος της ομιλίας μου στις συγκεντρώσεις - δεν ξέρω γιατί, μου ερχόταν στο μυαλό το τραγούδι του και ένα δυνατό συναίσθημα με κυρίευε: Να το φωνάξω δυνατά, με μια ανεκπλήρωτη δυστυχώς επιθυμία να μπορούσαμε να το τραγουδήσουμε ξανά μαζί δίπλα - δίπλα!