Μια σκυτάλη από χέρι σε χέρι: Εκεί στο πρώτο Φεστιβάλ, στο γηπεδάκι στου Ζωγράφου. Μια χούφτα ΚΝίτες και μαζί οι εξόριστοι και οι φυλακισμένοι, οι αετοί του ΔΣΕ και οι αλύγιστοι της ταξικής πάλης, δίναν τη σκυτάλη να πάει χιλιόμετρα κι άλλα χιλιόμετρα μακριά. Σίγουροι πως μια ιδέα που έχει έρθει ο καιρός της δεν μπορεί να την εμποδίσει τίποτα. Κι η φωνή της Δημητριάδη να λέει για κείνο το ρόδι στην αυλή, για τη μέρα που πήρε να χαράζει.
Μια σκυτάλη από χέρι σε χέρι: Πενήντα ολόκληρα χρόνια μετά, εδώ. Η σκυτάλη στα εγγόνια εκείνων των πρώτων, στις ομάδες του «κόκκινου Αερόστατου», κάθε χρόνο και πιο πολλές, στα παιδιά της ΚΝΕ που όπως και τότε δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό, στους δεκάδες χιλιάδες που περνάνε τις πύλες του γυρεύοντας μια αλλιώτικη ζωή, σ' έναν κόσμο που δεν μπορούν να αναπνεύσουν, στους καταπληκτικούς καιρούς τους άγριους που μες στην αφθονία πεθαίνουν οι λαοί. Κι η φωνή της Δημητριάδη εδώ: Κοίτα, πληθύναμε πολύ, για νέο αγώνα μάς καλεί. 50 ολόκληρα χρόνια.
Φάρος κι αντένα να στέλνει σήματα στα πέρατα του κόσμου, σε κάθε γειτονιά και χωριό, σε κάθε πόλη, στο εξωτερικό. Κάθε χρόνο και πιο πολύ στα δύσκολα. Φωτιά στη μέση του χειμώνα να ζεσταίνονται οι καρδιές: Στη θύελλα της αντεπανάστασης και των πολέμων, στα βαριά χρόνια της κρίσης, της πανδημίας, στα χτυπήματα του φασισμού που μια μέρα σαν κι αυτές δολοφονούσε τον Παύλο.
Πάει μπροστά η σκυτάλη, γιατί πάει μπρος, πάει ίσια το Κόμμα μας, και η Νεολαία του, πιο σίγουρο, πιο έμπειρο, με την επαναστατική κοσμοθεωρία και τη στρατηγική του, δυναμώνοντας τους δεσμούς του με την εργατική τάξη, τη νεολαία, τον λαό, ζυμώνοντάς τους στους αγώνες του σήμερα.
Με τον καιρό να 'ναι κόντρα δεν τα μάζεψε και δεν τα δίπλωσε, δεν στρογγυλοκάθισε σε κυβερνητικές καρέκλες και σε θεσούλες, δεν υποτάχθηκε στον «ρεαλισμό» της βαρβαρότητας και του «εξανθρωπισμού» του εκμεταλλευτικού συστήματος: Στάθηκε εκεί, στην πρώτη γραμμή, στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, με την κόκκινη σημαία ψηλά, στην καθημερινή πάλη κι αγώνα, για το μεροκάματο και για τη Σύμβαση, για το σχολείο και τη σχολή και τη γειτονιά, μα πιο πολύ για τη ζωή που μας αξίζει και μπορούμε να χτίσουμε στον δρόμο της ανατροπής. Δείχνοντας το μέλλον, κάνοντας πράξη το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» εκείνες τις ώρες τις σφιχτές: Ελπίδα η πάλη των λαών!
Πενήντα ολόκληρα χρόνια η ελπίδα είναι εδώ: Σημείο αναφοράς, επιτελείο αγώνα και πόλος οργάνωσης, αντάμωμα των αγωνιστών του σήμερα και του αύριο. Της ΛΑΡΚΟ και των εργοστασίων, των ντελιβαράδων και των συντρόφων πέρα απ' τα σύνορα, στα συντρίμμια της Γάζας που ο λαός δεν λυγίζει, στη Μασσαλία των μεγάλων εργατικών αγώνων, στην «καρδιά του κτήνους» στα μονοπώλια των ΗΠΑ, εκεί που «υπολογίζουν τα κέρδη τους αλλά δεν μπορούν να υπολογίσουν τη δύναμη του λαού» που οργανώνεται και παλεύει.
«Φως που πάντα καίει». Φάρος αλληλεγγύης στους λαούς που αγωνίζονται, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και στην εμπλοκή. Σημείο συνάντησης με την Ιστορία του Κόμματος και των αγώνων του λαού μας, πηγή έμπνευσης κι ανεξάντλητης δύναμης. Να μπολιάζει με το νέο, με τις ριζοσπαστικές, πρωτοπόρες ιδέες των κομμουνιστών, καθαρίζοντας όλα τα σύγχρονα θέματα απ' τη σκουριά των παμπάλαιων ιδεών του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος. Να μπολιάζει με τόλμη, αντοχή και γνώση, δύναμη για να αλλάξουμε τον κόσμο.
Το δικό μας Φεστιβάλ! Χέρι με χέρι, ώμο με ώμο, μυαλό με μυαλό, πάνε οι σκαλωσιές πιο ψηλά: Μέσα από την εθελοντική δουλειά χιλιάδων για έναν κοινό σκοπό - αυτοί οι ίδιοι που ακουμπάνε τον δείκτη στις φωτογραφίες τους στην κεντρική έκθεση - δείχνοντας κάτι απ' τον κόσμο που ανατέλλει: Τη δύναμη της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης, της ελπίδας, της οργάνωσης, του αγώνα για τα κοινά μας ιδανικά. Νυχτέρια και άγχος, με τις ώρες στο πόδι στο εργοστάσιο, στη γειτονιά, στο σχολείο, στον χώρο που ετοιμάζεται η μεγάλη γιορτή, μια κούραση γλυκιά. Χέρι με χέρι, μια αγκαλιά φύλλα του «Ριζοσπάστη» και του «Οδηγητή», στόμα με στόμα φτάνει η αλήθεια που κρύβουν και θάβουν επιτελεία, σύγχρονοι λογοκριτές και Μέσα. Προσπάθησαν πολλοί: Να το χτυπήσουν, να το εξαφανίσουν, να δηλητηριάσουν τις ρίζες του, μα μάταια. Το Φεστιβάλ είναι εδώ, καρφί στο μάτι τους.
Κι όλο φυλλωσιές πετάει το μεγάλο δέντρο, αυτό το ίδιο που τραγουδούσε ο Μάνος Λοΐζος στο 3ο Φεστιβάλ. Που απλώνει ρίζες και κλαριά σε ομάδες, σε χώρους, σε θέματα, που παίρνει τους χυμούς των αγώνων κι ανθίζει μουσική και τραγούδια, χορούς και θέατρο. Τον Σεπτέμβρη, το δικό μας καλοκαίρι μες στο φθινόπωρο.
Καρδιές και μυαλά ορθάνοιχτα στο νέο: Η Ιστορία δεν τελειώνει στον κόσμο των εκμεταλλευτών. Μέσα από κύματα και φουρτούνες, μέσα από τραγούδια κι αγώνες, κυλάει στις φλέβες των ανθρώπων η ελπίδα για μια άλλη ζωή, χωρίς εκμετάλλευση, αδικία, πολέμους. Μια σκυτάλη από χέρι σε χέρι φτάνει στο μέλλον που μας αξίζει και που θα χτίσουμε: Στη νέα κοινωνία, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό, με τον λαό να έχει την εξουσία στα χέρια του, να απολαμβάνει τον πλούτο που παράγει.
Πενήντα χρόνια Ιστορίας, ένα παράθυρο πάντα ανοιχτό στο μέλλον: «Γράφουμε Ιστορία, αλλάζουμε τον κόσμο... Το μέλλον μας είναι ο σοσιαλισμός!».