Στις 25 Σεπτέμβρη 1974 έφυγα νωρίς απ' το σπίτι και πήρα τους δρόμους. Τότε τρέχαμε, θυμάμαι, και ενημερώναμε συναδέλφους, μαζεύαμε υπογραφές για την επανασύσταση του ιστορικού ΣΕΗ, που είχε σφραγίσει η χούντα βάζοντας στη θέση του το λεγόμενο «Εθνικόν» ΣΕΗ, ένα παράρτημα της Ασφάλειας. Δεν είχα κάνει 20 βήματα όταν είδα κρεμασμένο στο περίπτερο το πρώτο νόμιμο φύλλο του «Ριζοσπάστη» μας. Εμεινα ασάλευτος κανά πεντάλεπτο και τον κοίταζα, μετά είδα μια γυναίκα να τον αγοράζει, έχει γούστο να 'ναι ο τελευταίος αυτός που κρέμεται, σκέφτηκα, κι έτρεξα να προλάβω. Τον δίπλωσα με το εξώφυλλο προς τα μέσα - παλιά συνήθεια της παρανομίας - κι έτρεξα πάλι πίσω στο σπίτι. Η μάνα μου είχε σηκωθεί κι έφτιαχνε καφέ του πατέρα μου που ήταν ακόμη στο κρεβάτι - τυπογράφος βλέπετε και δούλευε νύχτα σε μια αστική εφημερίδα.

-- Ξύπνα, του λέω, βγήκε ξανά ο «Ριζοσπάστης», κοίτα!

Ανοιξε πονηρά το ένα του μάτι, έβγαλε κάτω απ' το μαξιλάρι του ένα άλλο φύλλο και μου λέει:

-- Σιγά μην περίμενα να μου το πεις εσύ. Πέρασε ο Θεμιστοκλής (ο Υψηλάντης) χαράματα απ' όλα τα τυπογραφεία και μας τον μοίρασε.

-- Και γιατί δε με ξύπνησες όταν ήρθες, να μου τον δείξεις, ρε πατέρα;

-- Για να μη σου στερήσω τη χαρά να τον αγοράσεις, ρε συντροφάκο.

Και τον πήραν τα δάκρυα. Ξέχασα να σας πω ότι ο πατέρας μου μαζί με τον θείο μου τον Νίκο τύπωναν τον «Ριζοσπάστη» της κατοχής, κάτω απ' τη μύτη των Γερμανοτσολιάδων.

Αντε, και στα 100 και βλέπουμε!