Η ιστορία της θεατρικής ομάδας της ΚΝΕ είναι μια από εκείνες τις κόκκινες γραμμές που διατρέχουν την ιστορία του Φεστιβάλ μας. Μια από εκείνες τις κόκκινες γραμμές που συνδέουν χωρίς διακοπή το 1ο με το 50ό Φεστιβάλ. Ηδη από το πρώτο Φεστιβάλ δημιουργήθηκε ένας ερασιτεχνικός θίασος αποτελούμενος από μέλη και φίλους της Οργάνωσης. Η θεατρική ομάδα της ΚΝΕ έχει ευτυχήσει να έχει σπουδαίους δασκάλους στη διαδρομή της όπως οι Κώστας Καζάκος, Βασίλης Κολοβός και πολλοί άλλοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες. Τα τελευταία χρόνια η θεατρική ομάδα της ΚΝΕ έχει βρει σταθερή στέγη στο Στέκι Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας «Μάνος Λοΐζος», στο οποίο φιλοξενούνται οι πρόβες και οι συναντήσεις της.

Η ανάγκη των συντρόφων και φίλων της ΚΝΕ να εκφράσουν τις ανησυχίες τους μέσω του θεάτρου ήταν εκείνη που τους έκανε να γνωρίσουν τους πιο προοδευτικούς θεατρικούς συγγραφείς, Μπρεχτ, Καμπανέλλη, Ρεμι ντε Βος. Σπουδαία έργα παρουσιάστηκαν στις διάφορες παραστάσεις ανά τα χρόνια. Φέτος δημιούργησαν από την αρχή ένα πρωτότυπο κείμενο για να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους, να τιμήσουν τα 50 χρόνια του Φεστιβάλ, να φωτίσουν με έναν ιδιαίτερο τρόπο και μαγιά σημερινή τους αγώνες και τα όνειρά τους.

Η φετινή παράσταση αφηγείται την ιστορία του Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», ξεκινώντας από την πρώτη απόφαση και το σκεπτικό για τη δημιουργία του.

Η παράσταση ξεκίνησε με χιπ χοπ αφήγηση, χορό και τραγούδι και πολλή χιουμοριστική διάθεση. Στη σκηνή βρίσκεται μια ζωντανή ορχήστρα, που στα απαραίτητα διαλείμματα μέχρι να αλλάξει το σκηνικό παίζει διασκευές. Ενας σκηνοθέτης διακόπτει συνεχώς τις διαφορετικές εκδοχές της πρώτης εκείνης θρυλικής συνεδρίασης... Τελικά πώς διαμορφώνεται αυτή η παράσταση; Δημιουργήθηκε μόνο και μόνο για να πει την ιστορία του Φεστιβάλ; Αλλωστε αυτά ο κόσμος μπορεί να τα δει και στα αφιερώματα του πόρταλ... Αυτό που θέλει να εξερευνήσει το κείμενο είναι το γιατί: Γιατί δημιουργήθηκε το Φεστιβάλ, πώς η ανάγκη έγινε ιστορία με σκωπτική διάθεση, μεσώ της αλληγορίας.

Για τον σκοπό αυτό, τα κείμενα βασίστηκαν στον μύθο της Ηλέκτρας του Σοφοκλή, όπου αντί να παρουσιαστεί ο Ορέστης ως αυτός που σώζει τον λαό του Αργους, ο ίδιος ο λαός γίνεται ο σωτήρας της πόλης του σκοτώνοντας τη βασιλική οικογένεια (Κλυταιμνήστρα, Αίγισθο, Χρυσόθεμις και τον ίδιο τον Ορέστη), καθώς καταλαβαίνουν ότι κανένας άλλος δεν μπορεί να τους σώσει πέρα από τους ίδιους. Κάπως έτσι ολοκληρώνεται η παραλλαγή του μύθου και η αφήγηση συνεχίζεται με τους ηθοποιούς να βρίσκονται στο σήμερα, στις 19 Σεπτέμβρη 2024, στα 50 χρόνια του Φεστιβάλ. Η συγκίνηση κορυφώνεται καθώς μέσα από την Ιστορία του Φεστιβάλ περνάει η Ιστορία του Κόμματός μας.

Το έργο κλείνει με αφηγήσεις που αναφέρονται στις σπουδαίες προσωπικότητες που έβαλαν το λιθαράκι τους να μεγαλώσει και να γίνει θεσμός το Φεστιβάλ και καταλήγει με την ιστορική αισιοδοξία, με την ελπίδα για τις επόμενες μέρες. Ετσι η κόκκινη κλωστή αλλάζει χέρια και περνάει στη νέα γενιά μέχρι τα Φεστιβάλ του μέλλοντός μας...