Ραντεβού στο Στέκι Πολιτισμού για την εξαιρετική εικαστική έκθεση και τις εκδηλώσεις του!
Η ταινία αποτυπώνει την πορεία της Λι Μίλερ από μοντέλο του φωτογράφου Μαν Ρέι σε μια απ' τις σημαντικότερες ανταποκρίτριες και φωτογράφους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Χάρη στο μοναδικό ταλέντο και στο αχαλίνωτο πείσμα της κατάφερε να απαθανατίσει μερικές αξέχαστες εικόνες, μεταξύ των οποίων και μία φωτογραφία της ίδιας στο μπάνιο του Χίτλερ.
Η φωτογράφος Λι Μίλερ θα άξιζε το δικό της αφιέρωμα στις σελίδες μας γιατί συγκαταλέγεται στις σπουδαιότερες γυναίκες φωτογράφους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η απελευθέρωση του Παρισιού, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης Μπούχενβαλτ και Νταχάου, οι βομβαρδισμοί του Λονδίνου, το σπίτι του Χίτλερ τις μέρες της αυτοκτονίας του είναι μερικές μόνο από τις σπουδαίες στιγμές που κατέγραψε ο φακός της. Η ταινία αξίζει τον κόπο αφού αναφέρεται σε εκείνο κυρίως το διάστημα, της πολεμικής ανταπόκρισης της Μίλερ στη βρετανική «Vogue».
Ομως, η Μίλερ ήταν πολύ περισσότερα από αυτό. Ηταν σύντροφος και μούσα του Μαν Ρέι στη φωτογραφία. Ενώ ξεκίνησε από μαθήτριά του, ήταν τόσο ταλαντούχα που συχνά μπέρδευαν τις φωτογραφίες των δύο καλλιτεχνών. Εζησε ανάμεσα στους σουρεαλιστές στο Παρίσι, ανάμεσα στους Πικάσο, Ελιάρ, Ερνστ και Κοκτό. Ευτυχώς ένα κομμάτι αυτής της ζωής περιγράφεται αλλά όχι με τη σοβαρότητα που του αρμόζει. Περιγράφεται κυρίως για να δείξει την μποέμικη ζωή της. Εκείνοι οι άνθρωποι όμως εκείνη την εποχή δεν ήταν απλά μποέμ, ήταν πολλά παραπάνω...
Η Κέιτ Γουίνσλετ όχι μόνο πρωταγωνιστεί υπέροχα αλλά είναι και παραγωγός της ταινίας. Μια απίστευτα συγκινητική στιγμή είναι όταν ένα αεροπλάνο πετάει από ψηλά το ποίημα του Ελιάρ, «Ελευθερία»... Πάνω στα τετράδια του σχολείου / Στα θρανία μου και τα δένδρα / Πάνω στην άμμο και το χιόνι / Γράφω τ' όνομά σου / Πάνω σ' όλες τις διαβασμένες σελίδες / Πάνω σ' όλες τις λευκές σελίδες / Στην πέτρα το αίμα το χαρτί τη στάχτη / Γράφω τ' όνομά σου...
Είναι μια εξαιρετική επιλογή γι' αυτήν τη βδομάδα.
Μια τυχαία ανακάλυψη στο Νοσοκομείο «Σωτηρία» αποκαλύπτει ένα προσωπικό και συλλογικό τραύμα: Μικρές βαλίτσες εκατοντάδων ασθενών, που νοσηλεύτηκαν και πέθαναν από φυματίωση μεταξύ 1945 και 1975. Για πρώτη φορά μετά από ογδόντα χρόνια, μια άγνωστη ιστορία πόνου και τραύματος, αλλά και αγάπης, ελπίδας και σθένους στη μεταπολεμική Ελλάδα, έρχεται στο φως. Το ντοκιμαντέρ της Μαριάννας Οικονόμου ερευνά την ιστορία κάποιων εκ των ασθενών που νοσηλεύτηκαν στο σανατόριο «Σωτηρία» μέσα από τα γράμματα και τις φωτογραφίες τους. Συγκλονιστικό είναι ότι αρκετοί από αυτούς θάφτηκαν σε ομαδικούς τάφους μακριά από τον τόπο τους...
Οι Αζήτητοι έμειναν κρυμμένοι όσο ζούσαν γιατί η κοινωνία δεν άντεχε το στίγμα του «φθισικού», ήταν ντροπή και φόβος να έχει κάποιος φυματίωση. Πολλές οικογένειες έκρυβαν ακόμα και μέσα στην ίδια την οικογένεια την αλήθεια. Μέσα από τρεις κύριες ιστορίες ασθενών, οι οποίες αποτελούν τον κορμό του ντοκιμαντέρ, συνειδητοποιούμε την απελπισία και τη μοναξιά, τη σπάνια επαφή των ασθενών με τον έξω κόσμο η οποία περιορίζεται σε γράμματα. Είναι συγκλονιστικό ότι οι απόγονοι των ασθενών σχεδόν δεν γνώριζαν ποιοι ήταν οι άνθρωποί τους και τους ανακαλύπτουν μετά από τόσα χρόνια...
Η Οικονόμου έχει κάνει ένα ντοκιμαντέρ παρατήρησης στηριγμένο στο τυχαίο γεγονός της ανακάλυψης των ντοκουμέντων όταν κατέρρευσε ένας τοίχος του νοσοκομείου... Μέσα από τις ιστορίες της καταφέρνει να μας συγκινήσει. Αν μας λείπει κάτι από την αφήγησή της, είναι το έναυσμα να ψάξουμε παραπάνω, αφού όσο σπουδαίες κι αν είναι οι μαρτυρίες που καταγράφει είναι ουσιαστικά λιγοστές εικόνες ενός πολύ μεγαλύτερου κάδρου, της ιστορίας του Νοσοκομείου «Σωτηρία», άμεσα συνδεδεμένης με τους μεγάλους αγώνες του λαού μας...
Ο Αργύρης, ένας ντροπαλός 19χρονος, γνωρίζει την Μαίρη, μία κοπέλα τελείως έξω από τα κυβικά του. Της ζητά δειλά να βγουν και, προς μεγάλη του έκπληξη, εκείνη τον καλεί αμέσως για ένα τριήμερο στο εξοχικό των γονιών της. Οι γονείς της, σύντομα του εκμυστηρεύονται ότι η κόρη τους αντιμετωπίζει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και ότι προκειμένου να βεβαιωθούν πως ο Αργύρης είναι το κατάλληλο ταίρι γι' αυτήν, θα πρέπει να τον υποβάλουν σε κάποια τεστ συμπεριφοράς.
Αλλη μια ταινία που κρίνει με τον γνωστό μεταμοντέρνο τρόπο την αγία ελληνική οικογένεια. Συνολικά πολλές πτυχές του σεναρίου της θυμίζουν κάτι, έχουν κάτι γνώριμο, κάτι που έχουμε δει και ξαναδεί. Αυτήν τη φορά το καινοτόμο είναι ότι αναφέρεται στα πειράματα των συμπεριφοριστών στις ΗΠΑ και φτιάχνει μια νοσηρή ατμόσφαιρα αναγωγής σε εκείνη την περίοδο. Το μόνο που είναι απρόσμενο είναι το τέλος της...
Στη «Ληστεία του Βερολίνου» του Τόμας Αρσλαν προσπαθήσαμε πολύ να καταλάβουμε τον λόγο να δείξει κανείς για άλλη μια φορά ότι οι μικροεγκληματίες δεν έχουν μπέσα και αλληλομαχαιρώνονται για τη λεία αλλά δεν τα καταφέραμε... Η «Υπνοθεραπεία» του Ερνστ Ντε Γκιρ δεν κατάφερε να μας συναρπάσει αν και έχει ενδιαφέρον θέμα. Αναφέρεται στο πώς λειτουργεί ένας άνθρωπος χωρίς να υπολογίζει τις κοινωνικές συμβάσεις, όμως αντιμετωπίζει το ζήτημα με μια κάποια αφέλεια... Η «Πλεξούδα» της Λετίσια Κολομπάνι είναι από εκείνα τα μπεστ σέλερ που βάζουν στο ίδιο ζύγι τις ιστορίες 3 γυναικών διαφορετικής κοινωνικής τάξης, διαφορετικών σημείων του πλανήτη, προσπαθώντας να μας πείσουν ότι όλες υποφέρουν το ίδιο... Βεβαίως στον θάνατο είμαστε όλοι ίσοι, στη ζωή τι γίνεται... Το «Sex - Οσα Λένε οι Αντρες Μεταξύ τους» του Νταγκ Γιόχαν Χάουγκερουντ είναι μια ατέρμονη κουβέντα γύρω από την αντρική σεξουαλικότητα, με βάση μια παρασπονδία εντός εισαγωγικών ενός εκ των πρωταγωνιστών... Αυτήν τη βδομάδα κυκλοφορούν οι επανεκδόσεις «Ο Ανθρωπος με το Χρυσό Χέρι» του Οτο Πρέμινγκερ από κλασικό σινεμά του '50, μια ταινία με έντονα κοινωνικά χαρακτηριστικά, και το «Ανοιξε τα Μάτια» του Αλεχάνδρο Αμενάμπαρ, ένα θρίλερ αξιώσεων...