Στην κοινωνικότητα, την επικοινωνία και την εικόνα της κοινωνίας, όπως αυτή αντανακλάται στα μέσα της εποχής, υπάρχουν μόνο δυο ειδών καρκίνοι, αλλά και άλλες ασθένειες γενικότερα. Οι επώνυμοι και οι ανώνυμοι. Αναρρώνω ευτυχώς καλά μετά από δεκαήμερη διασωλήνωση, κι ίσως όλα μου φαίνονται πιο άδικα και πιο αηδιαστικά από όσο είναι. Σεντόνια, κείμενα, φωτογραφίες, μεγάλα ρεπορτάζ τηλεοπτικά, πρωτοσέλιδα στην Ελλάδα, που θρηνεί χωρίς καμιά προσοχή πια αδικοχαμένους στον κάμπο, στα Τέμπη, στη Μάνδρα, στο Μάτι, αφιερωμένα στον καρκίνο του βασιλιά Καρόλου. Και τσάι και οίκτος και συμπάθεια για τη βασιλική «ατυχία». Ηδη σε κάποια γραφεία στοιχημάτων παίζουν για να μαντέψουν πού ακριβώς τον έχει, αφού δεν είναι στον προστάτη, ο ιστορικός προστάτης των αποικιοκρατών, ιμπεριαλιστών απ' τον Καναδά ως την Αυστραλία κι από τον Νότιο ως τον Βόρειο Πόλο. Μπλιαχ! Οχι για τον άνθρωπο και την αρρώστια του, μήτε τη σεμνή ανακοίνωσή της. Αλλά για τους άλλους, τους εθισμένους στο εμπόριο της διαστρεβλωμένης εικόνας και πληροφορίας.
Κι όλα αυτά σε ένα κλίμα σκοταδιστικό με το αντιεμβολιαστικό κίνημα στα χέρια της ακροδεξιάς σ' όλο τον... πολιτισμένο κόσμο, και με κάτι λεπτομέρειες που μπορούν να σε στείλουν ως ανορθολογικές άκλαυτο από απογοήτευση, απ' όλους αυτούς που μιλούν τόσο εύκολα για ενσυναίσθηση. Λείπουν εντατικολόγοι, λείπουν αναισθησιολόγοι, λείπει νοσηλευτικό προσωπικό και στην επιτροπή εμβολιασμών της χώρας δεν συμμετέχει πνευμονολόγος. Κοινώς λείπουν Ανθρωποι. Εργαζόμενοι. Ειδικευμένοι. Καλοπληρωμένοι και απολύτως απαραίτητοι για τη νοσηλεία και την ανάρρωση. Οσα μηχανήματα κι αν έχεις, όσες μονάδες, χωρίς προσωπικό είναι άδεια κουτιά, και τζάμπα πεθαμένοι άνθρωποι χωρίς βασιλικές τιμές.
Περαστικά στον Κάρολο, αλλά και περαστικά σ' όσους πιστεύουν ότι η αστική τάξη θα τους αντιμετωπίσει μεγαλόκαρδα και ξοδεύοντας σαν να 'ναι οι εργαζόμενοι, κι οι δυνατοί κι οι ανήμποροι, Καρολάκια.