Ο ομιλητής αρχικά τόνισε πως η μαρξιστική ανάλυση βοηθάει στην κατανόηση της σημερινής ταξικής πραγματικότητας αλλά και των εξελίξεων του επόμενου διαστήματος.

Από αυτήν τη σκοπιά επισήμανε πως στον καπιταλισμό η εργατική δύναμη αποτελεί εμπόρευμα, υπενθύμισε πως πηγή κέρδους είναι η ζωντανή εργασία, η δουλειά των εργαζομένων, ενώ η τεράστια συσσώρευση κεφαλαίου φέρνει τον κίνδυνο της πτώσης του ποσοστού κέρδους των καπιταλιστών, με αποτέλεσμα να απαιτείται συνεχώς η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, με το «να αυξήσεις τον ίδιο χρόνο εργασίας, την εντατικότητα της εργασίας, να μειωθεί ο μισθός δηλαδή τον χρόνο που δουλεύουμε για τον εαυτό μας».

Με βάση αυτήν την πραγματικότητα, ανέδειξε πως το «κοινό χαρακτηριστικό των πολιτικών της ΕΕ σε διάφορους τομείς είναι η επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων».

Εφερε παραδείγματα όπως την «ευελιξία», την «ευελφάλεια», δηλαδή «όλη αυτή η αντεργατική πολιτική που έχει διαμορφωθεί τα προηγούμενα 15-20 χρόνια και έχει μετασχηματίσει τον σταθερό χρόνο εργασίας σε ένα παρδαλό σχήμα, που δουλεύει ο εργαζόμενος άλλοτε 7 ή 9 και παραπάνω ώρες και με διαφορετικούς τρόπους».

Αντίστοιχα την επίθεση στους μισθούς με πολλές μορφές, όπως στην Ελλάδα μέσω των μνημονίων «που έφεραν δραματικό κουτσούρεμα, πάγωμα τριετιών και ονομαστικού μισθού, που οδηγεί σε μια συρρίκνωση του μισθού σε 30% - 40%, την αλλαγή στο πώς αμείβονται οι νεοεισερχόμενοι στην αγορά εργασίας, το τσάκισμα των αυτοαπασχολούμενων» κ.ά.

Υπογράμμισε πως «την αύξηση παραγωγικότητας στον καπιταλισμό την καρπώνεται το κεφάλαιο» και έφερε ως παράδειγμα τον ίδιο τον κλάδο των οικονομικών και λογιστικών υπηρεσιών, όπου σε σχέση με παλιότερες δεκαετίες και παρά τη χρήση υπολογιστών, τη δικτύωση κ.ά. ο χρόνος εργασίας δεν μειώθηκε, αλλά οδήγησε τελικά σε λιγότερους εργαζόμενους που δουλεύουν πολύ περισσότερο και κάνοντας σύνθετες εργασίες.

Ο Γρ. Λιονής ανέδειξε την «τεράστια αναντιστοιχία ανάμεσα στις δυνατότητες που δίνουν οι σύγχρονες δυνατότητες και στη θλιβερή πραγματικότητα ενός σάπιου καπιταλισμού στον οποίον υπάρχουμε για να δουλεύουμε», συμπλήρωσε ωστόσο πως «οι τεράστιες δυνατότητες για την απλοποίηση εργασιών, την αύξηση της παραγωγικότητας, στρώνουν τον δρόμο για τη μείωση του εργάσιμου χρόνου».

Ξεκαθάρισε πως «οι νέες τεχνολογίες δεν μας φοβίζουν, γιατί μόνο οι εργαζόμενοι τις έφτιαξαν, είναι δημιούργημα της κοινωνικής εργασίας και τον δικό μας κόπο πρέπει να υπηρετήσει η χρησιμοποίησή τους, τον δικό μας μόχθο πρέπει να ελαφρύνει».

Ανάμεσα λοιπόν στο χάσμα τού πώς ζούμε και θα μπορούσαμε να ζήσουμε, σημείωσε, βρίσκεται «το μονοπώλιο των μέσων παραγωγής από τους καπιταλιστές, το αστικό κράτος που φυλάει αυτήν την ιδιοκτησία, μας υποχρεώνει να δουλεύουμε με τον τρόπο που δουλεύουμε, καλλιεργεί στα μυαλά μας εκείνη την ιδεολογία που θέλει το κεφάλαιο».

«Σε αυτή την πραγματικότητα στοχεύουμε, αυτό το πρόβλημα πρέπει να λυθεί», σημείωσε και εξήγησε πως «σε τελευταία ανάλυση, όταν πάρουμε εμείς οι δημιουργοί του πλούτου στα χέρια μας την κοινωνική ιδιοκτησία, τότε και μόνο τότε οι τεράστιες δυνατότητες της εποχής μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.

Το διαδίκτυο, η τεχνητή νοημοσύνη, τα μεγάλα γλωσσικά μοντέλα, οι μεγάλες βάσεις δεδομένων θα μπορούσαν σήμερα σε έναν ριζικά διαφορετικό τρόπο ανάπτυξης να χρησιμοποιηθούν, να πολλαπλασιάσουν τις δυνατότητες του κεντρικού σχεδιασμού να ελέγχει και να διευθύνει, να πολλαπλασιάσουν τις δυνατότητες για να λέει η εργατική τάξη τα προβλήματά της, να ενημερώνει έγκαιρα, γρήγορα και με πολύ μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα για τις ανάγκες της, να διευθύνεται ολόπλευρα η κοινωνική παραγωγή».

Υπογράμμισε πως ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός του 21ου αιώνα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει όλα αυτά τα σύγχρονα μέσα παραγωγής και να επιταχύνουν, να δώσουν ώθηση στη βιομηχανική παραγωγή, να δώσουν λύση σε μια σειρά προβλήματα που σήμερα τάχα φαντάζουν άλυτα, όπως η πείνα, η ανεργία κ.ά.

«Ο καπιταλισμός έχει φάει τα ψωμιά του, παράγει περισσότερη φτώχεια, μιζέρια και πολέμους. Ολα τα τεχνολογικά επιτεύγματα φωτογραφίζουν όχι μόνο τον κοινωνικό χαρακτήρα που έχει πάρει η παραγωγή σήμερα, αλλά και το επόμενο βήμα που πρέπει να γίνει: Να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό και να φτιάξουμε τον ριζικά διαφορετικό δρόμο του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, δρόμο όπου μπορούμε να ζήσουμε πραγματικά πολύ καλύτερα», σημείωσε.

«Αυτή είναι η πρόταση του ΚΚΕ, που αν θέλετε μας διαφοροποιεί ουσιαστικά από όλους τους άλλους, από την οποία πηγάζει η πρωτοπόρα δράση στην απεργία ή τις επόμενες απεργίες, και στις ερχόμενες εκλογές. Γιατί βεβαίως δεν αρκεί να διακηρύττει κανείς το τι θα συμβεί ή μπορεί να συμβεί, τις τεράστιες δυνατότητες που υπάρχουν. Σήμερα το εργατικό κίνημα με μπροστάρη το ΚΚΕ δίνει μάχες για να μην περάσει ο νέος γύρος επίθεσης στα δικαιώματά μας, ώστε οι νέες τεχνολογίες να μην εφαρμοστούν με τρόπο που θίγουν τα δικαιώματα των εργαζομένων στην εργασία. Δίνει μάχες ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ, όπως στην Παιδεία, στην Υγεία, για τους ελεύθερους χώρους.

Τέτοιες μάχες πηγάζουν ακριβώς από την προσπάθεια να ευθυγραμμιστούν οι τεράστιες δυνατότητες της εποχής, οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, οι δυνατότητες που έχει το εργατικό κίνημα να πιέσει, να παλέψει, να ανακτήσει ορισμένα από αυτά που μας στέρησαν, να κερδίσει επιδεικτικά από αυτά που μας οφείλουν, αλλά πάνω απ' όλα να γίνει όλο και καλύτερο, να γίνει όλο και πιο οργανωμένο, να ατσαλώσει τις δυνάμεις του, να καταλάβει πως ο πραγματικός δημιουργός του κοινωνικού πλούτου είμαστε εμείς οι εργαζόμενοι», σημείωσε και τόνισε πως «οι δυνατότητες δεν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα με μια αλλαγή στην κυβέρνηση ή του προσανατολισμού της ΕΕ, διότι όσο παραμένει ο ζυγός του κεφαλαίου, τα ίδια τα δεσμά της ΕΕ, αυτή η πολιτική είναι νομοτέλεια».

«Χρειάζεται λοιπόν σύγκρουση με τις επιταγές και τις στρατηγικές της ΕΕ, πανευρωπαϊκή αντεπίθεση, που και σε αυτήν την υπόθεση μπορεί να συμβάλει η ενίσχυση του ΚΚΕ παντού, και στις ευρωεκλογές», τόνισε.