Το επίδικο είναι γνωστό, εντοπισμένο εδώ και καιρό από τα αστικά επιτελεία και επιβεβαιώθηκε πλέον και στις πρόσφατες ευρωεκλογές: Το αστικό πολιτικό σύστημα «κουτσαίνει», το παιχνίδι της δικομματικής εναλλαγής δεν βρίσκει παρτενέρ και η λαϊκή δυσαρέσκεια που εκφράζεται για την κυβέρνηση δεν μεταγγίζεται στον άλλο αστικό πόλο.

Το παλιό χρεοκοπημένο «έργο» της δοκιμασμένης σοσιαλδημοκρατίας δεν κόβει εισιτήρια, η ικανότητά της να εγκλωβίζει λαϊκές δυνάμεις στους στόχους του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ θέλει επειγόντως «φρεσκάρισμα».

Η ανάγκη είναι επείγουσα για το αστικό πολιτικό σύστημα και το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, όπως αναμενόταν, λειτούργησε ως «καταλύτης» για τις διεργασίες και μάλιστα προς όλες τις πλευρές:

-- Για τον ΣΥΡΙΖΑ, με τις «χαμηλές εκλογικές πτήσεις» και τη μικρή απόσταση από το ΠΑΣΟΚ - με τον πρόεδρό του να καλεί σε «προοδευτική συμπόρευση στη Βουλή και έξω από αυτή» το ΠΑΣΟΚ και την Πλεύση Ελευθερίας γύρω από «κοινές προτάσεις» και προτάσσοντας κατά τ' άλλα μια «αυτόνομη» πορεία του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς «συγκολλήσεις κορυφών».

-- Για το ΠΑΣΟΚ, όπου τα αποτελέσματα έφεραν με εμφατικό τρόπο στην επιφάνεια την αμφισβήτηση Ανδρουλάκη από σειρά στελεχών (Γιαννακοπούλου, Κωνσταντινόπουλος, Γερουλάνος, Ν. Παπανδρέου), όπως και σενάρια για ενεργότερο ρόλο του δημάρχου Αθηναίων, Χ. Δούκα (που η εκλογή του συμβόλισε το «αντιδεξιό» μέτωπο ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ κ.τ.λ.). Ο ίδιος ο Ν. Ανδρουλάκης δήλωσε τη βραδιά των εκλογών πως «θα αναλάβω πρωτοβουλίες για να διαμορφώσουμε την εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης». Ενώ δύο μέρες μετά διαψευδόταν (ή καιγόταν) το σενάριο συγκόλλησης των κοινοβουλευτικών ομάδων ΠΑΣΟΚ - Νέας Αριστεράς.

-- Για τη Νέα Αριστερά, στελέχη της οποίας επιβεβαίωναν μέσα στη βδομάδα τους «ανοιχτούς διαύλους» που υπάρχουν με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και τη διαθεσιμότητά τους να συμβάλουν όπως μπορούν στην αναστήλωση της σοσιαλδημοκρατίας.

-- Για το ΜέΡΑ25 που «διάβαζε» το εκλογικό αποτέλεσμα ως απόδειξη πως «ο προοδευτικός κόσμος λαχταρά να ακούσει ότι είναι στα σκαριά μια πλατιά συμμαχία που θα ρίξει τη Νέα Δημοκρατία και θα αναχαιτίσει την επέλαση του νεοφασισμού - κάτι αντίστοιχο του δεύτερου γύρου για τον δήμο Αθηναίων ή ενός Μεγάλου Αντιδεξιού Συνασπισμού όπως το γαλλικό εγχείρημα NUPES», αλλά ότι αυτές οι συμμαχίες «απαιτούν κοινό πρόγραμμα, κοινή ηγεσία και κοινή στάση απέναντι στο μέγα ερώτημα: Αν ρίξουμε τον Μητσοτάκη, θα συγκρουστούμε με τα funds και τους ολιγάρχες;».

Πίσω από τα παραπάνω, πέρα από τους ανταγωνισμούς για το ποιος θα καθίσει στο τιμόνι στο κάρο της σοσιαλδημοκρατίας, προβάλλουν καθαρά τα μεγάλα, βαθύτερα ζόρια με τα οποία είναι αντιμέτωπο το αστικό πολιτικό σύστημα.

Πέρα από την κυβερνητική φθορά όλων των παραπάνω δυνάμεων, αυτά έχουν να κάνουν με την ίδια τη στρατηγική σύμπλευση των αστικών πολιτικών δυνάμεων, αφού η ομοφωνία τους αποτελεί «αναγκαία συνθήκη» για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες (νέα οικονομική κρίση προ των πυλών, προσπάθεια διεξόδου μέσω της πολεμικής οικονομίας, κλιμάκωση του ιμπεριαλιστικού πολέμου και συνολικά των ανταγωνισμών και στο εσωτερικό της ΕΕ).

Αυτήν τη στρατηγική σύγκλιση προσπαθούν να κρύψουν κάτω από ψευτοκαβγάδες και κάλπικες διαχωριστικές γραμμές. Οπως φάνηκε όμως και από τις ευρωεκλογές, το έργο δεν κόβει εισιτήρια. Η λεγόμενη «κεντροαριστερά» δυσκολεύεται πολύ να γίνει υποδοχέας της λαϊκής δυσαρέσκειας και να μετατραπεί σε κυβερνητική εναλλακτική για το κεφάλαιο. Αντίθετα, χάνει εκλογική δύναμη, όπως και η κυβέρνηση της ΝΔ.

Οπως χαρακτηριστικά γραφόταν στον Τύπο την επομένη των εκλογών («Εφημερίδα των Συντακτών»), η συνολική εικόνα και ιδιαίτερα η πολύ μεγάλη αποχή που ακουμπά και τη σοσιαλδημοκρατία, «συνιστά έναν τεκτονικό σεισμό, ανάλογο με αυτόν που το 2012, στην κορύφωση της κρίσης των μνημονίων, προκάλεσε τεράστιες μετακινήσεις ψηφοφόρων που άλλαξαν δραστικά το κομματικό σύστημα. Είμαστε στα πρόθυρα μιας ανάλογης αλλαγής, μόνο που αγνοούμε την κατεύθυνσή της».

Η αγωνία δεν κρύβεται από τα αστικά επιτελεία, εξ ου και οι «ορμήνιες» προς το γκανιάν της σοσιαλδημοκρατίας μέσα στη βδομάδα, όπως αυτή των «Νέων», που έγραφαν πως «λείπουν η σοβαρότητα και ο συντεταγμένος τρόπος που οι ενδιαφερόμενοι θα προσέλθουν και θα ανατάξουν τον όλο πόλο χωρίς κίνδυνο περαιτέρω απαξίωσης ή αφαίμαξης». Οτι απαιτείται να «εκπονηθεί με συμφωνία ένας οδικός χάρτης που στόχο θα έχει την επανισορρόπηση του πολιτικού συστήματος» με «θεσμικότητα, διαβούλευση και κανόνες». Και ότι χρειάζεται «ολική ανάταξη» που «θα πρέπει να συγχρονίζεται με τις κοινωνικές δυναμικές» και όχι «εσωστρέφεια» και «βερμπαλισμούς μικρών εργαστηρίων».

Ενώ και η ΕφΣυν «συμφωνούσε και επαύξανε» ότι «ο δεύτερος πόλος κυβερνητικής εξουσίας και εναλλαγής (...) είναι υπό διαμόρφωση», σημειώνοντας πως οι δυνάμεις ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ - Νέας Αριστεράς και λοιπών «είναι συγγενείς» και πως απαιτείται «διάλογος μεταξύ τους, χωρίς αποκλεισμούς και προαπαιτούμενα για τα προβλήματα και το μέλλον της χώρας» και όχι «ο καθένας να κρύβεται στο καβούκι του», αφού το πιο σπουδαίο δεν είναι το «κομματικό μικρομάγαζο» αλλά οι... λαϊκές ανάγκες.

Τη συγκόλληση «βάσει προτάσεων» προέκρινε και η «Αυγή», λέγοντας ότι «η κοινωνία δεν πρόκειται να ασχοληθεί με οργανωτικά σχήματα αλλά με την ουσία, με την πρόταση που θα είναι ρεαλιστική και η οποία θα αποτελεί την ελπίδα για να βγει από τα αδιέξοδα».

Καμία «λαϊκή ανάγκη» και καμιά «ελπίδα» δεν υπάρχει βέβαια στην ξαναζεσταμένη σούπα αυταπατών περί «φιλολαϊκής» διαχείρισης της ΕΕ και του συστήματος, που την έχει πληρώσει ακριβά πολλές φορές ο λαός. Και τίποτα παραπάνω από μια «ξαναζεσταμένη σούπα» αυταπατών και της λογικής του δήθεν «μικρότερου κακού», που οδηγεί τον λαό από το κακό στο χειρότερο, δεν έχουν να παρουσιάσουν οι δυνάμεις αυτές.

Χαρακτηριστικά είναι τα όσα λένε ήδη και από την πρώτη στιγμή:

-- Καλώντας τον λαό να «κάτσει στα αυγά του» έως το 2027, αναμένοντας την υποτιθέμενη «ελπίδα της εναλλακτικής διακυβέρνησης που ανέτειλε» (Κασσελάκης), την αντιλαϊκή δηλαδή σκυταλοδρομία και την κυβερνητική εναλλαγή, όσο στο ενδιάμεσο εκείνοι θα ψηφίζουν πάνω από το 70% των νομοσχεδίων της ΝΔ και των ευρωενωσιακών Οδηγιών, συνυπογράφοντας τη στρατηγική προς όφελος του κεφαλαίου.

-- Τα «αντι-ακροδεξιά» μέτωπα σοσιαλδημοκρατών και λοιπών προθύμων, που όχι μόνο δεν ανέκοψαν την πορεία της ακροδεξιάς - σάρκα από τη σάρκα του συστήματος - ποτέ και πουθενά, αλλά αποδεδειγμένα της άνοιξαν διάπλατα τον δρόμο, εφαρμόζοντας ως κυβερνήσεις τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική, «ξεπλένοντας» την ακροδεξιά με το άθλιο κατασκεύασμα της ΕΕ περί «δύο άκρων», αλλά και συγκυβερνώντας μαζί της σε μια σειρά από χώρες, όπως και στην Ελλάδα, με το ΠΑΣΟΚ να συγκυβερνά με τον ΛΑ.Ο.Σ. και με τον ΣΥΡΙΖΑ (κι όσους σήμερα βρίσκονται σε Νέα Αριστερά και ΜέΡΑ25) με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ.

-- Την υποτιθέμενη «προοδευτική ατζέντα» που πέρα απ' το «περιτύλιγμα» δεν διαφέρει ούτε στα σημεία από όσα εφαρμόζει η κυβέρνηση της ΝΔ: Από την ακρίβεια και τα μέτρα «στα όρια των δημοσιονομικών αντοχών», την πολιτική της «πράσινης μετάβασης» που τσακίζει τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τις προτάσεις για επέκταση του υπερμνημονίου του Ταμείου Ανάκαμψης με τα δεκάδες αντιλαϊκά προαπαιτούμενα και, βέβαια, την παραπέρα εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Τίποτα δεν έχει να περιμένει ο λαός από όλα τα παραπάνω. Αντίθετα, όπως έδειξαν οι μεγάλοι εργατικοί - λαϊκοί αγώνες του προηγούμενου διαστήματος και ως έναν βαθμό οι πρόσφατες εκλογές, ο λαός έχει τη δύναμη, με ισχυρό ΚΚΕ, να «καίει» τα αντιλαϊκά σενάρια που μαγειρεύουν πίσω από τις κλειστές πόρτες για την αναστήλωση της σάπιας σοσιαλδημοκρατίας και συνολικά για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, να μεγαλώνει τα «μπερδέματα» και τις δυσκολίες τους, να βάζει δύσκολα στην αντιλαϊκή «σταθερότητα».

Ο λαός εξάλλου δεν έχει ανάγκη από νέες παγίδες εγκλωβισμού, αλλά από στήριγμα στον δικό του αγώνα, που χρειάζεται τώρα να δυναμώσει απέναντι σε όλους αυτούς, για να δυναμώνει η προοπτική μιας πραγματικά φιλολαϊκής ανατροπής: Τέτοια δύναμη είναι το ΚΚΕ, και γι' αυτό οι εργαζόμενοι, συνολικά τα λαϊκά στρώματα έχουν κάθε λόγο να χαμογελούν με την ενίσχυσή του την περασμένη Κυριακή!