Μια «βουτιά» στην 50χρονη ιστορία του Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή» κάνουν οι επισκέπτες της Κεντρικής Εκθεσης που όπως κάθε χρόνο βρίσκεται στην «καρδιά» του χώρου. Ετσι, φέτος που γιορτάζουμε τα 50 χρόνια του Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή» η έκθεση είναι αφιερωμένη στον ίδιο τον θεσμό. Μέσα από την έκθεση αποτυπώνονται η πορεία και η εξέλιξη του Φεστιβάλ, η Ιστορία της ΚΝΕ και του ΚΚΕ τα τελευταία 50 χρόνια, η Ιστορία του εργατικού και λαϊκού κινήματος στη χώρα μας.

Δούλεψαν πολλοί και πολύ για να στηθεί η Κεντρική Εκθεση του Φεστιβάλ. Κόπηκαν οι «ξύλινες» φιγούρες των συντρόφων που στήνουν το Φεστιβάλ και τοποθετήθηκαν στις... σκαλωσιές τους. Με τον ίδιο τρόπο «ζωντανεύουν» οι καλλιτεχνικοί τιτάνες που «δέθηκαν» με το Φεστιβάλ. Φτιάχτηκαν τούνελ, μακέτες και το τυπογραφείο του «Οδηγητή». Ετοιμάστηκαν video και «ξοδεύτηκαν» ώρες πολλές για να βρεθούν οι φωτογραφίες που θα μπορεί ο καθένας να «βρει» τον εαυτό του αλλά και να ανακαλύψει μια μοναδική ιστορία.

Οπως είναι λογικό, λοιπόν, η περιήγηση στην έκθεση δίνει μοναδικές στιγμές.

Κεντρίζουν το ενδιαφέρον οι εικόνες από την αντιιμπεριαλιστική δράση της ΚΝΕ και του Κόμματος διαχρονικά, και μεγάλες στιγμές που αποτυπώνονται με πρόσωπα καλλιτεχνών, με τα μαζικά Φεστιβάλ στο Πάρκο Τρίτση. Πολλοί είναι αυτοί που στέκονται στο οπτικοακουστικό υλικό για το 36ο Φεστιβάλ, στο 39ο Φεστιβάλ οργίζονται ενθυμούμενοι τη σιγή για τον Παύλο Φύσσα, ανατριχιάζουν με τη φωτογραφία από το Φεστιβάλ της πανδημίας.

Ολες τις μέρες πραγματοποιούνται οργανωμένες ξεναγήσεις στην έκθεση με συνεχή ροή πλήθους κόσμου, πολλών γκρουπ με άτομα όλων των ηλικιών. Κάποιοι θυμούνται, κάποιοι μαθαίνουν, όλοι όμως παίρνουν δύναμη. Ενας κύριος, γκριζομάλλης πια, στέκεται συγκινημένος μπροστά από τις φωτογραφίες των πρώτων Φεστιβάλ μετά την αντεπανάσταση. Ηταν εκεί, έδινε τις μάχες του για να μείνει το Κόμμα όρθιο. «Εννοείται ήμουν και σε εκείνα τα Φεστιβάλ, ήταν κι αυτή μια μάχη που την κερδίσαμε!», λέει περήφανος. Γυρίζει στη συντρόφισσα ξεναγό και κάνει ευγενική υπόδειξη: «Για το 1992 να τους λες, ήταν Φεστιβάλ - κόμβος».

Και στο τέλος της έκθεσης μια υπόσχεση. Κάποτε βουβή, κάποτε πιο δυνατή: Συνεχίζουμε...