Το νέο θεατρικό έργο του Γιάννη Τσίρου, με τον τίτλο «Αράφ», παρουσιάζεται στο θέατρο «Αποθήκη» από τον Οκτώβρη του 2023, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη. Πρόκειται για την τρίτη συνεργασία του Γιάννη Τσίρου με τον Γιώργο Παλούμπη, μετά την «Αόρατη Ολγα» και τα «Αξύριστα Πηγούνια». Ο Γιάννης Τσίρος είναι ένας συγγραφέας που μέσω των έργων του φανερώνει και σχολιάζει τη βιαιότητα της κοινωνίας μας, την εκμετάλλευση που υφίστανται πολλές κοινωνικές ομάδες και άλλες σκοτεινές πτυχές του συνόλου ή του ατόμου. Φυσικά ο άνθρωπος, ως μονάδα, αποτελεί μέρος της κοινωνίας από την οποία και επηρεάζεται και δυνητικά επηρεάζει.
Ο Γιάννης Τσίρος στήνει εξαίσια τις θεματικές του. Τι κι αν το σκυλί ανεβαίνει στη βάρκα και σώζεται; Ποιος θα είναι μετά υπεύθυνος γι' αυτόν; Αναφέρεται μόνο στον σκύλο; Τι άλλο θα μπορούσε να είναι στη θέση του; Το σκυλί τελικά λειτουργεί σαν βάρκα για τον συγγραφέα και καταφέρνει να ανάγει το θέμα του σε κάτι πολύ μεγαλύτερο. Μιλάει για το προσφυγικό ζήτημα, για το πρόβλημα των αδέσποτων και εν κατακλείδι για το τι κάνεις εσύ ο ίδιος. Με έναν άμεσο και ειλικρινή τρόπο. Αποφεύγοντας να κουνάει το δάχτυλο στον θεατή, να παραθέτει τσιτάτα και από καθέδρας ρητορείες. Καταφέρνει να μιλήσει για τον «Αλλον», αυτόν που τελικά είναι τόσο ξένος όσο και οικείος. Οι χαρακτήρες του έργου παρουσιάζονται με όλη τη ζωντάνια τους, με τα όποια θετικά και αρνητικά στοιχεία, με τα προβλήματά τους, με τα άγχη που τους επιφέρει η συνεχής προσπάθεια επιβίωσης. Μια παράσταση που αναδεικνύει το πρόβλημα σφαιρικά.
Η σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη βοήθησε την παράσταση να είναι άμεση, να δημιουργεί ποικίλους προβληματισμούς στον θεατή. Επίσης, φαίνεται να καθοδήγησε πολύ καλά τους έμπειρους ηθοποιούς που είχε στη διάθεσή του, οι οποίοι είχαν όλοι ανεξαιρέτως πολύ καλές στιγμές. Ειδική μνεία αξίζει στον Φώτη Λαζάρου, που παρέθεσε με εκπληκτικό τρόπο τις εσωτερικές συγκρούσεις του ρόλου του, με αποτέλεσμα να καταστήσει την ερμηνεία του ολοζώντανη. Τα σκηνικά/κουστούμια της Νατάσσας Παπαστεργίου, οι φωτισμοί του Βασίλη Κλωτσοτήρα καθώς και η μουσική του Κώστα Νικολακόπουλου ευθυγραμμίστηκαν με τη σκηνοθεσία παραδίδοντας ένα άρτιο και απολαυστικό αποτέλεσμα.
Σε μια εποχή όπου ο δελφικός χρησμός «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» φαίνεται να αποτελεί κυρίαρχη αντίληψη, είναι πολύ ανακουφιστικό να σου χορηγούνται δόσεις ανθρωπιάς πότε πότε και να βλέπεις έτσι πως τα πράγματα μπορούν να είναι και αντίστροφα. Παραθέτω κλείνοντας τα λόγια του σπουδαίου Σοβιετικού λογοτέχνη Τζινγκίζ Αϊτμάτοφ «Ο άνθρωπος το καλό και το κακό το μαθαίνει από τον άνθρωπο».