Οι περισσότεροι κάτοικοι, παίρνοντας την ανακοίνωση της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ και στη συζήτηση που ακολουθούσε, εξέφραζαν το ότι για πολλοστή φορά βρέθηκαν απροστάτευτοι, καθώς βλέπουν ένα επιλεκτικά «ανίκανο» κράτος με συνέχεια να μην εξασφαλίζει τις απαραίτητες υποδομές και μέσα για την πρόληψη από τις πυρκαγιές και την προστασία του δασικού πλούτου. Οπως περιέγραφαν, και στην περιοχή τους αυτό που κυριάρχησε την ώρα της πύρινης κόλασης ήταν η περιορισμένη παρουσία πυροσβεστικών δυνάμεων και η μεγάλη και πιεστική παρουσία της αστυνομίας, που μετά το γνωστό μήνυμα του 112 έδιωχνε τον κόσμο ...κι ας καεί το σύμπαν.
Λίγο πιο κάτω ο Μιχάλης Τσούρτης, συνταξιούχος επιπλοποιός, μας δείχνει ότι η φωτιά έφτασε στο σπιτικό του. Εκεί βλέπουμε δύο σημάδια, πράσινο και κόκκινο. Το πρώτο αφορά το κυρίως σπίτι, το οποίο σώθηκε χάρη στην προσπάθεια του κυρίου Μιχάλη, των παιδιών του και γειτόνων, που προσπάθησαν με τα λάστιχα - τα οποία είχαν ελάχιστη πίεση - και με τη βοήθεια εθελοντών, και το δεύτερο την κατεστραμμένη αποθήκη. «Το σπίτι, αν και μαύρισε από τους καπνούς, σώθηκε, με σημαντικές ζημιές, αλλά η αποθήκη στο κάτω μέρος καταστράφηκε ολοσχερώς. Εμείς το παλέψαμε έως τα ξημερώματα της Δευτέρας με το ελάχιστο νερό που είχαμε, η φωτιά στην κυριολεξία μπουμπούνιζε, και τότε φύγαμε. Από το βράδυ της Κυριακής μέχρι το πρωινό της Δευτέρας δεν είδαμε ούτε ένα πυροσβεστικό, το πρώτο ελικόπτερο ήρθε τη Δευτέρα, μετά», μας λέει με οργή. Η γυναίκα του Μιχάλη, η Σοφία, εκφράζει την αγανάκτησή της για το ότι το βράδυ της πύρινης κόλασης διαπίστωσε την πλήρη αδιαφορία του κρατικού μηχανισμού. «Το μόνο που ήθελαν ήταν να μας διώξουν, για να μην έχουν κόστος από τυχόν απώλειες, αλλά από εκεί και πέρα τίποτα. Και οι εκκλήσεις που έκανα να πάνε στη γειτονιά μας δεν εισακούστηκαν. Καλά που έμειναν πίσω ο σύζυγος και γείτονες και σώσανε ό,τι σώσανε», αναφέρει και προσθέτει: «Επειδή στα 26 μου ήρθα από την Πολωνία, από γονείς πολιτικούς πρόσφυγες, βλέπω την τεράστια διαφορά στις υποδομές, σε δασοπροστασία και πυρόσβεση. Εκεί το κριτήριο ήταν το συμφέρον του λαού, και όχι αυτό το χάλι που ζούμε εδώ».
Καθ' όλη τη διάρκεια της επίσκεψής μας στην περιοχή, η πλειοψηφία δήλωσε ότι «πρέπει κάτι να κάνουμε, δεν μπορεί να επαναλαμβάνεται η ίδια κατάσταση και η ζωή να υποβαθμίζεται συνεχώς, αφού καταστρέφονται ό,τι πνεύμονες πρασίνου έχουν μείνει». Το κάλεσμα των κομμουνιστών αυτό ακριβώς υπογραμμίζει, την ανάγκη οργάνωσης και συλλογικής διεκδίκησης για αποκατάσταση της περιοχής, αλλά και για να χτυπηθούν οι αιτίες αυτής της βάρβαρης ταξικής πολιτικής, που το καλοκαίρι μάς καίει και τον χειμώνα μάς πνίγει.