Συνεχίζεται η ενδοαστική αντιπαράθεση στη Βενεζουέλα για τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών της 28ης Ιούλη, ενώ την Παρασκευή το απόγευμα (βράδυ ώρα Ελλάδας), 5 μέρες μετά, δόθηκε από την Εθνική Εκλογική Επιτροπή η σχεδόν τελική κατάταξη, σε ποσοστό 96,8% της καταμέτρησης.

Σύμφωνα με αυτή και με συμμετοχή 60%, ο σοσιαλδημοκράτης νυν Πρόεδρος, Νικολάς Μαδούρο, υποψήφιος του «Μεγάλου Πατριωτικού Πόλου», επανεξελέγη με 6.408.844 ψήφους, με 51,95% και ακολουθεί ο υποψήφιος της φιλοδυτικής αντιπολίτευσης «Ενιαία Πλατφόρμα», Εντμούντο Γκονζάλες, με 5.326.104 ψήφους και 43,18%. Ακολουθούν άλλοι υποψήφιοι με ποσοστά από 1,24% έως 0,16%.

Την ίδια ώρα συνεχίζεται η προκλητική προσπάθεια των ΗΠΑ και της ΕΕ να επέμβουν ανοιχτά στις εξελίξεις, σε βάρος του λαού της Βενεζουέλας , του μόνου αρμόδιου να αποφασίσει γι' αυτές στη χώρα του. Ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, Αντονι Μπλίνκεν, βγήκε επίσημα και αναγνώρισε τον Γκονζάλες ως εκλεγμένο Πρόεδρο, ενώ ο επικεφαλής της διπλωματίας της ΕΕ, Χοσέ Μπορέλ, δήλωσε ότι «ελλείψει στοιχείων που να τα υποστηρίζουν, τα αποτελέσματα που ανακοινώθηκαν στις 2 Αυγούστου από το Εθνικό Εκλογικό Συμβούλιο (CNE) δεν μπορούν να αναγνωριστούν», καλώντας να υπάρξει «ανεξάρτητη επαλήθευσή τους από διεθνή οντότητα με κύρος».

Επίσης, σπεύδει να ισχυριστεί ότι «αντίτυπα των καταμετρήσεων που δημοσιοποιήθηκαν από την αντιπολίτευση και εξετάστηκαν από ανεξάρτητους οργανισμούς υποδεικνύουν ότι ο Εντμούντο Γκονζάλες Ουρούτια μοιάζει να ήταν ο νικητής των προεδρικών εκλογών με μεγάλη πλειοψηφία».

Τις προηγούμενες μέρες είχαν σημειωθεί βιαιοπραγίες σε διαδηλώσεις από πυρήνες της φιλοδυτικής αντιπολίτευσης και συγκεντρώσεις υποστήριξης του Ν. Μαδούρο, ενώ την Κυριακή ο Μαδούρο κατήγγειλε «φασιστικό κυβερνο-πραξικόπημα», εννοώντας «σαμποτάζ στην εκλογική διαδικασία και στη μετάδοση των αποτελεσμάτων από κυβερνοεπιθέσεις από το εξωτερικό, όπως και τη στήριξη πυρήνων στο εσωτερικό για αποσταθεροποίηση».

Στην ενδοαστική σύγκρουση στη Βενεζουέλα εκφράζεται και ο σφοδρός ανταγωνισμός ανάμεσα στο ευρωατλαντικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο που στηρίζει τη φιλοδυτική αντιπολίτευση, και στη Ρωσία και την Κίνα, που αναγνώρισαν το αποτέλεσμα και την επανεκλογή Μαδούρο.

Σε αυτές τις σύνθετες συνθήκες με επιστολή του στα Κομμουνιστικά Κόμματα το ΚΚ Βενεζουέλας σημειώνει ανάμεσα σε άλλα:

«Οπως έχουμε υπερασπιστεί από το 16ο Εθνικό μας Συνέδριο, κανένα από τα κόμματα που εκπροσωπούν τις δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις της αστικής τάξης δεν αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα και τις προσδοκίες της εργατικής τάξης της Βενεζουέλας ».

Και προσθέτει:

«Η κατάσταση στη χώρα είναι πολύ περίπλοκη. Η πολιτική διαμάχη μεταξύ των δύο ηγεμονικών μπλοκ της αστικής τάξης της χώρας τείνει να ενταθεί, ως αποτέλεσμα των αδυναμιών της διαδικασίας των προεδρικών εκλογών της 28ης Ιούλη. Από τη μία πλευρά, η φράξια της αστικής τάξης που έχει τον πολιτικό της εκπρόσωπο στο κυβερνών κόμμα, το Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα Βενεζουέλας (PSUV), προσκολλάται στον πολιτικό έλεγχο του κράτους, καταφεύγοντας ακόμη και σε εκλογική νοθεία, και από την άλλη πλευρά, τα κόμματα της παραδοσιακής αστικής τάξης, τα οποία είναι συγκεντρωμένα στη συμμαχία της Ενωτικής Πλατφόρμας, επαναφέρουν την ατζέντα της επέμβασης από το εξωτερικό».

Ακόμα αναφέρει:

«Η τρέχουσα πολιτική κρίση είναι μια βίαιη εκδήλωση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της ιστορικής διαμάχης μεταξύ των τμημάτων της εθνικής και της παγκόσμιας αστικής τάξης για τον έλεγχο των κερδών του πετρελαίου της Βενεζουέλας .

Από το Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας (PCV) υποστηρίζουμε τη στρατηγική γραμμή της οικοδόμησης μιας εργατικής και λαϊκής εναλλακτικής λύσης απέναντι στους δύο πόλους της αστικής τάξης, και ταυτόχρονα της καταπολέμησης και της ήττας της τάσης προς την εδραίωση πολιτικών μορφών αυταρχικής διαχείρισης, προς την οποία οι δυνάμεις του κεφαλαίου προχωρούν επικίνδυνα στο πλαίσιο της οξείας κρίσης. Το να επιτραπεί σε μία από τις δύο παρατάξεις της αστικής τάξης να επιβληθεί μέσω εκλογικής απάτης ή πραξικοπήματος είναι ένα βήμα προς την εδραίωση ενός αυταρχικού καθεστώτος προσαρμοσμένου στην επίθεση του κεφαλαίου εναντίον των εργαζομένων της Βενεζουέλας ».

Για την κυβέρνηση Μαδούρο σημειώνει ότι υλοποιεί επιθετική αντιλαϊκή και αντεργατική πολιτική αναφέροντας:

«Αυτή η κυβέρνηση έχει χρησιμοποιήσει πολύ αποτελεσματικά όλο τον έλεγχο που ασκεί σε ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου και να φορτώσει στους ώμους της εργατικής τάξης τις ολέθριες συνέπειες της κρίσης και των εγκληματικών ιμπεριαλιστικών κυρώσεων».