Ο Λευτέρης Αλαβάνος - Νικολάου, μέλος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ και ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, αναφερόμενος στις μεγάλες κινητοποιήσεις που έγιναν σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη, τόνισε ότι «δεν είναι εύκολη υπόθεση να οργανωθούν τέτοιοι εργατικοί αγώνες: Με ένταση, με διάρκεια, με μαζικότητα, με ανεβασμένες μορφές πάλης - απεργίες» καθώς χρειάζεται να ξεπεραστούν δύσκολα εμπόδια, όπως η «αντιδραστική εργατική νομοθεσία», η «σκληρή κρατική καταστολή και εργοδοτική τρομοκρατία», «η πτωτική τάση που εκφράζεται σε όλη την Ευρώπη στη συσπείρωση των εργαζομένων στα συνδικάτα», «ο άσχημος αρνητικός συσχετισμός με την κυριαρχία των δυνάμεων του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, του εργατοπατερισμού και του οπορτουνισμού όλων των αποχρώσεων», ενώ «αρνητική σκιά στις εξελίξεις ρίχνει το γεγονός ότι το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα βρίσκεται σε βαθιά κρίση», προκαλώντας μία δίνη στην οποία «παρασύρθηκε και το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα».

Αναφερόμενος δε σε σύνθετες αλλά και ελπιδοφόρες διεργασίες που προχωρούν, είπε ότι «όπως και στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα (ΔΚΚ), έτσι και στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα, ανασυγκροτούνται αλλού γρηγορότερα, αλλού πιο αργά, μαχητικές δυνάμεις, που θέτουν στο επίκεντρο την ανάγκη ενίσχυσης της ταξικής γραμμής μέσα στο κίνημα» και πρόσθεσε: «Ολοι οι αγώνες των εργαζομένων αφήνουν παρακαταθήκες. Μέσα από τέτοιους αγώνες αναδείχθηκε ιστορικά η ανάγκη να έχει η εργατική τάξη τις δικές της οργανώσεις, τα συνδικάτα, για να παρεμβαίνει πιο αποτελεσματικά στην αντιπαράθεση με τα αφεντικά. Μέσα από τέτοιους αγώνες κατακτήθηκαν ιστορικά δικαιώματα των εργαζομένων, που σε κάθε φάση βελτίωναν τους όρους δουλειάς και ζωής τους. Μέσα από τέτοιους αγώνες αναδείχθηκε η ανάγκη της αυτοτελούς, πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης, του Κομμουνιστικού Κόμματος, η πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, η πάλη για την εργατική εξουσία».

Ετσι, «ανεξάρτητα εάν πέτυχαν ή όχι τους διακηρυγμένους στόχους τους οι πρόσφατοι αγώνες, αφήνουν πολύ σημαντική παρακαταθήκη. Ενισχύουν τον ηρωισμό, την αταλάντευτη στάση, την αφοβία και την αλληλεγγύη της εργατικής τάξης μπροστά στη σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής, με το κράτος και τους μηχανισμούς του, με τα τσιράκια της εργοδοσίας. Είναι χαρακτηριστικά απαραίτητα για το εργατικό κίνημα, έτσι ώστε να μπορέσει να έχει κατακτήσεις σήμερα, πραγματικά μέτρα ανακούφισης και προστασίας».

Υπογράμμισε ακόμα ότι «ο προσανατολισμός της εργατικής - λαϊκής πάλης στην ολομέτωπη σύγκρουση με την αστική τάξη, το κράτος και τα κόμματά της, τις διεθνείς της συμμαχίες τίθεται στο επίκεντρο, αν και δεν είναι δεδομένος κάτω από το βάρος της παρέμβασης αστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων. Κομβική σημασία αποκτά η παρέμβαση του ΚΚ, και αυτοτελώς, με την επαναστατική του στρατηγική μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, που αποτελεί όρο για την άνοδο της ταξικής συνείδησης, της πολιτικής ωριμότητας των εργαζομένων, καθώς η επιδείνωση των όρων ζωής τους δεν επιδρά αυτόματα (...) Η ανασύνταξη του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος είναι επομένως άρρηκτα συνδεδεμένη με την ανασυγκρότηση και ενίσχυση του Κομμουνιστικού Κινήματος, της επαναστατικής του κατεύθυνσης, την οικοδόμηση γερών οργανώσεων κομμουνιστών μέσα στους μεγάλους χώρους δουλειάς και στους τόπους όπου συγκεντρώνεται και ζει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της».

Παρέμβαση στη συζήτηση έκανε ο γενικός γραμματέας της Ομοσπονδίας Εργαζομένων στη Χημική Βιομηχανία (FNIC CGT), Εμμανουέλ Λεπίν, που σημείωσε ότι ως «κληρονόμοι της Παρισινής Κομμούνας, μοιραζόμαστε μαζί σας την ελπίδα ενός νέου κόσμου απαλλαγμένου από την καπιταλιστική εκμετάλλευση».

Επισήμανε ότι «η συζήτηση μεταξύ ταξικών και μαζικών οργανώσεων μεταξύ των διαφόρων χωρών μας είναι καθοριστική για την πορεία της διεθνούς ταξικής πάλης». Ξεχώρισε δε ως ανάγκη «να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας από τους αγώνες για να συγκεντρώσουμε διδάγματα, τόσο στις νίκες όσο και στις ήττες, για να πάμε πιο μακριά μαζί, αλλά και να εφαρμόσουμε διεθνώς την ταξική αλληλεγγύη».

Ο Γάλλος συνδικαλιστής επισήμανε ότι οι περσινές κινητοποιήσεις στη χώρα του «κατέστησαν δυνατή τη σκληραγώγηση ενός μεγάλου μέρους του προλεταριάτου», ενώ η αγωνιστική πίεση των εργαζομένων άσκησε πίεση και στις ρεφορμιστικές συνδικαλιστικές ηγεσίες, που προσπάθησαν να περιορίσουν τα αιτήματα και τις μορφές πάλης (καλώντας π.χ. γενικά σε «μέρες κινητοποιήσεων»), ενίσχυσε θετικές διεργασίες μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αναφέρθηκε για παράδειγμα στα βήματα που έγιναν για σταθερότερο συντονισμό της δράσης κλαδικών Ομοσπονδιών, όπως έκαναν οι οργανώσεις των σιδηροδρομικών, των εργαζομένων στην Ενέργεια και το φυσικό αέριο, των λιμενεργατών, των εργαζομένων κεραμικής και η FNIC (που καλύπτει εργάτες πετρελαίου, χημικών, καουτσούκ και πλαστικών), επιδρώντας καθοριστικά στην επιτυχία κινητοποιήσεων που ακολούθησαν. Μίλησε και για τις γενικές συνελεύσεις που οργανώθηκαν με επιτυχία σε μια σειρά τόπους δουλειάς, για να πάρουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι συλλογικά τις αποφάσεις τους, καταλήγοντας ότι επιβεβαιώθηκε «αυτή η αλήθεια που τόσο τρομάζει την αστική τάξη (...) ότι ο επαναστατικός ρόλος της εργατικής τάξης καθορίζεται όχι από τον απόλυτο αριθμό της, αλλά από τη θέση που κατέχει στις σχέσεις παραγωγής».

Ο Γάλλος συνδικαλιστής στάθηκε ιδιαίτερα στη «σημασία της διεθνιστικής αλληλεγγύης σε αυτούς τους ταξικούς αγώνες», εκφράζοντας ευγνωμοσύνη για τη στήριξη του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ, ξεχωρίζοντας την εμφάνιση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση που έγινε στο Παρίσι τον περασμένο Μάρτη, «μια πολιτική στήριξη που είχε μεγάλη σημασία στην καρδιά του αγώνα», όπως είπε.