«Πρέπει να λάβουμε τολμηρές αποφάσεις», καθώς «μπορούμε να καταλήξουμε σε μια διαφορετική κατάσταση, έναν συμβιβασμό για όλους (...) δεν είναι το διεθνές δίκαιο που επικρατεί στις αποφάσεις». Η αποστροφή αυτή του Κύπριου Προέδρου Νίκου Χριστοδουλίδη, με φόντο τη συμπλήρωση φέτος 50 χρόνων από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, δίνει το «στίγμα» των όσων δρομολογούνται (και) στο Κυπριακό, καθώς αναζωπυρώνονται διεργασίες γύρω από μια πιθανή επανέναρξη των συνομιλιών, με φόντο τον νέο πόλεμο στη Μέση Ανατολή, την όξυνση της κόντρας ανάμεσα στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο και το υπό διαμόρφωση ευρασιατικό, όπως και τα επενδυτικά σχέδια για την περιοχή.

Εξηγώντας μάλιστα ότι χρειάζεται «ρεαλισμός», ο Κύπριος Πρόεδρος ανέφερε ότι «στις ομιλίες και τα μνημόσυνα που πάω, ετοιμάζονται προσχέδια ομιλιών και πολύ φυσιολογικά περιλαμβάνουν αυτό το "δίκαιη λύση του Κυπριακού". Και πάντα το διαγράφω και βάζω "βιώσιμη και λειτουργική λύση"». Προσθέτοντας ότι δεν είναι «καθόλου ρεαλιστική» η «κατεύθυνση που είχαμε όλοι μετά την εισβολή ότι η λύση προϋποθέτει αποχώρηση όλων των τουρκικών στρατευμάτων, επιστροφή όλων των προσφύγων, αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και επιστροφή στην προ του '74 κατάσταση», επισήμανε ότι «σήμερα έχουμε την πολυτέλεια των 50 χρόνων, βλέπουμε με πιο καθαρή ματιά...».

«Να μετατρέψουμε τον θυμό και τη θλίψη μας σε ρεαλιστική ενέργεια», καλούσε από τις εκδηλώσεις για τη μαύρη επέτειο και ο Ελληνας πρωθυπουργός, επισημαίνοντας κι αυτός πως «κάθε λύση, άλλωστε, το ξέρουμε, προϋποθέτει και γενναίες και τολμηρές αποφάσεις», ενώ πρόσθετε πως «Αθήνα και Λευκωσία απορρίπτουμε το χρεοκοπημένο δόγμα ότι η ακινησία παράγει κίνηση», αλλά και ότι «η ελληνοτουρκική προσέγγιση βοηθάει και στην πρόοδο του Κυπριακού».

Και βέβαια, όλα τα παραπάνω αποκτούν κι άλλο νόημα όταν λέγονται με φόντο την επίδειξη δύναμης της Τουρκίας στα Κατεχόμενα, όπου στις προκλητικές φιέστες του ψευδοκράτους συμμετείχαν δεκάδες τουρκικά πολεμικά πλοία, κατά τον Ερντογάν «επίδειξη ενίσχυσης» της θέσης ότι «κανείς δεν μπορεί να τολμήσει να παρουσιάσει τους Τουρκοκύπριους ως μειονότητα στο νησί». Ενώ την ίδια ώρα ο Τούρκος Πρόεδρος σημείωνε ότι είπε στον Κυρ. Μητσοτάκη πως «εμείς θα είμαστε στη Βόρεια Κύπρο στις 20 Ιουλίου και εσείς θα είστε στον Νότο, υποθέτω ότι δεν θα μας πειράξετε από εκεί. Είπε ότι δεν θα το κάνει».

Τα παζάρια, όπως όλα δείχνουν, «τρέχουν» δημόσια και μη, με «κινητήρα» και τη βιασύνη για την ενίσχυση του αμερικανοΝΑΤΟικού «αποτυπώματος» στο νησί, που τα τελευταία χρόνια αποτυπώνεται σε πολύ συγκεκριμένες εξελίξεις στην Κύπρο:

• Αρση του αμερικανικού εμπάργκο όπλων που είχε επιβληθεί τη δεκαετία του 1980.
• «Πάγωμα» στην πράξη συμφωνιών για ειδικούς όρους ελλιμενισμού ρωσικών πλοίων σε κυπριακά λιμάνια.
• Εναρξη λειτουργίας του αμερικανικού «Περιφερειακού Κέντρου Εκπαίδευσης σε θέματα Ασφάλειας CYCLOPS» (Cyprus Center for Land, Open Seas and Port Security) με αντικείμενο και την «οικοδόμηση ανθεκτικότητας στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου».
• Συμμετοχή στην επιχείρηση «Αμάλθεια», που έφερε πολεμικά πλοία στη Λάρνακα στο όνομα της λειτουργίας «ανθρωπιστικού διαδρόμου» προς τη Γάζα.
• Συγκρότηση «Στρατηγικού Διαλόγου» Λευκωσίας - Ουάσιγκτον (με την πρώτη να είναι από τις ελάχιστες τέτοιες περιπτώσεις που δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ), ενώ τους τελευταίους μήνες «φουντώνει» ξανά η συζήτηση και για το πώς θα βρεθούν οι «κατάλληλες συνθήκες» ακόμα και για αίτηση ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, όταν θα έχουν αρθεί οι «επιφυλάξεις» της Αγκυρας, που σήμερα δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία ούτε καν ως ανεξάρτητο κράτος.

Η Αμερικανίδα πρέσβειρα, Τζούλι Φίσερ, στην εκδήλωση που οργάνωσε φέτος στη Λευκωσία για την «Ημέρα της Ανεξαρτησίας» των ΗΠΑ (4η Ιούλη), τόνισε πως η παρουσία των αμερικανικών εταιρειών στην Κύπρο, «είτε είναι εδώ για δεκαετίες είτε μόνο λίγα χρόνια, είναι ορατή απόδειξη» για τις «δυνατότητες της Κύπρου». Χαρακτηρίζοντας τον «Στρατηγικό Διάλογο» ΗΠΑ - Κύπρου «ακόμα μία απόδειξη ότι η Κύπρος αποτελεί πολύτιμο εταίρο για τη χώρα μου», επισήμανε ότι η Κύπρος «τη χρονιά που πέρασε, διαδραμάτισε κρίσιμο, σταθεροποιητικό ρόλο σε μια ταραγμένη περιοχή. Παρείχε μια κρίσιμη πλατφόρμα για πολιτική, οικονομική, ανθρωπιστική και στρατιωτική προσέγγιση στο σταυροδρόμι που ενώνεται η Ευρώπη με τη Μέση Ανατολή».

Δεν παρέλειψε δε να παινέψει ειδικά τις παρεμβάσεις για την «ακεραιότητα του τραπεζικού συστήματος» της Κύπρου, που χαρακτήρισε «ισχυρή απόδειξη της αποφασιστικής ευθυγράμμισής της με τη διατλαντική συναίνεση», αφού «μειώνουν την ικανότητα του Κρεμλίνου να χρηματοδοτεί και να τροφοδοτεί τον άδικο και βάναυσο πόλεμό του στην Ουκρανία».

Αυτό είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο ξαναθερμαίνονται οι μηχανές για τη διευθέτηση του Κυπριακού. Ενα πλαίσιο που «φωτίζεται» καλύτερα αν θυμηθούμε ποιο είναι το σημείο από το οποίο όλοι λένε ότι πρέπει «να συνεχίσουμε τις συνομιλίες», κλίνοντας σε όλες τις πτώσεις την «αξία του διαλόγου» - ενός διαλόγου κομμένου και ραμμένου στα μέτρα των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Αυτό δεν είναι άλλο από το περίφημο «πλαίσιο Γκουτέρες», με τον Κύπριο Πρόεδρο να λέει πως «ο γγ του ΟΗΕ, ο κ. Γκουτέρες, στο Κραν Μοντανά, μέσα σε ένα πρωινό κατάλαβε την ουσία του Κυπριακού. Και παρουσίασε το πλαίσιο Γκουτέρες. (...) Και θεωρώ ότι πρέπει να το αξιοποιήσουμε».

Το περίφημο «πλαίσιο Γκουτέρες», που όλο και περισσότεροι αρχίζουν να θυμούνται και να εξυμνούν πάλι, δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να προσφέρει «εναλλακτικές» διαιώνισης της κατοχής και αξιοποίησης της Κύπρου για τα ευρωατλαντικά σχέδια.

Θυμίζουμε πως σύμφωνα με όσα διέρρεαν τις μέρες της Διάσκεψης στο Κραν Μοντανά της Ελβετίας (28 Ιούνη - 7 Ιούλη 2017), το «πλαίσιο Γκουτέρες» περιελάμβανε μεταξύ άλλων «αντικατάσταση» του σημερινού συστήματος ασφάλειας με νέο «μηχανισμό εφαρμογής» της όποιας συμφωνίας θα προέκυπτε, ο οποίος «θα εμπλέκει και κάτι εκτός Κύπρου», ενώ είχε προταθεί μεταξύ άλλων και η συμμετοχή Τούρκων σε πολυεθνική αστυνομική δύναμη ή στρατιωτική δύναμη.

Την ίδια στιγμή, στο φλέγον θέμα του Περιουσιακού - άμεσα συνδεδεμένο με την αξιοποίηση μιας σειράς φιλέτων στο νησί και όχι μόνο - συζητιούνταν μια σειρά «διευκολύνσεις» για Τούρκους υπηκόους και τουρκικά εμπορεύματα, ενώ η (τότε) ελληνική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είχε καταθέσει πρόταση για να φτιαχτεί ένα «Τριμερές Σύμφωνο Φιλίας» (Ελλάδας - Τουρκίας - Κύπρου), συμπληρώνοντας ότι αυτό θα αφορά «σε ένα εύρος θεμάτων, όπως μετανάστευση, απειλές από τρομοκρατία, φυσικές καταστροφές κ.ά.». Χαρακτηρίζοντας δε «αναχρονιστικό» το σημερινό «σύστημα εγγυήσεων», αντιπρότεινε ακόμα τη δημιουργία «μηχανισμού επιτήρησης της εφαρμογής» της όποιας συμφωνίας προέκυπτε, που θα αποτελείται από μια «Διεθνή Ομάδα δημοκρατικών κρατών»...

Αυτά λοιπόν παρουσιάζουν ως «βάση» για την επανέναρξη των συνομιλιών οι κυβερνήσεις Κύπρου και Ελλάδας, επιβεβαιώνοντας πως ανεξάρτητα από το αν θα ξεκινήσει νέος γύρος επαφών αλλά και το αποτέλεσμα που αυτός θα έχει, ο άξονας της «λύσης του Κυπριακού» δεν είναι το δικαίωμα των Κυπρίων, όλων, να έχουν ένα κράτος αληθινά ανεξάρτητο, ενιαίο, με μία και μόνη κυριαρχία και διεθνή προσωπικότητα, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες, όπου κουμάντο θα κάνει ο λαός του, αλλά τα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και κεφαλαίου που οδηγούν σε νέες τραγωδίες τους λαούς της περιοχής.