Περιοδεία της Γενικής Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα, χτες, στο εργοστάσιο ΦΥΡΟΓΕΝΗΣ με αφορμή το γιορτασμό της Πρωτομαγιάς
Ανεξαρτήτως, είπε απευθυνόμενη στους εργαζόμενους, αν πολιτικά πιστεύουμε στον ίδιο «θεό», για μας οι εργάτες και οι εργάτριες είναι κάτι δικό μας. Και δεν είναι τυχαίο όταν λέμε Κομμουνιστικό Κόμμα, λέμε το κόμμα της εργατικής τάξης. Βεβαίως, το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που γενικά παλεύει για τα συμφέροντα όλου του εργαζόμενου λαού, αλλά για μας η καρδιά και της οικονομίας και της εργασίας χτυπά πριν από όλα εκεί που βρίσκεται η εργατική τάξη, εκεί που παράγονται αξίες, εκεί που γίνεται η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, εδώ μέσα, σ' αυτούς τους χώρους δουλιάς γίνεται, σε εσάς που παράγετε προϊόντα.
Μπορούμε, συνέχισε, να δούμε καλύτερες μέρες μόνο όταν η εργατική τάξη, στο σύνολό της ή στη μεγάλη της πλειοψηφία, αποκτήσει συνείδηση της δύναμής της, όχι μόνο του δίκιου της. Αλλά πρέπει να αποκτήσει η εργατική τάξη συνείδηση ότι έχει μεγάλο, ισχυρό όπλο στο χέρι της. Μόνο όταν το εργατικό κίνημα εκτιναχτεί ψηλά μπορούμε να μιλάμε στην Ελλάδα για καλύτερες μέρες. Και η Εργατική Πρωτομαγιά μάς επιτρέπει να θυμηθούμε, ότι μπορεί τα χρόνια που διανύουμε να τα μετράμε «κάθε χρονιά και χειρότερη κάθε πέρσι και καλύτερα», αλλά ό,τι κατακτήθηκε, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σ' όλο τον κόσμο, κατακτήθηκε χάρη στη δράση και στις θυσίες της εργατικής τάξης. Θα ζούσαμε πολύ χειρότερα, θα ήμασταν πολύ χειρότερα. Δεν ξέρω πόσος κόσμος θα ζούσε πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη αν δεν υπήρχαν οι λαοί και πάνω απ' όλα η εργατική τάξη με τους αγώνες της.
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται, και δυστυχώς και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, ότι τα μέτρα που φέρνει και στον τομέα της συνταξιοδότησης και στον τομέα της Υγείας είναι καλύτερα από αυτά που έφερε πέρσι και εν πάση περιπτώσει αφού αφουγκράστηκε τάχα τη λαϊκή αγανάκτηση φέρνει κάποια μέτρα καλύτερα. Εμείς σας λέμε, ότι πρόκειται για χοντρό και ιδιαίτερα επικίνδυνο ψέμα. Είναι σαν να πιστεύει, ότι μπορείς στην άμμο να φυτέψεις γαρίφαλα και τριαντάφυλλα, πανσέδες και κρίνα και αυτά να ανθίσουν. Πάνω στην άμμο δε βγαίνουν λουλούδια. Τέτοιο κοινωνικό σύστημα ασφάλισης πάει να φέρει η κυβέρνηση. Τον Ιούνη θα καταθέσει ένα σχέδιο νόμου και εμείς λέμε θα είναι αργά τότε αν οι εργαζόμενοι συνειδητοποιήσουν τι είναι αυτό που καταθέτει και θα είναι αρκετά αργά την άλλη μέρα. Αν και εμείς πιστεύουμε ότι ακόμα και τα πιο δρακόντεια, αντιλαϊκά μέτρα ανατρέπονται στην πορεία, είναι καλό να παρεμβαίνει κανείς έγκαιρα. Στην ώρα του, γιατί μετά θα έχει να βγάλει το εμπόδιο του νόμου από πάνω του ενώ τώρα δεν έχει γίνει ακόμα νόμος.
Ενώ υποτίθεται, ότι η σημαία ήταν η 35ετία τώρα από αυτήν αποδεσμεύεται και μιλάει για 37 χρόνια, ενώ προηγούμενα ίσχυε μέχρι ένα ορισμένο σημείο, 35 χρόνια δουλιάς χωρίς όριο ηλικίας παίρνεις σύνταξη. Εγώ δε θα σας πω ότι η σύνταξη θα πάει στα 65 χρόνια, θα πάει και πιο πάνω, και στα 67, διότι εδώ είναι αυτό που λέμε η άμμος που πάνε να φυτέψουν λουλούδια και η άμμος είναι η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, ανεξάρτητα τι λένε οι νόμοι.
Τώρα πια, χρόνο με το χρόνο, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης θα είναι κυρίαρχες. Διάβαζα ότι η κυβέρνηση μελετά το εξής πράγμα: Τέρμα, λέει, οι συμβάσεις αορίστου χρόνου, θα είναι ορισμένου χρόνου. Πάει να τους τακτοποιήσει. Θα είναι τρεις, πέντε, έξι, εννιά μήνες, ακόμα και αυτό που λέμε έκτακτη πρόσληψη θέλει να αποδεσμευτεί. Διότι είχε συνηθίσει ο κόσμος, ότι έπαιρνε έκτακτους και αυτοί έμεναν πέντε, δέκα χρόνια και μετά πολύ δικαιολογημένα ζητούσαν μονιμοποίηση. Γιατί όταν δουλεύεις τόσα χρόνια ως έκτακτος, καλύπτεις μόνιμες και πάγιες ανάγκες. Τώρα λοιπόν θα διευθετήσει τις συμβάσεις προσλήψεων έτσι ώστε αυτός που δουλεύει πέντε μήνες το χρόνο να θεωρείται κανονική απασχόληση, αυτός με δύο μήνες επίσης κανονική απασχόληση και θα πάψει πια να υπάρχει ο όρος ανεργία για πολλούς όπως και ο όρος απόλυση.
Είναι γεγονός ότι οι αγώνες των εργαζομένων ανάγκασαν το κεφάλαιο και την κυβέρνηση να καταστρέφουν σιγά σιγά. Αντί να γκρεμίζουν την πολυκατοικία γκρεμίζουν όροφο τον όροφο. Μέχρι να τα ξεθεμελιώσουν. Και δυστυχώς, χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Επρεπε πριν από 4-5 χρόνια να έχει ξεσηκωθεί η εργατική τάξη και να μην έχουν περάσει ό,τι νόμοι έχουν περάσει και να μην είναι στα σκαριά να περάσουν καινούριοι νόμοι. Ομως, δεν είναι αργά. Θα ρίξουν τις συντάξεις στο 60 και στο 50 και στο 40% του μισθού. Δεν το κάνουν τώρα αμέσως, θα το κάνουν σε πέντε χρόνια. Λέει, φέρνουμε ένα ασφαλιστικό σύστημα που ισχύει για 20 χρόνια. Λένε ψέματα γιατί και προηγούμενα έφτιαχναν νόμους για πέντε χρόνια και τους άλλαζαν. Ξέρετε τι θα κάνουν; Θα τα περάσουν τάχα για 20 χρόνια και σε πέντε χρόνια θα γίνει μια καινούρια μελέτη που θα λέει δεν πάνε καλά τα ασφαλιστικά ταμεία, τα ξαναλλάζουμε. Ποιος τους δεσμεύει; Εδώ το Σύνταγμα της χώρας αλλάζουν, εδώ τα σύνορα της χώρας είναι απαραβίαστα, κι όμως τα σύνορα από τους συμμάχους θεωρούνται ότι δεν είναι κανονικά και τα αλλάζουν. Εδώ το Σύνταγμα κατοχύρωνε ο ελληνικός στρατός να μη βγαίνει έξω από τα σύνορα να πηγαίνει σε άλλες χώρες και το άλλαξαν και το Σύνταγμα, και θα τους δεσμεύσει ένας νόμος; Οι νόμοι αλλάζουν όποτε θέλεις αρκεί να έχεις το πενήντα συν ένα.
Αυτό λοιπόν το μήνυμα που φέρνουμε είναι το εξής: Αν η εργατική τάξη τα προηγούμενα χρόνια έχασε κάποιες μάχες, κέρδισε και μάχες. Με την έννοια ότι παρακώλυσε νόμους. Και σήμερα πρέπει να ανασυνταχθεί, να παρεμποδίσει νόμους για να κερδίσει μεγάλες μάχες αύριο. Διότι υπάρχουν και τα παιδιά μας. Τι θα παραδώσουμε σ' αυτά τα παιδιά;
Μπορεί σ' αυτό το εργοστάσιο να αισθάνεστε, ότι έχετε μια σταθερή δουλιά. Τίποτα πια δε θα είναι σταθερό στην Ελλάδα από εδώ και εμπρός. Πρώτον, γιατί θα αρχίσει να περνάει η μεγαλύτερη απελευθέρωση των απολύσεων. Δεύτερον, γιατί θα μεγαλώνει η στρατιά των ανέργων, άρα θα προτιμάει η εργοδοσία να παίρνει για λίγο χρόνο άνεργους με πιο χαμηλά μεροκάματα και, τέλος, υπάρχει ο μεγάλος ανταγωνισμός ανάμεσα στις ισχυρές επιχειρήσεις, που λήγει πολλές φορές με το δυσκόλεμα της μιας ή της άλλης επιχείρησης προς όφελος της ακόμα μεγαλύτερης.
Εμείς παλεύουμε κατά των καπιταλιστών, δεν παλεύουμε να κλείσουν οι επιχειρήσεις, γιατί ξέρουμε, ότι θα πεταχτεί ο εργάτης έξω. Αλλά οι επιχειρήσεις κλείνουν και ανοίγουν ανεξάρτητα από τη θέλησή μας. Γι' αυτό εμείς παλεύουμε για τα δικαιώματα των εργαζομένων, είτε κλείνουν είτε ανοίγουν καινούριες επιχειρήσεις, να έχουν ίσα δικαιώματα οι εργαζόμενοι. Γιατί ο μεν καπιταλισμός συγκεντρώνει τα μέσα παραγωγής σε όλο και λιγότερους και εκτοπίζει και εργοδότες ακόμα. Εμείς όμως, είτε έτσι είτε αλλιώς, έχουμε σταθερότητα να υπερασπίζουμε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και σήμερα και αύριο.
Εχουμε την Τετάρτη την Πρωτομαγιά. Την κάνανε «μη αργία» για να διευκολυνθούν, λέει, τα μαγαζιά. Είναι αστείο πράγμα. Αμα έχουμε λεφτά πάμε και ψωνίζουμε και σε τρεις ώρες και με αργία την Τετάρτη. Θα πάμε την Πέμπτη, την Παρασκευή από τη 1 το μεσημέρι, θα πάμε και το Μεγάλο Σάββατο. Βρήκαν λοιπόν το κόλπο, ότι θα πέσει η αγοραστική κίνηση αν κλείσουν τα μαγαζιά την Τετάρτη. Εμείς θεωρούμε, ότι την Τετάρτη είναι «αργία» για την εργατική τάξη, δηλαδή απεργία! Και αυτή η Εργατική Πρωτομαγιά, ιδιαίτερα σ' αυτή τη φάση, πρέπει να εκδηλωθεί με τη μέγιστη κινητοποίηση των ταξικών δυνάμεων στο Σύνταγμα. Εμείς στηρίζουμε τη συγκέντρωση που γίνεται γιατί πραγματικά δεν πρέπει να χάνεται καμία μάχη. Δε θα σας πούμε ότι όλα θα 'ρθουν τούμπα στην Ελλάδα και για το καλό σας, μέσα σε ένα μήνα και σε ένα χρόνο. Αλλά χρειάζεται κάθε μέρα να γίνεται ένα βήμα. Αν πούμε, ότι δε βαριέσαι, δε γίνεται τίποτα και μοιρολατρήσουμε, τα επόμενα χρόνια θα πέσουν πολλές βόμβες στο κεφάλι μας.
Και μην ξεχνάτε ότι δεν αντιμετωπίζουμε μόνο το μεροκάματο που είναι το κύριο, ή τη δουλιά, την Παιδεία, την Υγεία, ό,τι απασχολεί τα παιδιά μας. Αντιμετωπίζουμε ιδιαίτερα στην περιοχή μας το ζήτημα του πολέμου. Σήμερα διάβαζα ότι οι Αμερικανοί θα στείλουν 250.000 στρατιώτες στο Ιράκ για επίθεση, ότι θα έχουμε κρίση στο πετρέλαιο. Ποιος πληρώνει την κρίση; Οι λαοί. Και ας μου πούνε κι αυτοί που λένε ο τουρισμός είναι εισόδημα για την Ελλάδα, πώς θα κινηθούν όλα αυτά με αυτή την ανασφάλεια και με τον πόλεμο δίπλα μας;
Υπάρχει ελπίδα; Υπάρχουν, για μας, πολλές ελπίδες. Και οι αγώνες φέρνουν την ελπίδα. Αγώνες - δε σας το κρύβουμε - και με θυσίες. Θα ανοίξει και καμιά μύτη. Αλλά χίλιες φορές οι θυσίες που απαιτεί ο αγώνας παρά οι θυσίες που απαιτεί η απραξία, η αδιαφορία, η μοιρολατρία και η ελπίδα, ότι ο καθένας ατομικά μπορεί να επιβιώσει.
Εμείς λοιπόν παλεύουμε για τη συσπείρωση και συμπαράταξη των ταξικών δυνάμεων, για την ενίσχυση της ενότητας των εργαζομένων, της ταξικής ενότητας και όχι της ταξικής συνεργασίας, και αναμφισβήτητα ως Κόμμα φιλοδοξούμε με περισσότερες δυνάμεις στην πορεία, που θα μας τις δώσει η εργατική τάξη, να μπορούμε να ανταποκριθούμε και στην αντίσταση και στην αντεπίθεση. Και τα δύο χρειάζονται και άμυνα και αντίσταση και προπάντων αντεπίθεση.
Καλή Πρωτομαγιά ως μέρα επίσης αλληλεγγύης για τους Παλαιστίνιους αδελφούς μας, για τους Κύπριους αδελφούς μας, για τη Βενεζουέλα, την Κολομβία, για τους Αργεντίνους εργάτες, για τους λαούς της περιοχής που βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι. Γι' αυτό από κοινού πρέπει από αυτό το καζάνι να βγούμε, και το μπορούμε!