Το επάγγελμά μας είναι δύσκολο, απαιτητικό και πολύπλευρο. Η καταστολή των δασικών πυρκαγιών και η αντιμετώπιση μεγάλων φυσικών καταστροφών είναι μόνο ένα μέρος των συμβάντων που αντιμετωπίζουμε, και μάλιστα όχι το συχνότερο. Κι όμως, συνήθως για τις επεμβάσεις μας στις δασικές πυρκαγιές και τις μεγάλες καταστροφές είναι που κυρίως ακουγόμαστε στην κοινωνία. (...)
Εχει γίνει σχεδόν παράδοση τα τελευταία χρόνια κάθε αντιπυρική περίοδος να χαρακτηρίζεται δυσκολότερη από την προηγούμενη. Γιατί συμβαίνει όμως αυτό; (...)
Ολες οι κυβερνήσεις συστηματικά δείχνουν ως κύριο υπαίτιο την κλιματική αλλαγή. Και με το σκεπτικό ότι η γενεσιουργός αιτία ξεπερνά τις δυνατότητές μας, η λύση αναζητείται στην «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη»: Χρηματοδοτικά προγράμματα, απόκτηση εξοπλισμού και, τελευταία, συνδρομή σε προσωπικό. Στην πράξη όμως τι ακριβώς συμβαίνει; Για τι είδους αλληλεγγύη πρόκειται;
Από την ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση η συντριπτική πλειοψηφία των προμηθειών νέου εξοπλισμού στο Πυροσβεστικό Σώμα γίνεται κυρίως με ευρωπαϊκούς πόρους. Με αλλεπάλληλα προγράμματα έχουμε προμηθευτεί (ή έχει δρομολογηθεί η προμήθεια) οχημάτων, μέσων, ατομικού εξοπλισμού, κινητών κέντρων επιχειρήσεων, συστημάτων προειδοποίησης, drones κάθε είδους κ.λπ. Αγοράζουμε πανάκριβο εξοπλισμό και μέσα, όμως την ίδια στιγμή όλες οι συνδικαλιστικές ενώσεις των πυροσβεστών αναδεικνύουν με έντονο τρόπο την τεράστια έλλειψη σε προσωπικό στο Πυροσβεστικό Σώμα. Μάλιστα, για να αντιμετωπιστούν οι τεράστιες ανάγκες του Σώματος και να φέρει σε πέρας την αποστολή του, οι πυροσβέστες εξαναγκάζονται σε συστηματική και τεράστια σε όγκο υπερεργασία. Και στο επάγγελμά μας, η υπερεργασία δεν σημαίνει απλώς μεγαλύτερη απουσία από τα σπίτια και τις οικογένειές μας, αλλά οδηγεί με βεβαιότητα σε σημαντικά προβλήματα υγείας (...)
Κάθε διεκδίκηση των πυροσβεστών για μαζικές προσλήψεις ώστε να καλυφθούν τα κενά, σκοντάφτει στον μόνιμο ύφαλο του συμφώνου «δημοσιονομικής σταθερότητας» και των συμφωνηθέντων μεταξύ κυβερνήσεων και ευρωπαϊκών οργάνων κανόνων αναλογίας προσλήψεων προς συνταξιοδοτήσεις - κάτι που εξάλλου συμβαίνει και στην Υγεία, την Παιδεία και αλλού! Χρήματα δηλαδή μπορούν να διατεθούν για οτιδήποτε άλλο, πλην της πρόσληψης προσωπικού! Γιατί; Διότι οι ευρωπαϊκοί κανονισμοί προβλέπουν πως για να διατεθούν χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ενωση για οποιαδήποτε δράση, θα πρέπει η δράση αυτή πρωτίστως να ενισχύει την επιχειρηματικότητα και να δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για επενδύσεις. Στόχευση δηλαδή είναι κυρίως η υλοποίηση επενδυτικών δραστηριοτήτων και όχι η κάλυψη των αναγκών των λαών της Ευρώπης. (...)
Κάποιοι ισχυρίζονται πως η λύση στην έλλειψη προσωπικού θα έρθει κι αυτή από την ιδιότυπη «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη», μέσω της «μετεγκατάστασης πυροσβεστών» από άλλες ευρωπαϊκές χώρες στην Ελλάδα κατά τις αντιπυρικές περιόδους. Ομως ο Μηχανισμός Πολιτικής Προστασίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που δημιουργήθηκε το 2001 για τέτοιου είδους δράσεις, είναι εθελοντικός και τα μέλη της επιλέγουν αν θα βοηθήσουν άλλα κράτη που έχουν ανάγκη, δίχως όμως να υποχρεούνται να το πράξουν. Δεν έχει εξουσία να λαμβάνει αποφάσεις για την αντιμετώπιση των καταστροφών και χρειάζεται τη συναίνεση των κρατών - μελών για την αγορά των απαραίτητων μέσων. Οι δασικές πυρκαγιές όμως είναι συμβάντα που εξελίσσονται ραγδαία και απαιτούν σημαντική προετοιμασία, πρόληψη και εξοικείωση των ανθρώπων με τον τόπο. Ο τρόπος λειτουργίας του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού περισσότερο μοιάζει με παρηγοριά στον άρρωστο, παρά ως η βοήθεια που θα κάνει τη διαφορά.
Ακόμα ωστόσο και μετά από μια μεγάλη καταστροφή, οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί είναι πολύ επιλεκτικοί στη βοήθεια στους πληγέντες. Τα διάφορα ευρωπαϊκά Ταμεία (Αλληλεγγύης, Περιφερειακής Ανάπτυξης και Συνοχής) δεν καλύπτουν αποζημιώσεις σε νοικοκυριά, επιχειρήσεις ή γεωργούς σε περίπτωση πυρκαγιών ή φονικών πλημμυρών, αφού δεν θεωρούνται «επιλέξιμες δαπάνες». Αντίθετα, χρηματοδοτούνται αφειδώς οι «πράσινες» επενδύσεις και έργα που επιλέγονται με βάση τον υπολογισμό του κόστους σε σχέση με το οικονομικό όφελος! Πόσο αξίζει λοιπόν μια ανθρώπινη ζωή; Πόσο κοστολογούμε τον άνθρωπο; Τι όφελος για την επιχειρηματικότητα έχει η αγάπη του ανθρώπου για τον τόπο του, τους γνωστούς του, η ανάγκη του να νιώσει δημιουργικός;
Στον εργασιακό μου χώρο έχουμε μεγάλη εμπειρία από τον «εκσυγχρονισμό» που έφερε η έντονη πρόσδεση στο «ευρωπαϊκό» όραμα: Χειροτέρευση εργασιακών συνθηκών, μεγάλες προμήθειες υλικού αλλά καθόλου προσωπικού. Μετά από 25 έτη προσανατολισμού στον ευρωπαϊκό τρόπο, έχουμε καταλήξει να εργαζόμαστε πολύ περισσότερο και να αμειβόμαστε πολύ λιγότερο. Οσο κι αν είμαστε όλοι μας πιεσμένοι μέσα στις ανάγκες που τρέχουν γρηγορότερα απ' ό,τι μπορούμε εμείς να τις καλύψουμε, όσο κι αν νιώθουμε ότι ο κόσμος παραείναι μεγάλος και περίπλοκος για να τον κατανοήσουμε ή να τον επηρεάσουμε με τη στάση και τις επιλογές μας, όλοι μας έχουμε πια μαζέψει μεγάλη εμπειρία από την καθημερινότητά μας για το ποιες είναι οι προτεραιότητες αυτής της Ευρώπης και πώς επηρεάζουν τις ζωές μας. Αυτός ο «ευρωπαϊκός τρόπος» είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης του! Ειδικά εμείς οι πυροσβέστες, που έχουμε ορκιστεί να συντρέχουμε τον άνθρωπο στις πιο δύσκολες στιγμές του και που μέσα από τη δουλειά μας έχουμε πολλές φορές νιώσει τι σημαίνει να είσαι «η τελευταία ελπίδα ενός ανθρώπου» κι ωστόσο με μια μικρή σου δράση να κάνεις μια σημαντική διαφορά στη ζωή ενός άλλου. Γι' αυτό όλα τα παραπάνω ζητήματα θα πρέπει να διαμορφώσουν τα κριτήρια ψήφου στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου.