Μπροστά από το Στέκι των νέων στρατευμένων, λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει η συζήτηση περνά από μπροστά ένα κοριτσάκι που περπατάει, κρατώντας από το χέρι την μητέρα του. Κοντοστέκεται, τραβάει με το ένα χέρι το χέρι της μητέρας της και με το άλλο δείχνει προς τους φαντάρους που κάθονται μπροστά φορώντας τις στολές τους. «Μαμά, τι είναι αυτοί;», την ρωτάει με απορία. «Στρατιώτες». «Και τι κάνουν εδώ οι στρατιώτες;». Η μητέρα του κοριτσιού αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι ώρα για άλλες μονολεκτικές απαντήσεις και σκύβει στο ύψος του κεφαλιού της κόρης της. «Θυμάσαι που λέγαμε για τους πολέμους που σκοτώνονται παιδάκια; Αυτά τα παιδιά είναι στρατιώτες που δεν θέλουν να πολεμήσουν σε τέτοιους πολέμους. Γι' αυτό είναι εδώ». Το κοριτσάκι κοιτάζει την μητέρα του και μετά τους φαντάρους. Για την ώρα, η παιδική περιέργεια καλύφθηκε. Μέχρι την επόμενη στάση. Χαμογελάει και τραβάει το χέρι της μητέρας του για να συνεχίσουν τη βόλτα τους στο Φεστιβάλ.