Ενα ταξίδι στους αγώνες των γυναικών μέσα στον χρόνο είχαν την ευκαιρία να κάνουν όσοι παρακολούθησαν το βράδυ της Πέμπτης τη χορευτική παράσταση με θέμα «Οσα λένε τα τραγούδια - Μικρή αναδρομή σε ιστορικούς συλλογικούς αγώνες γυναικών μέσα από τον χορό», που παρουσιάστηκε στο Στέκι για την Ισοτιμία και τη Χειραφέτηση της Γυναίκας.

Με χορευτικά που συνοδεύονταν από ιστορικά αγωνιστικά τραγούδια, το κοινό της «Κόκκινης Γωνιάς» με δημιουργικό τρόπο γνώρισε καλύτερα τόσο την καταπίεση και ανισοτιμία που βιώνουν οι γυναίκες στις εκμεταλλευτικές κοινωνίες στους χώρους δουλειάς τους, αλλά και στην καθημερινότητά τους, όσο και τη μεγάλη τους συμβολή σε «σταθμούς» της ταξικής πάλης μέσα στους αιώνες.

Μεταφέρθηκαν στη φεουδαρχική κοινωνία και βίωσαν την απόγνωση των γυναικών που ήταν αντιμέτωπες με τον απάνθρωπο φεουδαρχικό θεσμό, ο οποίος έδινε το δικαίωμα στους τοπικούς άρχοντες να επιλέξουν οποιαδήποτε γυναίκα θέλουν για την πρώτη νύχτα του γάμου τους. Με τις νότες της «Μπαλάντας της Φουέντε Οβεχούνα» και τη φωνή της Μαρίας Δημητριάδη να ηχούν, ξεσηκώθηκαν μαζί με αγανακτισμένους άνδρες, γυναίκες και παιδιά ενάντια στον τύραννο διοικητή της Φουέντε Οβεχούνα, στη μεσαιωνική Κόρδοβα της Ισπανίας, φωνάζοντας μαζί τους: «Η Φουέντε Οβεχούνα το 'κανε».

Εμαθαν ποιες ήταν οι μοντίνες, οι αγωνίστριες εργάτριες γης που δούλευαν σε απάνθρωπες συνθήκες, για μεροκάματα πείνας στα ρυζοχώραφα της Ιταλίας, που ήταν οι πρώτες που τραγούδησαν το εμβληματικό επαναστατικό τραγούδι «Bella Ciao» και μέσα στις δεκαετίες πρωτοστάτησαν στην αγωνιστική αφύπνιση των εργαζόμενων γυναικών, οργάνωσαν και έδωσαν μεγάλους ταξικούς αγώνες πλάι πλάι με εργάτες, έγιναν μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος και πρωτοστάτησαν στην πάλη ενάντια στον ιταλικό φασισμό, κρύβοντας χωρίς ίχνος φόβου παρτιζάνους στα σπίτια τους.

Η χορευτική παράσταση κάλεσε το κοινό να επιλέξει «Με ποια πλευρά είναι», ένα ερώτημα που έθεταν και γυναίκες των απεργών ανθρακωρύχων στις ΗΠΑ. Τραγούδια σαν αυτό και σαν το «Τραγούδι του 8ωρου» ξεπηδούσαν αυθόρμητα μέσα από τους αγώνες που έδιναν οι εργάτριες στις ΗΠΑ που στην καπιταλιστική κοινωνία πλέον δέχονται διπλή καταπίεση, λόγω φύλου και τάξης. Χαρακτηριστική είναι η συμβολή των εργατριών στις κλωστοϋφαντουργίες που θαρραλέα μπήκαν μπροστά και έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στη δημιουργία σωματείων και στην οργάνωση των πρώτων απεργιών.

Επόμενος σταθμός η Ελλάδα, όπου οι αγωνίστριες του σήμερα συναντιούνται με τις μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και τις αγωνίστριες κομμουνίστριες στις φυλακές Αβέρωφ, που στήνονταν στο απόσπασμα επειδή πάλευαν για την κοινωνία όπου θα ήταν πραγματικά ισότιμες και ελεύθερες. Γι' αυτήν την κοινωνία πάλευαν τότε και παλεύουν και σήμερα οι γυναίκες εργάτριες. Σε αυτήν την κοινωνία, τη σοσιαλιστική, θα απολαμβάνουν πραγματική ισοτιμία και ελευθερία, γιατί δεν θα έχουν αφεντικά πάνω από τα κεφάλια τους να τις ξεζουμίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, με μισθούς πείνας και με απειλές περί απόλυσης σε περίπτωση εγκυμοσύνης μόνο και μόνο επειδή τις βλέπουν ως μηχανές παραγωγής πλούτου. Δεν θα υπάρχουν το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του να αναπαράγουν επικίνδυνες αντιδραστικές και ανορθολογικές θεωρίες. Γι' αυτήν την κοινωνία παλεύουν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ και στους δρόμους του αγώνα για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό συναντιούνται με χιλιάδες νέους και νέες, μέχρι την ανατροπή του καπιταλισμού, μέχρι «την κατάργηση της τελευταίας ιστορικά ταξικής κοινωνίας», όπως αναφέρθηκε χαρακτηριστικά στο τέλος της παράστασης.

Τα κείμενα της παράστασης επιμελήθηκε η Εύη Κοντόρα, τη χορογραφία και σκηνοθεσία έκανε η Αννα Λιανοπούλου, στην αφήγηση ήταν η ηθοποιός Κυριακή Γάσπαρη και χόρεψαν οι: Φοίβη Αλεξιάδη, Εύη Κίτρινου, Ευάνα Κλαδάκη, Μυρσίνη Κυριακίδου, Βαγγελιώ Κυριαζίδου, Αννα Λιανοπούλου, Μίρκα Παλαβού - Χέσπερ.