Γεννήθηκε το 1924 στο Ελληνικό Αττικής, από πατέρα αγρότη και μητέρα κόρη δασκάλου.

Το 1943 θα καταφύγει μαζί με την μητέρα του στην Ηλιούπολη, καθώς οι Γερμανοί βομβάρδιζαν τη συνοικία όπου έμενε. Εκεί γνωρίζεται με αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και οργανώνεται στην ΕΠΟΝ, και αργότερα στον ΕΛΑΣ. Αρχές του 1944 γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Παίρνει μέρος σε πολλές μάχες των ανατολικών συνοικιών τον Δεκέμβρη του '44 και ακολουθεί στην υποχώρηση.

Τον Ιούνη του 1945, ομάδα χιτών επιτίθεται το βράδυ στο σπίτι του. Τον παίρνουν στο βουνό, όπου τον βασανίζουν, με αποτέλεσμα να μείνει αρκετές μέρες στο νοσοκομείο.

Τον Οκτώβρη του 1946 πιάνεται από χωροφύλακες και χίτες που πολιορκούν το σπίτι, τον χτυπούν μπροστά στην μητέρα του και ενώ προσπαθεί να τους ξεφύγει, τον τραυματίζουν στο πόδι.

Φυλακίζεται στις φυλακές Χατζηκώστα, τον βάζουν στην απομόνωση και προχωρά σε 8 μέρες απεργίας πείνας. Αποφυλακίζεται το 1950 και συνδέεται με το Κόμμα.

Το 1962 εκλέγεται στο Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου Μωσαϊκών, ενώ είναι και μέλος στο Γραφείο του Τομέα Οικοδόμων της ΕΔΑ.

Στις δημοτικές εκλογές πριν από τη δικτατορία εκλέγεται σύμβουλος στην Κοινότητα Ελληνικού.

Με την επιβολή της δικτατορίας, πιάνεται από την πρώτη μέρα. Από τη Φιλαδέλφεια πήγε στη Γιούρα, όπου έκανε πάνω από δύο χρόνια και μετά, μαζί με άλλους 1.200 αγωνιστές, εξορίζεται στο Λακκί της Λέρου. Με τη διάσπαση του Κόμματος το 1968, χωρίς ταλαντεύσεις τάσσεται με τις Αποφάσεις της 12ης Ολομέλειας. Απολύεται τον Αύγουστο του 1970 και αμέσως συνδέεται με το Κόμμα.

Μετά τη μεταπολίτευση, κομματικά και συνδικαλιστικά χρεώνεται στον κλάδο των οικοδόμων. Συμβάλλει στην ανασυγκρότηση των σωματείων που διέλυσε η χούντα και στη δημιουργία της συντονιστικής επιτροπής, και αργότερα στο πέρασμα της διοίκησης της Ομοσπονδίας Οικοδόμων στα χέρια των ταξικών δυνάμεων. Εκλέγεται πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων μέχρι το 1985.

Στο 10ο Συνέδριο του Κόμματος εκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και επανεκλέγεται στο 11ο, στο 12ο και στο 15ο Συνέδριο.

Τον Νοέμβρη του 1977 εκλέγεται βουλευτής του Κόμματος, θέση που διατήρησε μέχρι το 1989.

Τον Νοέμβρη του 1989 συνταξιοδοτείται και το 1992 εκλέγεται πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συνταξιούχων ΙΚΑ για πολλά χρόνια.

Αυτή η ανεξίτηλη διαδρομή του συντρόφου, συνυφασμένη με την Ιστορία του Κόμματος, είναι που γέμισε με σεβασμό και περηφάνια όλους όσοι το μεσημέρι της Πέμπτης στο νεκροταφείο του Ελληνικού, του είπαν το ύστατο «αντίο».

Στην πολιτική κηδεία που πραγματοποιήθηκε, εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Γιάννης Πρωτούλης, μέλος του ΠΓ, σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ αποχαιρετά με μεγάλο σεβασμό και περηφάνια τον σύντροφο Διαμαντή Μαυροδόγλου, ο οποίος αφιέρωσε τα πολλά, γεμάτα με αγώνες χρόνια του μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, στη μεγάλη υπόθεση της απελευθέρωσης του ανθρώπου από την εκμετάλλευση, για έναν κόσμο ανθρώπινο χωρίς φτώχεια και πολέμους, τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία.

Αφιέρωσε όλη του τη ζωή και την ανεξάντλητη δύναμή του ως τα βαθιά γεράματα για τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού (...) Εγινε μέρος της μεγάλης Ιστορίας του Κόμματός μας, της πολυκύμαντης δράσης του, του εργατικού - λαϊκού κινήματος της πατρίδας μας».

Τον δικό τους αποχαιρετισμό στον σύντροφο Διαμαντή πραγματοποίησαν η Ομοσπονδία Οικοδόμων Ελλάδας, η Ομοσπονδία Συνταξιούχων ΙΚΑ, η ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων - Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967 - 1974.