«Ψυχροπολεμικό παιδί» κι εγώ, γεννημένο δηλαδή 9 χρόνια πριν από την αντεπανάσταση, στις 16/06/82. Ορμώμενη απ' τη γενέθλια μέρα μου θα αναφερθώ στα δύο φύλλα του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» που σημάδεψαν τη ζωή μου.

Πριν ακόμα γνωριστούν οι γεννήτορές μου, ο πατέρας μου είχε συνήθεια να κρατάει όλους τους «ΡΙΖΟΥΣ» από τη μέρα της νόμιμης επανέκδοσής του (25/09/1974). 8 χρόνια μετά από τη μέρα επανέκδοσης και 2 χρόνια μετά το ερωτοκεραυνοβόλημα των γονιών μου στο ΣΕΗ, έρχομαι στη ζωή. Δεν ξέρω πότε σταμάτησε η συλλογή των «ΡΙΖΩΝ»... Πάντως ντοκουμέντα, ανακαλύπτω μεγάλη πια, μόνο για την ημερομηνία γέννησής μου, όπου βρίσκω το συγκεκριμένο φύλλο προφυλαγμένο με ιδιαίτερο τρόπο (σ.σ. στον τίτλο αναγράφεται: Η αλληλεγγύη της ΕΣΣΔ εμψυχώνει τους Παλαιστίνιους - Συνεχίζονται οι πολύνεκρες μάχες). Συγκινημένη συνειδητοποιώ πως δεν είναι τυχαία η σύνδεσή μου με το Παλαιστινιακό. Κάτι θα εντυπώθηκε στη βρεφική μου μνήμη. Ως μαρξίστρια πρέπει να συγκρατήσω όποια «μεταφυσική» μου ανησυχία, μα ως ονειροπόλα ηθοποιός είμαι πεπεισμένη πως τη στιγμή που ακούστηκε η πρώτη μου κραυγή ζωής την ίδια στιγμή ακούστηκε η τελευταία κραυγή ενός παιδιού στην Παλαιστίνη... Τα ηχητικά τους κύματα συναντήθηκαν κάπου πάνω απ' τη Μεσόγειο κι εκεί συμφώνησαν η πρώτη κραυγή να ζητάει όσο ζει τη δικαίωση της τελευταίας.

Και τα «ψυχροπολεμικά» χρόνια περνούν και φτάνουμε σε αυτά της αντεπανάστασης, λίγο πριν κλείσουμε τα 10, με γονείς «μουδιασμένους» που δεν κατάφεραν να μας εξηγήσουν και πολλά αλλά παρ' όλα αυτά κράτησαν ΨΗΛΑ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ, όπως προέτρεπε το πρωτοσέλιδο του «ΡΙΖΟΥ» στις 28/12/1991. Ο τίτλος του, «ΕΛΠΙΔΑ η πάλη των λαών», θα χαραχτεί στην παιδική μου μνήμη, θα γίνει φάρος της εφηβικής επαναστατικότητας και της μετέπειτα ενήλικης ταξικής μου συνείδησης.