Τα ερωτήματα βεβαίως που προκύπτουν είναι εύλογα...

Συμφωνούσαν ή δεν συμφωνούσαν όλοι στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «η αριστερά της ευθύνης, η πατριωτική αριστερά, η κυβερνητική αριστερά, που μπορεί να νοικοκυρέψει τη χώρα και να φέρει δικαιοσύνη παντού, όπως έλεγε το προεκλογικό μας σύνθημα»; - αυτό δηλαδή που είπε τις προάλλες ο νυν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανος Κασσελάκης.

Υπάρχει άραγε κάποια διαφωνία σε αυτό το ζήτημα; Στην προσπάθεια δηλαδή να ξαναζεσταθεί η αυταπάτη ότι μια «αριστερή» ή «προοδευτική» κυβέρνηση μπορεί να δώσει διέξοδο για τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις.

Με αυτό το κριτήριο, άλλωστε, δεν υπερασπίζονται οι αποχωρήσαντες την κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ 2015 - 2019 και βέβαια το αντιλαϊκό της περιεχόμενο;

Τι είναι αυτό που τους ενόχλησε;

Αυτό που τους ενόχλησε είναι η επιλογή της νέας ηγεσίας υπό τον Κασσελάκη να πει ανοιχτά κάποια πράγματα που άλλωστε οι ίδιοι τόσα χρόνια υπηρετούσαν και αποτελούν θεμέλια της σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής. Οπως, για παράδειγμα, η λογική του «κοινωνικού εταιρισμού», ότι μπορούν εργατική τάξη και κεφάλαιο να αποτελούν «συνεργάτες» και όχι αντιτιθέμενες κοινωνικές τάξεις, όπως είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ από το βήμα του ΣΕΒ. Μα αυτό δεν έλεγαν ούτως ή άλλως ως κυβέρνηση όταν έδιναν προνόμια απλόχερα στους επιχειρηματικούς ομίλους; Ετσι δεν το δικαιολογούσαν, ότι με την «ανάπτυξη» θα ωφεληθούν όλοι;

Με αυτό το σκεπτικό για το καλό της ανάπτυξης (δηλαδή της καπιταλιστικής ανάπτυξης) δεν έφεραν το 3ο μνημόνιο και υλοποίησαν τις δεσμεύσεις του;

Βέβαια, για να λέμε του στραβού το δίκιο, οι «αποχωρήσαντες» ήταν μανούλες στο να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα, να παρουσιάζουν στρατηγικές επιλογές υπέρ του κεφαλαίου ως «τακτικούς ελιγμούς», να επικαλούνται διαρκώς τον «αρνητικό συσχετισμό», να εμφανίζουν αναδιαρθρώσεις υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων ως «ρήξεις», την προσήλωση στον ευρωατλαντισμό ως «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» και άλλα πολλά.

Αλλωστε, έτσι οδήγησαν χιλιάδες εργαζόμενους στην απογοήτευση, καλλιέργησαν τον συμβιβασμό και την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει άλλη λύση από τον συμβιβασμό με το σύστημα, συντηρητικοποιώντας, σπρώχνοντας όλα αυτά τα χρόνια λαϊκές δυνάμεις τελικά και στην αγκαλιά της ΝΔ ως πιο ικανού διαχειριστή της αντιλαϊκής βαρβαρότητας.

Ακριβώς ως «μονόδρομο» παρουσίαζε την ίδια ώρα τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του «ΣΥΡΙΖΑ 2», Αλ. Χαρίτσης, λέγοντας ότι αυτές «δεν είναι μια πολιτική ουδέτερη έννοια» και ότι εκείνοι θέλουν «μεταρρυθμίσεις και τομές οι οποίες θέλουμε να δώσουν στην κοινωνία την αυτοπεποίθηση ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε διαφορετικά, από την οικονομία, τους θεσμούς, το περιβάλλον, την Ενέργεια», μέσα στα πλαίσια αυτού του συστήματος, με το καπιταλιστικό κέρδος και την αστική εξουσία στη θέση τους.

Τόσο «ριζοσπαστική» αριστερά και τόσο νέα είναι η πρόταση και των «εντός» και των «εκτός» και των «παραδίπλα» της σοσιαλδημοκρατίας που όλοι μαζί έχουν συνυπογράψει, ψηφίσει και προωθήσει όλες τις στρατηγικές κατευθύνσεις του κεφαλαίου και της ΕΕ που οδήγησαν τον λαό στη σημερινή κατάσταση και ανοίγουν τον δρόμο για τα χειρότερα που είναι μπροστά. Το ποιο είναι το κατάλληλο μείγμα «ρεαλιστικότητας» και «εξαπάτησης» ψάχνουν ουσιαστικά σε όλες τις κινήσεις αναμόρφωσης της σοσιαλδημοκρατίας, μεταξύ εντός, εκτός ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ.

• Τη στρατηγική της «πράσινης» και «ψηφιακής μετάβασης», που προσπαθούν την ίδια ώρα να παρουσιάσουν ως προϋπόθεση της λαϊκής ευημερίας, αφορά η κριτική και των μεν και των δε στον προϋπολογισμό της κυβέρνησης. Κριτική περί του «ύψους» των επενδύσεων και της αξιοποίησης των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης, του υπερμνημονίου δηλαδή που έχει ως προϋπόθεση νέα δάνεια για τους επιχειρηματικούς ομίλους, το τσάκισμα του λαού με πάνω από 80 νέα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα.
• Την αποτελεσματικότητα του αστικού κράτους στο τσάκισμα του λαού και στην προώθηση της στρατηγικής του κεφαλαίου αφορά η κριτική τόσο των εντός όσο και των εκτός του ΣΥΡΙΖΑ (όπως και του ΠΑΣΟΚ) στο νομοσχέδιο της άγριας φοροληστείας των ΕΒΕ. Κριτική για την «αδυναμία» της κυβέρνησης να πατάξει τη φοροδιαφυγή - συζήτηση που δίνει άλλοθι στα κυβερνητικά προσχήματα και αφήνει απέξω και όλη τη «νόμιμη» φοροασυλία που απολαμβάνουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι - κριτική για το ότι δημιουργούνται δήθεν «αντικίνητρα φορολογικής συμμόρφωσης και απώλεια στον φόρο εισοδήματος και στον ΦΠΑ». Οτι δηλαδή η φοροληστεία δεν είναι αρκετά αποτελεσματική, καλώντας την κυβέρνηση ακόμα πιο αποφασιστικά να προωθήσει και τα «ψηφιακά εργαλεία» σε βάρος των επαγγελματιών.
• Την εμπλοκή της χώρας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, μέρος των οποίων αποτελούν και οι διευθετήσεις στα Ελληνοτουρκικά. Με ευκολία άλλωστε οι εκτός που μαζί με τους εντός μετέτρεψαν τη χώρα σε απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση με τις συμφωνίες με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ, τη στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ κ.ά., συνυπέγραφαν όσα έλεγε ο Κασσελάκης μεσοβδόμαδα μετά τη συνάντησή του με τον Αμερικανό πρέσβη για «τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στην προώθηση του Στρατηγικού Διαλόγου για τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις, με ιδιαίτερη έμφαση στην οικονομία και την Ενέργεια» και τις «στρατηγικές - αμυντικές σχέσεις των δύο χωρών (που) πρέπει να αναπτύσσονται σε αμοιβαία επωφελή βάση». Ενώ αποκαλυπτικός είναι και ο «καβγάς» τους σε ό,τι αφορά τα Ελληνοτουρκικά, με τον Γ. Τσίπρα σε άρθρο του στην ΕφΣυν να κατηγορεί τους αποχωρήσαντες ότι διακατέχονται από «βούληση για "Πρέσπες του Αιγαίου"», υποστηρίζοντας ότι «(...) η τελευταία δεν έχει καμιά σχέση με το δούναι και λαβείν της ορίτζιναλ Συμφωνίας των Πρεσπών και δεν διαφέρει από όσα προωθεί σήμερα η κυβέρνηση στα Ελληνοτουρκικά με άλλο όνομα», και τον Ν. Μπίστη να απαντά κατηγορώντας την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ότι «αποκαθηλώνει το έργο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ» και τα «διαμάντια στο στέμμα του», όπως τη ΝΑΤΟικής κοπής Συμφωνία των Πρεσπών.

Αυτά βρέθηκαν και μέσα στη βδομάδα στο μενού της συνάντησης Κασσελάκη - Κοτζιά, ο οποίος θυμίζουμε έχει ταχθεί υπέρ της συμπόρευσης με το ΠΑΣΟΚ και τις υπόλοιπες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας.

Τα ίδια έκαναν και τον Αλ. Χαρίτση να λέει μέσα στη βδομάδα ότι «οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς μπορούν να συναντηθούν με τις δυνάμεις της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, της πολιτικής Οικολογίας (...) και να συμπορευθούμε στον δρόμο προς τις ευρωεκλογές», την ώρα που το ΠΑΣΟΚ κάθε άλλο παρά κλείνει τις πόρτες σε ένα τέτοιο κάλεσμα, με τον πρόεδρό του να λέει χαρακτηριστικά μέσα στη βδομάδα ότι «είμαι έτοιμος να δώσω χέρι συνεργασίας σε οποιαδήποτε πολιτική δύναμη μπορεί να συζητήσει και να συμφωνήσει μαζί μας στα τεράστια ζητήματα που υπάρχουν στην Ελλάδα (...) τις πολύ μεγάλες ανισότητες, την ανάγκη μίας ισχυρής δημόσιας Υγείας και Παιδείας, θέματα ρύθμισης της αγοράς, θέματα θεσμών και δημοκρατίας».

Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι όπου κι αν κάτσει η «μπίλια» των διεργασιών, η σοσιαλδημοκρατία αποτελεί το καλύτερο «ταίρι» της αντιλαϊκής πολιτικής και γι' αυτό ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα από το «βρικολάκιασμα» και την αναμόρφωσή της.

Οσοι αγανακτούν και απογοητεύονται από την προδιαγεγραμμένη πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν πλέον πείρα για να μην εμπιστευτούν ξανά τις διακηρύξεις όσων έχουν για «ευαγγέλιο» τις κατευθύνσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, νιώθουν περήφανοι για την αντιλαϊκή «κληρονομιά» τους, των μνημονίων και των ΝΑΤΟικών συμφωνιών.

Εχουν πολύ περισσότερους λόγους να συμπορευτούν με το ΚΚΕ, στην καθημερινή πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, στον δρόμο της πραγματικής ανατροπής του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.